ငယ္က်င့္ ၂
ၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႔ေဆးရံုအတြင္းသို႔ လူတစ္ေယာက္ အေျပးအလႊား ဝင္လာသည္။ ေခါင္း၊ငံတေတာင္ဆစ္တို႔ႏွင့္ ေနရာအခ်ိဳ႕တို႔တြင္ အနာကပ္ပလာစတာမ်ား ကပ္လွ်က္ႏွင့္ ေက်ာပိုးလြယ္အိပ္ လက္ဆြဲခ်ိဳင့္တစ္ခု ႏွင့္ တစ္ခုခုကို ႐ွာေနေလသည္။ ေျပးလာသည္ ဆိုေသာ္လည္း သိပ္အျမန္ႀကီးမဟုတ္ပဲ ေျခေထာက္မွာ ထေထာ့နဲ႔ ေထာ့နဲ႔ႏွင့္... ။စိတ္ေဇာကပ္ေန၍သာ ေျပးေနရျခင္းျဖစ္သည္။နယ္ျမဳိ့ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ private roomဟူ၍ မ႐ွိပဲ Hallခန္းက်ယ္ႀကီးထဲတြင္ သံကုတင္မ်ား အကန္႔ႏွင့္ထား႐ွိၿပီး ေမြးလူနာ၊အေရးေပၚလူနာ၊နာတာ႐ွည္လူနာမ်ား အမိ်ဳးမိ်ဳးေသာလူနာတို႔ကို တေျပးထဲ ထားထားသည္။ေမြးလူနာရဲ႕ ကေလးငိုသံေတြ၊patientေတြရဲ႕ ေအာ့အံသံေတြ ၿငီးသံေတြႏွင့္ အထိနာလာေသာ patientမ်ားအတြက္ သက္ေသာင့္သက္သာ မ႐ွိေလာက္မွာ အမွန္ပင္။Hallခန္းေထာင့္တြင္ ႐ွိေသာ မိန္းမပ်ိဳတစ္ဦးမွာ Oxygenပိုက္ တန္းလန္းႏွင့္ ႐ွိေနသည္။
ထိုမိန္းကေလးကို ျမင္ေတာ့ Hallခန္း အေပါက္ကေန ခပ္သုပ္သုပ္ေျပးဝင္လာၿပီး
"မမ...မမ...."
အသံခပ္တိုးတိုးကိုမွ ေလသံေႏွာၿပီး ေခၚလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ မ်က္လံုးက ဖြင့္မလာပဲ ေမွးစင္းျမဲ ျဖစ္သည္။အိပ္ေပ်ာ္ေနတာလား ေမ့ေျမာေနတာလား မသဲကြဲေသးတာေၾကာင့္ အသံနည္းနည္းျမင့္ၿပီး
"မမျမ...မမျမႏွင္းသြယ္... မမ"
မ်က္လံုးမ်ား ပြင့္မလာေသးေသာေၾကာင့္ ခုခ်ိန္ထိ သတိမရေသးတာကို သိလိုက္ရသည္။လူနာေစာင့္ဆုိ၍လည္း မ႐ွိ သူနာျပဳမ်ားလည္း ထားေပးမထားသည့္ ဒီေဆးရံုကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္မိပါရဲ႕..။လူနာသတိရလာ၍ တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ မည္သို႔လုပ္မည္နည္း။
လူနာေစာင့္က မိမိဆိုတာကို ေမ့ၿပီး တစ္ဖက္သက္ ေဆးရံုကိုအျပစ္တင္ေနေသာ ထိုလူသားရယ္ပါ။အခ်ိန္က မနက္ ၉နာရီ ခြဲလုနီးနီး..။ကားေမွာက္၍ ေဆးရံုကို လူနာေတြ စေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္က ည ၆နာရီ ၄၅မိနစ္တြင္ ျဖစ္သည္။ သက္ဆိုင္ရာမွ အေၾကာင္းၾကား၍အေၾကာင္းဆံု သိခဲ့ရသည္က ၇နာရီ ၁၅မိနစ္တြင္ ျဖစ္သည္။ ည ၇နာရီကတည္းက ၾကားခဲ့သည့္ သတင္းကို မနက္ ၉နာရီမွ အေျပးအလႊား လာႏိႈးေနေလေသာ ထိုလူသားကို ဘယ္သူက စိတ္ဆိုးႏိုင္မည္နည္း။မဆိုးႏိုင္ပါဘူး။ ဘယ္သူမွ မသိ႐ွာဘူးေလ..။အေၾကာင္းစံုကို သိသူကေတာ့ ထိုလူသား သတ္ပစ္ခ်င္လိမ့္မည္။
