အမုန်းပင်မှပွင့်သောအချစ်ပန်း (Completed)

အပိုင်း (၂၄)

အမုန်းပင်မှပွင့်သောအချစ်ပန်း
အပိုင်း (၂၄)

"နော်...နော်လို့ အန်တီ..။သွားကြမယ်နော်"
တစ်မနက်လုံးအနောက်က တကောက်ကောက်လိုက်ပြီး ကလေးတစ်ယောက်ပမာ ချွဲနေသည့်လွန်းဟယ်ရီကြောင့် နန်းရိပ် ဟင်းချက်တာပင်ကောင်းကောင်းမလုပ်ရ။
"ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ ဟယ်ရီရဲ့။ဒီမှာအလုပ်လုပ်နေတယ်လေ"
"အဲ့အလုပ်ကအရေးမကြီးဘူးလေ အန်တီရဲ့။ဟယ်ရီပြောတာ နားထောင်နော်"
"မထောင်ချင်တော့ပါဘူး။မင်းတစ်မနက်လုံးလိုက်ပြောနေလို့အလွတ်တောင်ရနေပြီ"
"အဲ့တာဆိုလည်း လက်ခံလေအန်တီရဲ့။ဟယ်ရီတစ်မနက်လုံးပြောနေတာကို"
"မဖြစ်လို့ပေါ့..။မဖြစ်လို့လက်မခံတာပေါ့ ကလေးမရဲ့။အခုထိ မင်းမမကိစ္စက တရားခံအစုံဖမ်းမိသေးတာမှမဟုတ်ဘဲကို။ထက်မြက်မင်းတစ်ယောက် လွတ်နေသေးတယ်လေ။အဲ့ဒါကိုမင်းသိရဲ့နဲ့ ဘာလို့လျှောက်သွားချင်နေရတာလဲ"
"နီးနီးနားနားလေး သွားလည်ချင်တာပါ အန်တီရဲ့။ဟယ်ရီဝေးဝေးလံလံကိုသွားဖို့မပြောပါဘူး"
"နီးနီးနားနားလည်း မသွားချင်ပါဘူး။လျှောက်လည်ဖို့က အရေးကြီးတာမှမဟုတ်ဘဲ"
"ဟယ်ရီ့မွေးနေ့မလို့ပါ"
တိုးငြင်းစွာထွက်လာသည့်အသံလေးကြားဆော့ နန်းရိပ်လက်တို့ရပ်တန့်သွားမိသည်။မွေးနေ့တဲ့လားလေ။နန်းရိပ်ဘာလို့မသိခဲ့ရပါလိမ့်။အရေးကြီးတဲ့နေ့ရက်တစ်ခုကိုမှ နန်းရိပ်မေ့နေခဲ့တာပဲ။ဒီနေ့က ဘာနေ့လဲအလျှင်အမြန်စဥ်းစားတော့ မေလ၂၇ရက်။ဟုတ်သားပဲလေ။ဟယ်ရီရဲ့ ၂၁နှစ်ပြည့်မွေးနေ့။
"ဟိုလေ..."
"အန်တီအဆင်မပြေရင် ရပါတယ်။ဟယ်ရီ မသွားတော့ပါဘူး"
အိမ်ပေါ်ထပ်သို့တက်သွားသည့်ကလေးမအားကြည့်ရင်း နန်းရိပ် သက်ပြင်းသဲ့သဲ့ချမိသည်။အစတည်းက ဘာနေ့လဲမေးလိုက်မိရင်ကောင်းသားလေ။
"အန်တီ..."
"သစ်လွင်လာတာနဲ့အတော်ပဲ။အန်တီဒါလေးထားခဲ့မယ်။သစ်လွင်ဆက်ကြည့်ပေးနော်။"
"ဟုတ်..အန်တီကဘယ်သွားမလို့လဲ"
"ဒီနေ့က မင်းမမလေးမွေးနေ့ဆို။အန်တီလည်းမေ့နေတာ သူပြောမှသိတယ်။အဲ့တာအပြင်သွားချင်လို့တဲ့။အန်တီလိုက်ပို့လိုက်အုံးမယ်"
"ဟုတ်..အန်တီ"
အိမ်ပေါ်ထပ်ဆီသို့လျှင်မြန်စွာတက်သွားသည့်အန်တီအားကြည့်ကာ ဟယ်ရီ နာကျင်စွာပင်ပြုံးလိုက်မိသည်။
"မမလေးကအရမ်းကံကောင်းတာပဲ။အန်တီ့ကိုပိုင်ဆိုင်ခွင့်လည်းရသလို အန်တီ့အချစ်တွေကိုပါပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရခဲ့တယ်။သစ်လွင်နဲ့တော့ တစ်ခြားစီပါပဲ"
အန်တီလုပ်လက်စဟင်းအိုးအား မွှေပြီးသည့်နောက် လုပ်စရာရှိသည်များအားဆက်ကာလုပ်မိသည်။
"ဟယ်ရီ.."
