Da Vinci's Apprentice [ Taekook ]

5

12 yıl sonra..

Flashback:
"Hey ucube, gel de buralara bir el at!"

Elinde,henüz yanan sigarasıyla;pişkince gülümsüyor, alay ediyordu karşısındaki çocukla.

Yanındaki arkadaşını dürttü yine aynı küçümser ifadeyle "Bu velet dün ergenlik çağına girmiş, sırılsıklamdı görmen lazım." demiş kahkaha atmaya başlamıştı.

Elinde tuttuğu süpürgeyi avucunun içinde sıktı, Taehyung.

"Bir zamanlar senin de başına gelmiştir sanıyorum ki, bununla alay edeceksen kendinden başlamalısın derim.
Görmek başka, yaşamak başka, öyle değil mi?"demişti, kuzenin alaylı ifadesine karşı, Taehyung.

Çocuğun gülen yüzü anbean solarken, zaferle gülümsedi Taehyung.

"Geldiğin yeri unutuyorsun gibi geldi bana ucube."dedi,gözlerini kısarak,Yunho.

"Gerçekleri gayet iyi biliyorum, şu an kullandığınız her şey ailemin serveti çok konuşma bence."dedi, aynı şekilde gözlerini kısarak, Taehyung.

"Dur düzelteyim, fahişe annenin ölen milyarder sevgilisi'nin serveti."demişti kahkaha atarak.

"İşleri elime aldığım zaman ben de böyle güleceğim Yunho, sadece bekle, hepinizi mahvedeceğim."dedi sıktığı dişleri arasından, Taehyung.

Yüzük parmağında parıldamaya başlayan yüzüğüyle, bakışları yüzüğüne kaydı.

Siyah elmas, parıldıyordu adeta, aklına düştü o an biriciği.

İç çekerek yüzüğü okşadı, karşısındaki ikili umurunda bile olmadı o an.

"Çıkalım şuradan Yunho, bu ucube gerçekten canımı sıkıyor."demişti söylenerek, Gyoul.
flashback and.

"Hekim bey, birkaç hasta sizi görmek istediğini söyledi, kabul ederseniz eğer çokça minnet duyacaklarını söylediler." dedi saçları iki yandan örgülü kadın.

"Buyursunlar Soojin, içeriye davet et derhâl."demişti, Taehyung gülümseyerek.

Yüzük parmağındaki, siyah yüzüğe bakıp gülümsüyordu, zaman ne çabuk geçmişti.

"Merhaba hekim bey, bizi mahzur görün, umarım yanlış bir zamanda gelip sizi rahatsız etmemişizdir fakat oldukça önemli bir konuda sizden yardım istemeye geldik.
Çevredeki birçok kişi başarınızı konuşuyor, bir koşu size geldim."dedi, henüz orta yaşlardaki adam.

"Estağfurullah, buyurun şikayetiniz nedir?"dedi, kaşlarını çatarak Taehyung.

"Ben değil efendim,  İtalya'da ki yeğenim için."

***

"Jungkook?"

Evin içinde bir o yana, bir bu yana koşturan kadın, endişeyle etrafına bakındı.

Ayağa kalkmış, kapıdan çıkmak üzere olan oğluyla karşılaşınca kaşlarını çattı hemen.

"Jungkook! Kime diyorum ben? İyi değilsin bir yere gidemezsin!"

Oğlunun umursamaz tavırları, kadını içten içe kemiriyor, içindeki saf öfkeyi açığa çıkarıyordu.

"Bir şeyim yok anne, bay Da Vinci beni bekliyordur hem, şu sıralar çok yoğunuz, bir tablo üzerinde çalışıyoruz."demişti, sıkıntıyla iç çekerek.

"Ne tablosu bu yine? En son Kayalıklar bakiresi ismini verdiğiniz bir tablo yapıyordunuz, hiç bir işe yaramadı! Çık artık o yaşlı herifin yanından, daha iyi yerler bulabilirsin." dedi sinirle annesi.

"Boşversene anne, senden beni anlamanı istemiyorum zaten, anladığını da pek söyleyemeyeceğim."dedi gözlerini kısarak, Jungkook.

"Sen beni delirtmek mi istiyorsun? Gidemezsin diyorum sana, hastasın!
Hekim çağırttım özel olarak Kore'den ve sen çekip gitmeyi mi tercih ediyorsun?"dedi ses tonunu yükselterek.

"Senden Hekim isteyen olmadı anne, bırak beni de gideyim artık, lütfen."dedi sıkıntılı bir şekilde.

"Jungko-"

Çalan kapının sesiyle, heyecanla kapıya doğru ilerlemeye başlamıştı orta yaşlardaki kadın.

Karşısındaki genç adamla şaşkına uğradı önce, sonrasında "Ah siz, Hoşgeldiniz hekim bey, biz de sizi bekliyorduk."dedi bakışları bana kayarken annem.

Yüzük parmağımdaki, beyaz yüzüğüm parlayınca bakışlarım oraya kaydı anında, sahi o ne zaman gelecekti? Yıllarca beklemişti esmer çocuğu fakat ne gelen vardı, ne de giden.
Belki de unutmuştu onu.

"Hoşbuldum bayan Jeon, hastayı görelim hemen." dedi, bir an önce bir şeylerden emin olması gerekiyordu.

"Elbette, Jungkook gel buraya oğlum."demişti seslenerek.

Duyduğu isimle, elleri titremeye başlamıştı esmer tenli adamın.

Bakış açısına giren beyaz tenli genç delikanlı ile dona kaldı orada, Jeon Jungkook'u biriciği, gerçekten de yolları kavuşmuştu.