ROYEM -LEZA ÇUKURU- 🕸

ONUNCU BÖLÜM.

☄️Herkese tekrardan selamlar, sanırım en sık kullandığım giriş cümlesi bu oldu... Olsun, bu da bize özel oldu. Uzun zaman geçti, farkındayım ancak bir yandan iş, bir yandan da özel hayatımda yaşadığım problemlerden dolayı, çok uzun süre yazmayı ciddi anlamda bıraktım. Kafamı dinlemeye, her şeyden uzaklaşmaya ihtiyacım vardı.

☄️Şimdi tam olarak geri geldim diyemem, çünkü yoğun bir iş temposundayım, özel hayatımdaki sıkıntılar yok olmuş bile olsa iş hayatım oldukça yorucu geçiyor cidden. Ancak şunu söyleyebilirim ki, finali yazmadan bu kitabı bırakmayacağım. Şu bölümde ya da şu kadar zamanda final yapacağım diyemiyorum ama bir şekilde Royemj'in finalini yazacağım, buna emin olabilirsiniz, eğer hala takip edip okuyanlarınız var ise, gerçekten finali vereceğim, içiniz rahat olsun.

☄️Bu bölüm biraz kısa oldu farkındayım fakat on birinci bölüm oldukça ağır olacağından, bu bölümü böyle hafif tutmak bana daha mantıklı geldi, bakıldığında sizi de daha fazla bekletmek istemedim.

☄️Şu an üzerinde çalıştığım, çok ses getirecek biğr kurgu üzerinde çalışıyorum, çalışıyoruz. Onunla ilgili de güzel haberler vereceğim, beğeneceğinizi düşünüyorum.

☄️Konuyu daha fazla uzatmadan, bana ulaşmak isteyenler melisa.ulusoy1 instagram hesabından ulaşabilir. Eleştirileriniz, sorularınız için de beklemedeyim. Şimdiden herkese iyi okumalar dilerim. Kendinize çok iyi bakın.

🕸️

Ranya'dan

Ortasındaydım, acılarımın ve mutluluklarımın.

Ortasındaydım, hüznün ve neşenin.

Ortasındaydım, kederin ve kaderin.

Benim kederim, kaderimle birdi. Benim hüznüm, neşemin temeliydi. Benim acım, mutluluklarımdı.

Çünkü ben ne zaman mutlu olmaya kalksam, ne zaman kaderimin iplerini elime almaya çalışsam, ne zaman neşelensem, geçmişim karşıma çıkıyordu. Acılarım beni kuşanıyor, hüznüm kalkan oluyor ve kaderimi, kederim boğuyordu. Bu hep böyle olmuştu. Tamamlandım dediğim anda, parçalara ayrılmış geçmişim çıkıyordu karşıma.

Cihan İsferdiyar, tamamlandığım dediğim anda, bir darbe indiriyordu bana.

Her seferinde yıkılmadım diyordum, yine ayaktayım diyordum ama farkındaydım, kendimi kandırıyordum. Yaptığım tek şey, içten içe kendime yalanlar söylemekti.

Çünkü yaşadıklarım, kaldırabilecek şeyler değildi.

Üvey ağabeyim sandığım adam tarafından tecavüze uğramıştım. Çocuk yaşta hamile kalmıştım, ne olduğunu anlamadan kendimi merdivenlerden atmış, doğmamış bir çocuğu yok etmiştim. Bunun için üvey ağabeyim dediğim adam tarafından canlı canlı yakılmaya çalışmıştım. Dayaklar yemiştim. Benden sevdiklerim alınmıştın 22 yıldır baba dediğim adam, aslında baş düşmanımdı.

Hayatımın yarısını eğitimlerle geçirmiştim, kemiklerim kırılmıştı. Ruh sağlığım yok edilmişti.

Yaşadıklarım, kolay atlatılacak şeyler değildi ve her birinin travmasını yaşıyordum kafamın içerisinde.

Ancak sonrasında fark etmiştim ki, ben bu yükü tek başıma sırtlanmıyordum. Her daim ardımda, yanımda birileri vardı. Benim acımı geçirmek için, yıkılsam bile beni dik tutmak için yanımda olanlar vardı.

Ailem vardı.

Ben bugün, Cihan İsferdiyar'ın karşısında dimdik durabilmiştim. Korkudan ağlamamıştım. Ben bugün, acıdan diz çökmemiştim o adamın karşısında.