နန်းရိပ်ခေါ်သည်အား မကြည့်ပါဘဲ ဖုန်းပဲကြည့်နေသည့်ကလေးမ။စိတ်ကောက်တာမဟုတ်ဘဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်နေတာမှန်းနန်းရိပ်သိပါသည်။
"အပြင်သွားမယ်ဆို"
ထိုကလေးမဘေးဝင်ထိုင်ရင်းဆိုပေမဲ့းကားပြန်မလာတာကြောင့်လက်ထဲရှိဖုန်းအားယူလိုက်မိသည်။
"အပြင်သွားမယ်ဆို ဘာလို့ဖုန်းကြည့်နေတာလဲ"
"အန်တီမအားဘူးမလား..."
"ဘယ်သူက မအားဘူးပြောလို့လဲ။သွားမယ် နော်"
"ရပါတယ်။အန်တီ့ကို ဒုက္ခမပေးချင်ပါဘူး"
"သွားပါမယ်ဆိုနေ..။"
ထိုကလေးမရှေ့အားရပ်ရင်း နန်းရိပ်ဆိုလိုက်မိသည်။
"စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတာမလား။အန်တီတောင်းပန်ပါတယ်နော်။ဟယ်ရီ့မွေးနေ့ကို အန်တီမှတ်မထားမိခဲ့ဘူး။တောင်းပန်ပါတယ်"
နဖူးအားငုံ့ကာနမ်းရင်းနန်းရိပ်ဆိုမိသည်။
"နဖူးကိုနမ်းရုံနဲ့တော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်တာမပျောက်နိုင်ဘူးလေ အန်တီရဲ့"
"ကဲပြေ...အန်တီဘာလုပ်ပေးရမလဲ။ဒီမွေးနေ့ရှင်လေး စိတ်ပျော်အောင် ဘာလုပ်ပေးရမလဲရှင့်"
"အို့..အမေ့"
ရုတ်တရက်ဆွဲကာ သူ့ပေါင်ပေါ်ထိုင်စေသည့်ကလေးမကြောင့် နန်းရိပ်လည်း အလိုက်တသိ ထိုင်နေလိုက်မိတော့သည်။
"စိတ်မကောင်းမဖြစ်တော့အောင် တကယ်လုပ်ပေးမှာလား"
"အွန်း..တကယ်လုပ်ပေးမယ်။အန်တီ ဘာလုပ်ပေးရမလဲ"
ထိုကလေးမလည်ပင်းအား သိုင်းဖက်ရင်းဖြင့်ပင် နန်းရိပ်ပြောလိုက်မိသည်။အသက်ရှူသံ်ပ်တိုးတိုးအားကြားပြီး လေနွေးနွေးအားခံစားရသည်။နန်းရိပ်ကိုစိုက်ကြည့်နေသည့်ကလေးမ၏ဆွဲအားပြင်းသည့် မျက်ဝန်းများအား ရင်မဆိုင်နိုင်စွာပင် အကြည့်တို့လွှဲမိသည်။
"ဘာလို့မျက်နှာလွှဲရတာလဲ ဟယ်ရီ့ကိုပဲကြည့်လေ"
"ကြည့်..ကြည့်ပါတယ်။ဟယ်ရီက ဘာလို့အဲ့လိုစိုက်ကြည့်နေတာလဲ။အဲ့လိုပဲကြည့်နေမယ်ဆို အန်တီ ထတော့မယ်"
"ရင်ခုန်နေတာလား"
"ဟယ်ရီနော်..."
"ဟယ်ရီ..ဟယ်ရီနဲ့မခေါ်စမ်းပါနဲ့အန်တီရယ်။နူးနူးညံ့ညံ့လေးခေါ်ပါလား။ဟယ်ရီဆိုတာ သူများတွေလည်းခေါ်နေတာကို"
"ဟယ်ရီက မင်းနာမည်လေ။နာမည်မခေါ်လို့ အန်တီက ဘယ်လိုခေါ်ရမလဲ။မရစ်နဲ့ကွယ်။အပြင်သွားမယ်ဆိုလည်း လုပ်"
"မရဘူး တစ်ခြားဟာခေါ်..ဥပမာ အချစ်တို့ ဘာတို့"
"ကလေးကလားတွေ..မခေါ်ချင်ပါဘူး"
"ဒါဆို ကိုကိုရော..။ဒါဆို လူကြီးဆန်သွားပြီ"
"ပိုဆိုးသေးတယ် လူကြည့်တော့ တို့အသက်ထက်ဝယ်ငယ်တာကို ဘာကိုကိုလဲ ဟွန့်"
"ဒါဆို..မောင်လို့ခေါ် ဟုတ်ပြီလား"
"မခေါ်ချင်ပါဘူး ပါးစပ်ယားတယ် ဟယ်ရီက ဟယ်ရီပေါ့ ဘာမောင်လဲ"
"အန်တီနော်..မရဘူး မောင်လို့ခေါ်ရမယ်။ဟယ်ရီလို့တစ်ခါခေါ်ရင် ခေါ်တဲ့နှုတ်ခမ်းကို တစ်ခါနမ်းမယ်"
"မ..ခေါ်..ဘူး.."
