Statisch of magisch?

9.

7 dagen. 7 dagen geleden kwamen we Frank tegen in de club en hadden we weer ruzie. In de tussentijd is er veel gebeurd. Er is een nieuw meisje bij ons in de bar komen werken, Maud heet ze volgens mij. Hoewel er leuke dingen gebeurd zijn, lig ik al voor de zoveelste dag achter elkaar in mijn bed op mijn kamer en heb nauwelijks iets gegeten. Ik wil uit bed komen, maar zowel fysiek als mentaal heb ik bijna nul energie.

Het is nu weer tijd voor mijn dagelijkse eet-momentje. Zodat ik niet helemaal omval en mezelf in de nesten werk. Met niks anders aan als een hoodie en kort sportbroekje loop ik met zware benen mijn bed uit en naar beneden. De gordijnen zijn dicht en ik denk dat ik dat voor nu even zo houd, mijn hoofd bonkt zo erg dat licht het tien keer erger zou maken.

Met een kop thee en een beschuitje op een bord laat ik mezelf op de bank vallen en wederom wil ik in tranen uitbarsten. Dit is de laatste plek waar ik met hem samen zat, genieten van ons leventje als koppel en dat niemand het wist behalve Nienke.

Uit frustratie gooi ik alle kussens en dekens van de bank af en als ik door m'n knieën wil zakken van pijn, of vermoeidheid, gaat die klote deurbel. Godverdomme, moet ik nog opruimen ook. Fuck it, ik doe eerst die deur wel open.

"Hey.." zegt hij eerst als enige. Ik kijk hem alleen maar verschrikt aan en ik durf niks te zeggen.

"Kunnen we, wil je met me praten?" vraagt hij en omdat ik nog niet goed weet wat ik kan of moet zeggen, zet ik een stap opzij waarmee ik hem aangeef dat hij naar binnen kan lopen.

Zijn parfum dringt door in mijn neus wanneer hij langs loopt en even heb ik een moment van zwakte, waar ik even terugdenk aan toen. Ik reik hem een koffie aan en hij zit al op zijn standaard plek op de bank.

"Hoe komt het dat je ineens langs wilde komen?"

"Ik eh.. ja ik wilde met je praten over vorige week.. ik heb zo goed als geen herinneringen eigenlijk meer want ik-"

"Ja, je was straalbezopen." lach ik zwakjes. Ik moet hier niet om lachen maar automatisch gebeurt het.

"Ik durf het bijna niet te vragen.."

"Je kwam thuis en eerst kreeg je die stomme sleutel niet in het slot van de deur. In de keuken ging ik koffie voor je maken maar je was zo dronken dat je me omdraaide, tegen de muur aan duwde en omdat ik je niet terug wilde zoenen.. eh ja.. sloeg je m'n hoofd tegen het keukenkastje, tegen die hendel aan.."

"Maar Kim, dat zou ik toch niet- heb ik dat echt gedaan? Ik hield altijd zo van je, ik bedoel, dat doe ik nu nog steeds.."

"Nee Frank, dat deed je niet. Ik wilde niet meegaan in wat jij wilde, daarom duwde je me, sloeg je me en heb je me zo stevig vastgepakt dat ik nu nog steeds blauwe plekken heb. Op werk maakt iedereen zich zorgen, juist wanneer ik dat niet wil!"

"Kim ik zeg toch verdomme, dat zou ik niet doen!" zegt hij en staat op van de bank. Ik wil ook opstaan maar voor ik verder kan lopen pakt hij m'n hand vast.

"Het spijt me Kim, ik kan gewoon niet voor mezelf instaan als ik gedronken heb, zeker niet als het zoveel was als vorige keer." zegt hij met tranen in zijn ogen, wat me doet geloven dat hij dit meent. Hoe kan het ook anders..

Het blijft doodstil. Ik weet niet wat ik moet zeggen. Hij heeft spijt, denk ik. Ik nu ook, van hem eruit gooien en zo boos worden en slaan en.. fuck. Ik weet het niet meer. Ik adem diep in en sluit mijn ogen. Voor hem is dat een teken, zijn neus zit ineens tegen die van mij en ik kan zijn warme adem en zijn lippen bijna voelen. Net voor hij verder wil gaan, ruik ik het weer.

"Frank, je denkt toch niet dat ik gek ben?" zeg ik boos en teleurgesteld tegelijk als ik mezelf terugtrek.

"Maar.."

"Nee, je kan niet elke keer hier bij mijn huis aankomen en gedronken hebben, zoals nu. Je hebt dan wel lang niet zoveel op als vorige week maar nee!"

"Kim kom op nou, watje.. wat stelt het voor?"

"Sorry?!"

Ik kan mezelf niet meer inhouden en meteen raak ik hem met een hard gebalde vuist op zijn kaak. Het doet heel erg pijn want hij heeft een mooie kaaklijn en harde kaken maar ik laat niks merken. Ik voel zelf alleen maar woede en ik zie dezelfde emotie verschijnen in zijn ogen en ik voel weer dezelfde stevige handgreep om mijn pols.

Weer raakt hij mij op dezelfde plekken. Ik voel een kleine warme straal bloed van mijn slaap over mijn wang lopen. Hij draait zich om, alsof hij zich realiseert wat hij aan het doen is.

"Nee nee dit wilde ik niet doen ik-"

Meteen sla ik hem weer en de blik in zijn ogen verandert van woedend naar geschrokken, bijna bang. Alsof hij niet verwacht had dat ik voor mezelf in kon staan en mezelf zou verdedigen.

Hij draait om en loopt naar buiten en met een harde klap valt de deur dicht. Zal hij zich beseffen wat hij gedaan heeft, of is hij daar weer te dronken voor..?

Ik hoop het eigenlijk wel, dan weet hij misschien een keer hoeveel pijn hij mij aangedaan heeft..