Yetişkin okurlar içindir! "Beni ilk gördüğünde ne düşündün?"
Başını yana eğerken işaret parmağıyla dudağının altındaki çizgiyi kaşıdı.
"Buraya ne kadar aykırı durduğunu."
Kadir ağır hareketlerle ayağa kalkınca tam önümde durdu. Masada oturmama rağme...
Ben geldimm, umarım bölümü beğenirsiniz keyifli okumalar dilerim
En az bin yorum bekliyorum 🫶🏻
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
3. SERÇE KUŞU
Mehmet Güreli Serçe ve Aşk Kıraç Aşk Masalı
Yanık takvim yaprakları, o akşam beni eve bıraktığı caddede mıhlanıp kalmıştı sanki. Zaman yaşananlara rağmen bir türlü geçmiyor gibiydi.
Ufak bir nefes alırken okuduğum kitabın kapağını yavaşça kapattım. Ardından ayağa kalkıp kantinin çıkışına doğru ilerlemeye başladım. Geç kaldığım için derse girmek yerine fakültenin kantinine gelmiştim. Pek kitap okumayı sevmezdim ama dersin bitmesini beklerken Bilge'nin ben de kalan kitabına bakınmıştım. Sarmadığı için birkaç sayfa ancak okuyabilmiştim. Sorun kitapta da değildi aslında. Kafam biraz fazla doluydu. Ellerimi montumun cebine yerleştirdim. Dün tüm günü uyuyarak geçirmiştim. Uyandığım kısa zamanlarda da annem ıhlamur ve tavuk çorbası içirmişti.
Hastalığın kırgınlığı üstümde olsa da geçen güne göre daha iyi hissediyordum. Bu yüzden evde durmak istememiştim. Annem evde kalmam konusunda ısrar etmişti sabah ama dersi bahane ederek çıkmıştım. Kolumdaki saate baktım. Ders birazdan biterdi. Hava soğuk olduğu için fakültenin bahçesinde durmak yerine binaya doğru ilerledim. Doğum günü olayından sonra kimseyle konuşmamıştım. Doğrusu konuşmak içimden gelmemişti. O gece kimsenin yokluğumu fark etmemesine içerlemiştim biraz. Bu yüzden sonrasında aradıklarında da telefonu ben açmamıştım.
Soğuktan korunmak için yüzümü boynuma sardığım atkıya bastırdım. Soğuk hava ciğerlerime kıymık gibi batıyordu. Binaya girdiğimde gözüm ileride duran çifte takıldı. Arkasını dönmüş kızla konuşan kişinin Baran olduğunu bakar bakmaz anlamıştım. Gözlerimi devirip yürümeye başladım. Onu görmezden gelecektim. Çünkü daha fazlasını hak etmiyordu. Yanından geçip gittiğim sırada "Bebeğim," diye seslendi.
Sıkıntıyla oflayıp adımlarımı hızlandırdım. Şu an Baran'ı çekecek durumda değildim. Fakat pek de hayırdan anlayan bir tip değildi. Kolunu omzuma atıp beni kendine doğru çekti. Dirseğimi karnına geçirmemek için kendimi zor tuttum.
"Özledim seni."
Geri çekildim. "Uzaklaş Baran."
Kolunun tutuşunu sıkılaştırdığında yürümeyi bıraktım. Ardından kolunu tutup iteledim ve bir adım uzaklaştım.
"Keyfin mi yok senin?"
Yüzsüz dememek için kendimi tutarken "Aynen," diye geçiştirdim. Özellikle Kadir'le tanıştıktan sonra Baran'ın bu tavırları daha çok batmaya başlamıştı. Fazla cıvık davranıyordu. Bu kadar gurursuz ve umursamaz olması bunaltıcıydı.