ဟယ်ရီ့အားလျှာထုတ်ပြီး ပြောင်ပြနေသည့်အမျိုးသမီးအားဟယ်ရီအချစ်ပိုနေရတော့သည်။
"ဟယ်ရီ..."
"ပြွတ်..."
"ဟယ်ရီ..ဟယ်ရီ "
"ပြွတ်...ပြွတ်.."
"အန်တီကကွာ..မောင်လို့ခေါ်ပါဆို"
"ဟယ်ရီ.။ဟယ်ရီ...။ဟယ်ရီ...။ဟယ်ရီလို့ပဲခေါ်မယ်"
"ဟာ!!ဒါက စိန်ခေါ်တာလား အန်တီ"
"ကြိုက်သလိုတွေး...ဟယ်ရီပဲ"
"ဟယ်ရီလို့မခေါ်နိုင်တော့တဲ့အထိ အန်တီ့နှုတ်ခမ်းတွေကို နမ်းပစ်မယ်"
ပြောပြောဆိုဆို အနေအထားအားပြောင်းလိုက်တော့ ပေါင်ပေါ်ရှိအန်တီမှာ မွေ့ယာထက် ဟယ်ရီအောက်သို့ရောက်သွားတော့သည်။
"အချိန်မှီသေးတယ်နော် အန်တီ"
"ဟင့်အင်း..ဟယ်ရီပဲ"
မျက်ခုံးတစ်ဖက်အားပင့်ရင်း ဆိုလာသည့်အမျိုးသမီး။ဟယ်ရီအသည်းယားစွာ တစ်ချက်ပြုံးလိုက်ရင်း နှုတ်ခမ်းတို့အား ငုံထွေးသိမ်းပိုက်လိုက်မိသည်။အချိန်ဘယ်လောက်တောင်ကြာသည်မသိ အသက်ရှူမဝဖြစ်မှာစိုးတာကြောင့် ခဏလွှတ်ပေးလိုက်မိသည်။
"ခေါ်မှာလား..."
"ဟွန့်..လူကိုမညှာဘူး"
"အန်တီက အသည်းယားအောင်လုပ်တာကို။အခုရော မောင်လို့ခေါ်ဖို့အစီအစဥ်ရှိလား။မရှိလည်းရတယ်နော်။အန်တီနှုတ်ခမ်းတွေကို နေ့ညမပြတ် ငုံထွေးထားလို့ရတယ်"
"ဟိုး..ဟိုးထား။တို့တော်တော် မောနေပြီသိလား ကလေးမ။အရမ်းတွေကဲနေ"
"ဒါဆို ခေါ်လေလို့ အန်တီရဲ့..."
"မောင်..."
"ပြန်ခေါ်ပါအုံး..သေချာမကြားရလို့"
ပြောင်စပ်စပ်လုပ်နေစည့်ကလေးမအား နန်းရိပ်မျက်စောင်းခဲမိသည်။
"မောင်..မောင်လို့။အန်တီရဲ့မောင်။အန်တီချစ်ရတဲ့မောင်..။ဟုတ်ပြီလား"
"အား..သေပါပြီ"
ချက်ချင်းမွေ့ယာပေါ် ပက်လက်လန်သွားသည့်ကလေးမအားကြည့်ကာနန်းရိပ်ပြုံးမိသည်။တတ်လည်းတတ်နိုင်တဲ့ကလေးမပါလေ။ပြေလျော့သွားသည့်ဆံထုံးအား ထိုင်ရင်းဖြေချလိုက်တော့ ဆံနွယ်တို့မှါကပို ကရိုကျလာတော့သည်။
"အဲ့လိုပဲနေတော့မှာလား။အပြင်သွားမယ်ဆို..ထတော့လေ"
"ထစေချင်ရင် အနမ်းပေး "
"မဝသေးဘူးလား..။ဒီလောက်နမ်းနေတာကို"
"ဟင့်အင်း..အန်တီ့နှုတ်ခမ်းကိုနမ်းရင် ဝတယ်ဆိုတာမရှိဘူး"
ပုခုံးတစ်ဖက်ဆီသိူ့ဆံနွယ်တို့အားစုချလိုက်ရင်း ထိုကလေးမအား နှုတ်ခမ်းအားငုံ့ကာ အနမ်းပေးလိုက်မိသည်။
"ရပြီ..ထတော့။နောက်ကျနေမယ်"
-----
"ပန်းခြံထဲသွားမယ်လေနော်.."
