İKİ YÜZLER

ENTERESAN

İLAHİ ANLATIM

Tolga'nın ölümü Maral'ı yıkmıştı.Yaklaşık yarım saat boyunca Tolga'nın bedenine sarılıp,haykırmıştı.

Maral için zordu.Çok zordu.

Kendine geldiği zaman elleri titreyerek telefonunu çıkarmış ve tam ambulansı arayacakken ekiplerin geldiğini görmüştü.

"Tolga...Tolga intihar etti.Nabzı atmıyor,öldü... O öldü..."

Maral,aklına gelen şeyle hafif bir şok yaşadı.

"Bir dakika bir...B-ben sizi aramamıştım ki daha.Nasıl haberiniz oldu?"

Ekipde ki dört kişi birbirleriyle kısa bir an bakıştılar.Maral,bir tersliğin olduğunu farkındaydı.Ekipdekilerden biri öne çıkarak cevap verdi.

"Hanımefendi,gizli bir numaradan bu adresde bir ölü olduğuna dair haber geldi.Kimin aradığını bilmiyoruz."

Adam,tedirgin gözüküyordu.Ekipde ki diğer sağlık görevlileri de tedirgin gözüküyordu.

"Ta-tamam Tolga...Tolga..."

Maral,devam edemedi ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı.Bu sırada bir sağlık görevlisi Maral'ın yanına giderek elini omzuna koydu ve destek oldu.

"Zor olduğunu farkındayım ama kendini toparlaman lazım.Tolga,seni böyle görmek istemezdi."

Maral,sağlık görevlisine baktı ve minnet dolu bir bakış attı.O sırada başta açıklama yapan adam diğer arkadaşlarına Tolga'nın bedenini almaları için işaret verdikten sonra Maral'a döndü.

"Siz burdan gidebilirsiniz.Artık yapmanız gereken birşey kalmadı."

Maral, sağlık görevlilerinde bir tedirginlik sezmişti.İçine kurt düşmüştü.

"Peki,tamam.Karakola ifade vermeme gerek var mı?"

Sağlık görevlisi,yutkundu.

"Hayır hayır gerek yok.Evinize gidebilirsiniz."

Maral,kaşlarını çattı.Burada bir şeyler ters gidiyordu ama ne?

Diğer sağlık görevlileri Tolga'nın bedenini kaldırırlarken Maral sanki bir hareketlilik görmüştü.Ama buna aldırış etmedi çünkü zor bir gün geçiriyordu.Yanlış görmüş olma ihtimal vardı.Olayı buna bağlamıştı.

Herşeyi arkasında bırakarak Tolga'nın evinden ayrıldı.Son kez arkasına baktığında görevlilerin kendisine baktığını farketti ve cılız bir şekilde gülümseyerek yoluna devam etti.

Tolga'ya son yaptıklarından dolayı kızgındı evet ama böyle olmak zorunda değildi.Herşeye rağmen Tolga'yı seviyordu.Sadece anıları için bile ona minnettardı.Güzel günler geçirmişlerdi.

Dalgın bir şekilde olanları düşünerek ilerliyordu.O sırada aklına Mert geldi.

"Mert,en son sinirliydi.Bana bakışı ise o kadar derindi ki...
yanına gitmem lazım."

Kısa bir an nerede olabileceğini düşündü.

"Dışarıda olacağını zannetmiyorum.Büyük ihtimal benim evimdedir,yani umarım."

Maral,Mert'i görme umuduyla evine doğru hızlıca ilerledi.Sonunda evine ulaştığında derin bir nefes aldı ve anahtarını çıkardı.Kapıyı açtı ve ayakkabılarını çıkarırken aklına gelen şeyle bütün enerjisi gitti.

"Eğer evde olsaydı ayakkabısı kapının önünde olurdu.Bunu nasıl düşünemedim."

Yine de bir umut eve girdi ve Mert'e seslendi.