"အြင္းအတိအက်ေျပာရမွာေပါ့....မမကိုခ်စ္တယ္လို႔ေျပာခဲ့တာ မွတ္မိေသးလား...မွတ္မိေသးရင္ ေျပာပါအုံး...မမေရာ...ေမာင့္ကိုခ်စ္လားဟင္....မမ စဥ္းစားတာ ႏွစ္လည္ေတာ့မယ္ ေမာင့္ကိုအေျဖေပးပါေတာ့....."
"မိုးမိုး.....ညီေမလး..... အဲ့စကားက တကယ္ကိုအတည္ေျပာခဲ့တာလား"
ကြၽန္မ ဒီေမးခြန္းေမးေတာ့ ေမာင္ဟာ ကြၽန္မကို စိုက္ႀကိဳက္ေနေလသည္။ အၾကည့္ထဲ ေရာေနသည့္ အဓိပ္ပါယ်ကိဳေတာ့ ကြၽန္မ မေဖာ္တတ္ မဖတ္တတ္တာအမွန္ပင္။
တစ္စကၠန႔္.....ႏွစ္စကၠန႔္......သုံးးစကၠန႔္နီးနီး ရီေဝေဝေလးၾကည့္ေနရာမွ တဖန္ ျပာလဲ့လဲ့ေကာင္းကင္ႏွင့္ ေျမႀကီး.ထိစပ္ေနသည့္ မိုးကုတ္စက္ဝိုင္းကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့စွာ ေငးၾကည့္ေနျပန္သည္။
"အဲ့တုန္းကေတာ့ ေဒါသေၾကာင့္ ေျပာခဲ့တာ ခု.....တကယ္ခ်စ္ေနတာ......"
"ဟင္......"
မလြတ္သြားဘူး.......။ကြၽန္မ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ေနတာ အခ်ိန္လစ္လပ္ၿပီးလြတ္မသြားဘူး.......။အစက ရီေဝေဝ အၾကည့္ေလးက ညစ္ေတးေတးျဖစ္သြားတာ ကြၽန္မ တပ္အပ္ခ်ေတြ႕လိုက္ရတယ္......။ ေမာင္က ကြၽန္မကို ဘုမသိဘမသိေလးလို႔ ထင္ေနတယ္....... သူေျပာတဲ့စကားေတြထဲ မွန္ေနတာဆိုလို႔ 'ေဒါသေၾကာင့္'ဆိုတာေလးပဲ မွန္တယ္.......က်န္တာေတြက လိမ္ေနတာ ကြၽန္မသိတယ္ အဲ့တုန္းကလည္း ေဒါသေၾကာင့္ ခ်စ္တယ္ဆိုၿပီး လိမ္ခဲ့တာ....ခုလည္း အၿငိဳးေတးေၾကာင့္ ခ်စ္တယ္ဆိုၿပီး လိမ္ေနတာ..... ကြၽန္မ မမိုက္ရဲေသးပါ။
ဒီကေလးေလးနဲ႕သာဆိုရင္ ဆိုသည့္အေတြးေလးတစ္ခုႏွင့္ ကြၽန္မ ေဈးမေပါရဲေသးပါ။အညွာမလြယ္ရဲေသးပါ။
"ေမာင္.....အာ....မိုးမိုး....."
"ေနသားမက်တဲ့အေခၚအေဝၚကို ေမာင့္ကိုအနိုင္ယူခ်င္႐ုံသက္သက္နဲ႕ေတာ့ ႀကိဳးစားမေခၚပါနဲ႕.....မမျမပင္ပန္းေနပ့မယ္"
"အင္းပါ...ဒါေပမဲ့....ေမာင္ အဲ့အက်င့္ကို ျပင္စမ္းပါ....စကားကိုျဖတ္ျဖတ္မေျပာပါနဲ႕ မမ မႀကိဳက္ဘူး"
သူေလး တကယ္ကို ထူးဆန္းေနတာ.....ကြၽန္မကိုလည္း မမျမတဲ့.....မညာတမ္းေျပာရရင္ျဖင့္ တစ္ခါမွ အေခၚမခံရဖူးေလေတာ့ ရင္ထဲကို လွိုက္ခနဲပဲ.....။သူစကားေျပာတာေလးကလည္း အရင္မတူ နည္းနည္း ခ်ိဳသာေနသလားလို႔....။