"လူရှုပ်ကရှုပ်နဲ့ "
"ညနေစောင်းဆိုတော့ အရမ်းကြီးတော့မရှုပ်လောက်ပါဘူးအန်တီရဲ့။သွားမယ်နော်"
"ညနေစောင်းပိုပြီး လူရှုပ်တာမဟုတ်ဘူးလား။ကန်စပ်တစ်လျှောက်ဆို အတွဲတွေစီလို့ကို"
"ဟယ်ရီလျှောက်ချင်လို့ပါ အန်တီရဲ့။သွားကြမယ်နော်...နော်"
"ဟုတ်ပြီ..ဟုတ်ပြီ သဘောသဘော။သွားချင်သပဆို သွားကြမယ်"
လိုချင်တာရသွားတော့ ပြုံးကာ နန်းရိပ်ပါးပြင်အားလာနမ်းသည့်ကလေးမ။ပြောလို့လည်းရမှာမဟုတ်တာကြောင့် ပြုံးပြီးသာနေလိုက်မိတော့သည်။
ကန်ပြင်အား ဖြတ်ကာတိုက်ခတ်လာသည့်လေနုအေးအား ရှူရှိုက်ရင်း လမ်းလျှောက်မိကြသည်။ဒါကဟယ်ရီနဲ့အန်တီ့အတွက် ပထမဦးဆုံးအကြိမ်ပင်။ဒီနှစ်မွေးနေ့ကတော့ မှတ်မှတ်ရရပင်။မမကြီးဆုံးပြီးတည်းက မွေးနေ့ဆို ဒီတိုင်းဖြတ်သန်းဖြစ်ခဲ့သည့် ဟယ်ရီ။အခုနှစ်မှာတော့ ပျော်ရွှင်စွာဖြတ်သန်းဖြစ်ခဲ့ပြီ။
"အန်တီ..."
"ရှင်...ပြောပါ"
စနောက်ကဖြေသည့်အန်တီကြောင့်ဟယ်ရီပြုံးရင်း အန်တီပုခုံးပေါ် ခေါင်းမှီလိုက်မိသည်။
"နောက်နှစ်တွေလည်း မောင့်အနားမှာ ရှိနေပေးမယ်မလား"
"ဟွန့်..ဘာမောင်လဲ"
"အန်တီရဲ့မောင်လေ။မဟုတ်လို့လား အန်တီပဲပြောပြီး။မေးတာဖြေပါ။နောက်နှစ်တွေလည်း ရှိနေပေးမယ်မလားဟင်"
"မေးစရာလိုသေးလို့လားကွယ်။အန်တီ့ရဲ့နောက်ဆုံးအချိန်ထိ မောင့်အနားမှာပဲ ရှိနေပေးမှာ နော်"
"ချစ်လိုက်တာလေ တစ်နေ့တစ်နေ့ အန်တီ့ကိုပိုပိုချစ်လာတာပဲသိလား"
"ကဲ..အဲ့တာထားပါ။မိုးချုပ်နေပြီ။ဒီထဲလူတောင်သိပ်မရှိတော့ဘူး။ပြန်ကြရအောင်နော်"
"ဟုတ် အန်တီ..."
တစ်ယောက်လက်အား တစ်ယောက်ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပေါ့ပါးသွက်လက်သည့်ခြေလှမ်းတို့ဖြင့် ကားထားခဲ့ရာဆီ လျှောက်မိကြသည်။
"ကျွီ.."
အရှေ့တွင်ထိုးရပ်လိုက်သည့်ကားကြောင့် ဟယ်ရီရောအန်တီပဲ လန့်ကာ နောက်သို့ဆုတ်လိုက်မိကြသည်။
"ဟ..ဘာလဲ။ရူးနေတာလား"
ဟယ်ရီမကျေမချမ်းရေရွတ်နေစဥ် ကားပေါ်မှaskအမဲရောင်အား တပ်ထားသည့် အမျိုးသားတစ်ဦးဆင်းလာလေသည်။မြင်ဖူးသလိုလိုရှိတယ်လို့စိတ်ထဲတွေးမိပေမဲ့ ဘယ်သူမှန်းဟယ်ရီသေချာတွေးမရ။ဦးထုပ်အနက်ရောင်အားလည်း ခပ်ငိုက်ငိုက်ဆောင်းထားသေးတာကြောင့် အကဲခတ်ဖို့ပိုရျ်ခက်ခဲလှသည်။
"အရမ်းပျော်နေကြပုံပဲ။ ကျွန်တော့်ကိုတောင် မမှတ်မိတော့ဘူးလား မမလွှာ "
"မမလွှာ..မမလွှာ..ဟင်!!"
ဟယ်ရီအခုမှ ထိုလူအားမှတ်မိသွားတော့သည်။
"ထက်မြက်မင်း..."
