KIVILCIM [GAY]

(1.3) ŞANS

[[[✒️__]]]

Zafer'in ağzından;

"Volkan sakin ol. Kardeşin iyi olacak."

Onun sırtını sıvazlarken yanında oturmuş sakinleştirmek için elimden geleni yapıyordum.

Zihinsel engelli kardeşi yalnız kaldığı kısa bir sürede bulduğu dikiş iğnesini yutmuştu ve bu yüzden bizde apar topar düğün alanını terk etmiştik. Şimdi ameliyattan çıkmasını bekliyorduk.

"O engelli öğretmenine ya da hizmetkârlara ne sikime para veriyorum! Kardeşime bakmaları, onu mutlu etmeleri için. O iğneyi yutarken nasıl biri bile görmemiş lan! Bir de saplanmış kalmış boğazından aşağıda!"

"Gözünü seveyim sakin ol!"

Gözleri ağlamamak için zorlanmaktan kızarmıştı ve arada bir saçlarını çekip yumruklarını sıkıyordu. Kardeşini ne kadar çok sevdiği belliydi ve bu nedense beni etkilemişti.

"Eve gidince hepsini geberteceğim! Hepsini!"

"Saçmalama! O kadar güvenilir adamları nereden bulacaksın? Bugüne kadar düşmanlarından biri hiç o evi buldu mu?"

"Evdeki çalışanlar benden korkar. İhanetin bedelini ağır ödettiğimi de bilirler. Ayrıca bu bilgiyi sadece sen biliyorsun. Sence ben herkese ondan bahsedecek, kardeşimi hedef haline getirecek kadar aptal biri miyim?"

Elimi yanağına koyup kendime doğru çevirdim. "Öylesin demek istemedim. Ama isteyen bu bilgiye bir şekilde ulaşabilirdi biliyorsun. Sadece herkes seni şey gibi görüyor..."

"Duygusuz, kimseye bağlanmayan acımasız biri mi?"

Ağzımı açıp bir şey demedim. Çünkü gerçekten de bu şekilde anılıyordu.

Başını geri çekerek elimden kurtardı ve önüne döndü. Bir süre ikimiz de konuşmadık ve sessiz kaldık.

"Volkan... Ben kardeşinle tanışmayı çok istiyorum. İzin verir misin?"

Bana doğru döndü ve ilgiyle yüzümü inceledi. Ciddi miyim diye bakıyordu. Öyleydim. Volkan'ın hayatında önemli yeri olan kardeşini tanımak, onların ailesinin bir parçası olmak istiyordum.

"Tâbi. Bu onunda hoşuna gidecek."

Nedense bu beni gülümsetti. Volkan'ı mutlu etmek arzum haline gelmeye başlamışken, içimde büyüyen bu tuhaf duyguya bir isim koymaya çalışıyordum.

Hissettiğim şey cinsel arzu ya da alışkanlığın ötesine geçmeye başlamış, onun için mutluluk verici bir şeyler yapma isteğine doğru evrilmişti. Sanki Volkan'layken daha iyi bir insana dönüşmeye başlamıştım.

Ameliyathanenin kapısı açılınca sedyede kardeşi çıkarıldı. Volkan'la aynı anda ayağa kalktığımda ilk defa gördüğüm kardeşine baktım. Odaya doğru götürülürken bizde arkasından gidiyorduk.

Tam o sırada cep telefonum çaldı. Arayan abimdi. Hemen açtığımda söylediği şeyler beni şaşırttı.

"Zafer saldırıya uğradık
Hakkı Köroğlu'ydu
Adamları ile siz gittikten bir süre sonra düğün salonunu bastı"

"Siz iyi misiniz
Biri vurulmadı değil mi"

Panikle konuşurken Volkan bana baktı.

"Yaman'ın ablası Gül ve bir çok kişi yaralandı
Adamlarımla elimden geldiğince ölü olmaması için çabaladım
Adamlarını temizledik
Hakkı Köroğlu'nu da Polat öldürmüş"

"İyi de onun alıp veremediği yok ki
Ufuk'a bir şey mi oldu yoksa"

"O iyi
Şu anda Afşar'la birlikte benim yanımdalar
Polat'ı tutuklayıp götürdüklerinden beri çok kötü hâlde"

"Peki Yaman ve Batı
Onlar iyi mi"

"İyiler
Gül'ün götürüldüğü hastanedeyiz"

"Yeni bir gelişme olursa lütfen bana haber ver abi"

"Tamam sen de ne olur ne olmaz Volkan Turan'ın yanından ayrılma
Eminim o seni koruyacaktır"

"Tamam abi"

Telefonu kapatırken Volkan'a baktım. "Hakkı Köroğlu düğün salonunu basmış. Abimin adamlarıyla onun adamları çatışmaya girmiş. Yaralılar var. Köroğlu da ölmüş."

"Böylece bir pislik daha dünyadan silindi."

Başımı önüme eğdim. "Öyle ama Polat'ı tutuklamışlar. Anlayamadığım şey Hakkı Köroğlu'nu öldürecek bir sebebi olmamasına rağmen bunu yapması."

"Anlayamadın mı sevgilim? Arkadaşını korumak için suçu üstüne almış. Şu Yaman dediğin adam Batı Köroğlu'nun sevgilisi değil mi?"

Gözlerimi büyüterek ona baktım. Haklıydı. Yaman'ın o adamı öldürmek için daha çok geçerli sebebi vardı.

"Şimdi bunları düşünme. Gel hadi."

Sessizce başımı sallayıp onunla birlikte kardeşinin alındığı odaya geçtim. Şu anda söyleyeceği hiç bir şeye itiraz etmek istemiyordum.

[[[✒️...]]]