အန်တီ့ဆီမှ ထွက်လာသည့်အသံ။အနည်းငယ်အသံတို့တုန်ယင်နေကာနေလေသည်။
"မှတ်မိသွားပြီပဲ...။ကျွန်တော် ကတိ့ကိုတည်အောင် လာလုပ်တာ"
ဟယ်ရီ့လက်တို့အား နန်းရိပ်တင်းပျပ်စွာဆုပ်ကိုင်ရင်း ဘာလုပ်ရမလဲဆိုသည့်အဖြေအား စဥ်းစားနေမိသည်။ရုတ်တရက်ကြီးပေါလာလိမ့်မယ်လို့မထင်ခဲ့မိတာအမှန်။မင်းမင်း သတိပေးပါလျှက်နဲ့ နန်းရိပ် သတိလက်လွတ်ဖြစ်သွားရသည်။
"မမလွှာ ကျွန်တော်နဲ့လိုက်ခဲ့ပါ"
"ရူးနေလား...မင်းလိုလူမျိုးနဲ့ငါက ဘာလို့လိုက်ရမှာလဲ"
"ကျွန်တော်က အားမသုံးချင်လို့ အေးဆေးခေါ်နေတုန်း လိုက်ရင်ကောင်းမယ်"
"ဒီမှာ ရှင်ရူးနေလား။ရှင့်လိုထောင်နန်းစံရမဲ့သူရဲ့နောက်ကို အန်တီကလိုက်စရာလား"
နန်းရိပ်နှင့်ထက်မြက်မင်းကြားတွင် ရပ်ကာ ပြောသည့်ဟယ်ရီ့အား နန်းရိပ် တစ်ချက်ဆွဲလိုက်မိသည်။
"ကလေးက ကလေးလိုနေတာကောင်းမယ်။"
"မင်းမှာ သူ့ကိုဘာမှ ပြောပိုင်ခွင့်မရှိဘူး ထက်မြက်မင်း။ထောင်နန်းမစံချင်သေးဘူးဆိုရင် ဒီနေရာကနေ မင်းအခုပြေးရင်လွတ်မယ်ထင်တယ်"
"အဟက်..ပြေးမှာပါ။ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းတော့ မဟုတ်ဘူး မမလွှာကိုပါခေါ်သွားမှာ"
ပြောပြောဆိုဆိုဖြင့် ဟယ်ရီ့အား တွန်းကာ နန်းရိပ်လက်အားဆွဲလိုက်သည့်သူ။အရှိန်ပါတာကြောင့်လမ်းပေါ်သို့လဲကျသွားတော့သည်။
"ထက်မြက်မင်း ငါ့လက်ကိုလွှတ်စမ်း"
ကားပေါ်မှ လူသုံးယောက်မှာ ဆင်းလာပြီး ဟယ်ရီ့အားဆွဲထူကာချုပ်လိုက်တာကြောင့် နန်းရိပ် စိုးရိမ်စိတ်တို့မြင့်တက်သွားရသည်။ဘာလို့အခုမှ ဒီနေရာကို လူတွေမလာကြတော့တာလဲ။
"ထက်မြက်မင်း..မင်း ဘာလုပ်ဖို့တွေးနေတာလဲ"
"မမလွှာကို ခေါ်သွားဖို့ပဲ ကျွန်တော် တွေးတာပါ"
အေးဆေတည်ငြိမ်စွာဖြေပုံမှာ နန်းရိပ်သွေးတို့အား ဆူပွက်စေကာ ဒေါသရိပ်တို့ပိုတိုးစေသည်။
"လွှတ်..ငါ့လက်ကိုလွှတ်စမ်း။"
"ဘာတွေကိုစိတ်ပူနေတာလဲ မမလွှာသာ ကျွန်တော်နဲ့လိုက်မယ်ဆိုရင် အဲ့တစ်ယောက်ဘာမှမထိခိုက်စေရဘူး"
"အန်တီ သူ့စကားကိုနားယောင်မနေနဲ့။ထက်မြင်မင်း ရှင် ယောင်္ကျားမဟုတ်ဘူးလားဟမ်။မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကိုအင်အားသုံးတာ ရှင့်အစားကျွန်မ ရှက်လိုက်တာ"
"အဟက် ရှက်ရမယ်ပေါ့ ဒီမယ် ကောင်မလေး ငါ့မှာအရှက်တရားရော အကြောက်တရားရောမရှိဘူး။သိလည်းမသိဘူး။ငါသိတာက မမလွှာကို ငါနဲ့အတူခေါ်သွားဖို့ပဲ"
ဆုပ်ကိုင်ထားသည့်လက်အား သူ့အားဖြင့်ဆွဲတော့ နန်းရိပ်ခန္ဓာကိုယ်မှာ သူ့ရင်နှင့်ကပ်သွားရသည်။ဒါတင်အားမရသေးဘဲ လက်တစ်ဖက်ဖြင့် ခါးအားဖက်တွယ်လိုက်သည့်အခါ ဒီနေရာမှာပျောက်ကွယ်သွားချင်မိသည်။ယောင်္ကျားတစ်ယောက်ရဲ့အထိအတွေ့၊အဲ့ဒီယောင်္ကျားက တစ်ခြားသူလည်းမဟုတ် ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူကိုနာကျင်စေခဲ့တဲ့သူ။အဲ့ဒီလူက ကိုယ့်ကို လိုသလိုဆွဲယူအနိုင်ကျင့်နေခဲ့တာ။တစ်ခြားသူရှေ့မှာမဟုတ် ကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူရဲ့ရှေ့မှာမှတဲ့လေ။မုန်းလိုက်တာ။ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဒီတစ်ကြိမ်မှာအတော်မုန်းမိပါသည်။
"ထက်မြင်မင်း အန်တီ့ကို ခုချက်ချင်းလွှတ်လိုက်"
"ကိုယ့်အခြေအနေကိုယ်ကြည့်ပြီးမှ စွာလေ"
"သူ့ကိူလွှတ်ပေးလိုက်ပါ...သူ့ကိုသွားခွင့်ပေးလိုက်ပါ "
"အန်တီ..အန်တီဘာတွေပြောနေတာလဲ"
"တို့​တောင်းပန်ပါတယ် သူ့ကိုသွားခွင့်ပေးလိုက်ပါ။"
"ဒါဆို ကျွန်တော်ပြောတဲ့ကိစ္စကို သဘောတူတယ်ပေါ့လေ"
"အန်တီ..."
ထိတ်လန့်စွာအာ်သည့်အသံအား နန်းရိပ်မျက်ကွယ်ပြုလိုက်သည်။ဒီလောက်ဆို နာကျင်ရတာလုံလောက်ပါပြီယကိုယ်ချစ်ရတဲ့သူရှေ့မှာ တစ်ပါးသူရဲ့ ထိပါးခြင်းကိုခံရတာ နန်းရိပ်အတွက်လည်းလုံလောက်ပြီဖြစ်သလို ဟယ်ရီ့အတွက်လည်း နာကျင်ရတာလုံလောက်ပြီ။မျက်ဝန်းထဲမှာ နောက်ဆုံးဝိုးတိုးဝါးတားမြင်ခဲ့ရတာက အဲ့ကလေးမကို ဆွဲခေါ်သွားကြသည့်ပုံပင်။နန်းရိပ်ဘာမှမကူနိုင်ခဲ့။လောကကြီးနဲ့ခဏတာ အဆက်အသွယ်ပြတ်တောက်သွားခဲ့သည်။
.....
"ခဏလေး..စိတ်အေးအေးထား။စိတ်အေးအေးထားပြီး အစ်ကို့ကိုသေချာရှင်းပြ။ညီမသေချာရှင်းပြမှ အစ်ကိုတို့ မမကြီးကို ကယ်နိုင်မှာ"
ရှိုက်ငင်စွာဖြင့်ပြောနေသည့် သူအား မင်းမင်းတို့ အသေအချာဖျောင်းဖြရသည်။
"သစ်လွင် ရေတစ်ခွက်လောက်ယူပေး"
"ဟုတ်ကဲ့အစ်ကို"
ရေတစ်ခွက်အားသောက်ခိုင်းပြီး ခဏအနားယူခိုင်းတော့ အနည်းငယ်အဆင်ပြေစွားတော့သည်။ထိုအခါမှ မင်းမင်းတို့ သိချင်တာအားမေးမြန်းရသည်။ထက်မြက်မင်းကို တွေ့လိုက်ကြောင်း အကြောင်းကြားတဲ့သူကြောင့် မင်းမင်းတို့ထွက်လာခဲ့ပေမဲ့ နောက်ကျသွားခဲ့ရသည်။
"အန်တီ..အန်တီကိုမြန်မြန်ကယ်မှရမယ်။အန်တီကိုမြန်မြန်ကယ်ပေးပါနော်..နော်အစ်ကို"
"မမကြီးကို အစ်ကိုတို့ရအောင်ကယ်မှာနော်။ဒါကြောင့်ဟယ်ရီက အသေးစိတ်ကိုသေချာလေးပြောပြပေး ဟုတ်ပြီလား"
ဟယ်ရီပြောပြသည်များအားနားထောင်ရင်း တစ်ယောက်တစ်ခွန်းမှတ်ချက်ပြုမိကြသည်။
"သူဒီမှာကြာကြာ မနေလောက်ဘူး "
"ဟုတ်တယ် သူဒီကနေထွက်သွားဖို့ကြိုးစားလိမ့်မယ်။ဒါပေမဲ့ ဒေါ်နန်းရိပ်လွှာပါနေတဲ့အတွက် သူလွယ်တော့လွယ်ကူလိမ့်မှာမဟုတ်ဘူး"
"သူဘယ်ကနေထွက်သွားနိုင်မလဲဆိုတာ ကျွန်တော်တို့စဥ်းစားရမယ်။ဒီညအပြီးရှာမှဖြစ်လိမ့်မယ်။မဟုတ်ရင်.."
မင်းမင်းပြောလက်စ စကားအားရပ်လိုက်မိသည်။လွန်းဟယ်ရီရှေ့မှာဒီလိုစကားမျိုးပြောဖို့မသင့်ပေ။ထက်မြက်မင်းဟာ တကယ့်ကို ဆိုက်ကိုသမားပင်။မင်းမင်းတို့ သူ့အိမ်ကိုရှာတော့ မမကြီး၏ဓာတ်ပုံများကို နေရာမလပ်တွေ့ရသည်။နောက်ပြီး သူဒီကိုပြန်လာခဲ့တာက သွန်းချယ်ရီအမှုကိစ္စကြောင့်မဟုတ်။အမှုကိစ္စကိုအကြောင်းပြပြီး မမကြီးကို သူနဲ့အတူ ခေါ်သွားနိုင်ဖို့အကြံဥာဏ်တွေထုတ်နေခဲ့ခြင်းသာ။သူအများကြီးရင်းနှီးခဲ့ပြီးတာမလို့ မမကြီးကို မဖြစ်မနေ ပါအောင်ခေါ်သွားမှာကျိန်း​သေသည်။ဘယ်လိုနည်းနဲ့ပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့စွဲလန်းမှုဖြစ်တဲ့ မမကြီးကို ခေါ်ဖို့၊အပိုင်ယူဖို့ကြိုးစားပေလိမ့်မည်။
"အခု တပ်ဖွဲ့တွေကိုဘယ်လိုချထားလဲ ကိုဝကြီး"
"သွားနိုင်မယ်ထင်တဲ့နေရာတွေကို တပ်ဖြန့်ထားတယ်။စုံစမ်းရေးလည်းလွှတ်ထားတယ်"
"သူထွက်သွားဖို့တော့ကြိုးစားမှာပဲ။ဘာနဲ့သွားနိုင်မလဲ"
"လေယာဥ်ရော..."
"ဟင့်အင်း ကျွန်တော်တော့မထင်ဘူး လေဆိပ်မှာအစောင့်တွေချထားတဲ့အတွက် သူ့အတွက်အဆင်မပြေဘူး။မမကြီးပါ ပါနေတဲ့အတွက်ပိုဆိုးလိမ့်မယ်"
"ဒါလည်းဟုတ်တယ် သူဘယ်ကနေသွားနိုင်မလဲ။စစ်ဆေးရေးဂိတ်တွေရှိတော့ ကားလည်းသုံးမှာမဟုတ်ဘူး"
ဖြစ်နိုင်ချေရှိသည့်နေရာများအားပြောလိုက် မှတ်ချက်ပြုလိုက်လုပ်နေမိကြသည်။
"ကိုဝကြီး အကယ်ရျ် ထက်မြက်မင်းနေရာ ခင်ဗျားဆိုရင်ရော ဘယ်လိုသွားမလဲ"
"ကျုပ်လား...အင်းစဥ်းစားကြည့်အုံးမယ်။"
အတန်ကြာစဥ်းစားပြီးနောက် ထအော်သည့်ကိူဝကြီးကြောင့်အကုန်လန့်သွားမိသည်။
"ကျုပ်သိပြီ။ကျုပ်သာ သူ့နေရာဆိုရင် သင်္ဘောကိုအသုံးပြုမှာ။လေယာဥ်ရော၊ကားရောထက်စာရင် သင်္ဘောက ပိုလွယ်လိမ့်မယ်။အထူးသဖြင့်မှောင်ခိုလုပ်နေတဲ့ ဦးမင်းလွင်ရဲ့သားဖြစ်သူဆိုရင် သင်္ဘောပဲသုံးလိမ့်မယ်"
"ဟာ..ဟုတ်ပြီ။ဟိုရက်က ဆိပ်ကမ်းမှာ မှောင်ခိုလုပ်တဲ့သင်္ဘောတစ်စင်းအကြောင်းကြားတယ်မလား။အဲ့တာက ဦးမင်းလွင်အပိုင်ဆိုရင် သေချာပေါက် အဲ့တာကိုပဲသုံးလိမ့်မယ်။ကျုပ်တို့အခုလိုက်မှဖြစ်မယ်"
"ဟယ်ရီလည်းလိုက်မယ်"
"သစ်လွင်ရောပဲ.."
တကယ်ဆို မခေါ်ချင်ပေမဲ့ ကိုယ်ချင်းစာမိတာမလို့ မင်းမင်း ဘာမှမပြောတော့ဘဲ ခေါ်လာခဲ့မိတော့သည်။
----
ခန္ဓာကိုယ်အားတစ်ယောက်ယောက်ထိလိုက်သည်ဆိုသည့်အသိနှင့်အတူ နန်းရိပ်မျက်ဝန်းတို့ပွင့်လာတော့သည်။
"နိုးပြီလား..."
"ထက်မြက်မင်း...မင်းငါ့ကိုဘယ်ခေါ်လာတာလဲ။ဟယ်ရီရော..ဟယ်ရီကိုရော မင်းဘာလုပ်လိုက်လဲ"
"ကျွန်တော်ဘယ်ကနေစဖြေရမလဲ မမလွှာရဲ့။မေးခွန်းတွေများလိုက်တာ"
"ငါမေးတာပဲဖြေ..ဟယ်ရီ့ကိုဘာလုပ်လိုက်လဲ။သူတစ်ခုခုထိခိုက်ရင် ငါမင်းကိုအလွတ်ပေးမှာမဟုတ်ဘူး"
"အာ..ကျားသစ်မလေးပဲ။ကြောက်တောင်လာပြီ။လွန်းဟယ်ရီကိုဘာမှမလုပ်ဘူး။ကျွန်တော်က ကျွန်တော်လိုချင်တာကိုပဲ အာရုံစိုက်တာမလို့ အရေးမပါတဲ့သူတွေကို အရေးမထားဘူး မမလွှာရဲ့"
"ငါ့ကိုအဲ့လိုမခေါ်နဲ့။အခု ဘယ်ရောက်နေတာလဲ။နင် ဘာလုပ်ဖို့တွေးနေတာလဲ "
"ဘယ်ရောက်နေလဲဆိုတော့ မမလွှာကို ဘယ်သူမှလိုက်မရှာနိုင်မဲ့ မထင်မှတ်ထားတဲ့​နေရာတစ်ခုလေ။"
"နင်ရူးနေတာလား ဟမ်။ရူးနေတာလား။အပြစ်တစ်ခုကျူးလွန်ပြီးတာအားမရလို့ နောက်တစ်ခုပါ ထပ်ပြီးကျူးလွန်ချင်နေတာလား"
"ကျွန်တော်က ကတိတည်အောင်လုပ်တာလို့ပြောသားပဲ"
"ဘာကတိလဲ..ဟမ်..ဘာကတိလဲ။မဟုတ်တဲ့စကားတွေနဲ့ ဘာလို့လိုက်ပြီး နှောင့်ယှက်နေရတာလဲ။မင်းဘာသာကတိတွေ၊သစ္စာတွေနဲ့ရူးနေလိုက်။ငါမင်းအနားမှာလည်းမနေဘူး။မင်းနဲ့လည်းမလိုက်ဘူး"
နေရာမှထရပ်ကာ တံခါးဆီဦးတည်မိသည်။ဒီနေရာကဘယ်နေရာလဲဆိုတာ နန်းရိပ်မသိ။
"နောက်တစ်ကြိမ် ဒီမြေကိုခြေချတဲ့အခါ မမလွှာကို တစ်ခါတည်းခေါ်သွားမယ်လို့ပြောခဲ့ဖူးတယ်မလား"
ထိုစကားအားပြောရင်း နန်းရိပ်အားဆွဲပြီး တံခါးတွင်ကပ်လိုက်လေသည်။လေးဆယ်ကျော်မိန်းမတစ်ယောက်က ဘာတွေများတွန်းလှန်နိုင်မှာလဲ။မိန်းကလေးတစ်ယောက်လက်ဆိုရင်တောင်မရုန်းနိုင်တာ။ဒီလိုယောင်္ကျားတစ်ယောက်ဆိုရင်။
"မသိဘူး..မသိဘူး။ငါသိလည်းမသိချင်ဘူး။ငါအခုသိတာ ငါ့ကိုပြန်ပို့ပေး"
"မပို့ဘူး..."
"နင်မပို့လည်း ငါ့ကို လာခေါ်မှာ။နင့်လက်ထဲမှာ ငါ့ကိုအကြာကြီးမထားဘူး။"
"အခုလောက်ဆို သူတို့တွေက ကားဂိတ်တွေ၊လေယာဥ်တွေမှာ ဟိုရှာဒီရှာလုပ်နေမှာသိလား။ဒီကိုရောက်လာကြလိမ့်မယ်လို့ထင်လို့လား။ဘယ်သူမှရောက်လာမှမဟုတ်ဘူးသိလား မမလွှာ။"
"မင်း..မင်းငါ့ကိုဘယ်ခေါ်လာတာလဲ"
"အဟက်..မကြောက်ပါနဲ့။မမလွှာရဲ့ယောက္ခမပိုင်တဲ့သင်္ဘောပေါ်ပါ"
သူ့စကားအဆုံးတွင် သူ့ပါးပြင်အား နန်းရိပ်ရိုက်လိုက်မိတော့သည်။သူကတော့အပြုံးမပျက်။အဲ့ဒီလိုအပြုံးမပျက်ပုံကပိုရျ် စိတ်ပျက်စရာကောင်းလှသည်။
နာရီသံတစ်ဂျက်ဂျက်အားကြားရသည်။နန်းရိပ်ဒီမှာထိုင်နေရတာ ဘယ်နှသ်နာရီရှိနေပြီလဲ။တကယ်ပဲ သူပြောသလို နန်းရိပ်ကို ဘယ်သူမှလာမခေါ်တော့ဘူးလားလေ။ပါးပြင်ပေါ်စီးကျသည့်မျက်ရည်စတို့အားသုတ်ရသည်မှာ ဘယ်နှစ်ကြိမ်ရှိနေပြီလဲလေ။