(Unicode Vers....)
"ကိုယ်တို့ ပြန်တွေ့ကြပြန်ပြီနော် ချာတိတ်....."
အစားစားနေရာကနေ အသံကြောင့် မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ၏လူကြီး ကင်နမ်ဂျွန် ဖြစ်နေလေရဲ့။ ဗိုက်ဆာဆာနဲ့ ဘေးဘီမကြည့်ဘဲ စားရခြင်းရဲ့အကျိုးကျေးဇူးက crushရှေ့မှာ အရှက်ကွဲဖို့တဲ့လား။
"ဪ ဟိုနေ့က တွေ့ခဲ့တဲ့ လူကြီးပဲ ဟီး....."
အရှက်ပြေ ရယ်ပြလိုက်ရင်း စားလက်စကို ရပ်တန့်လိုက်ရသည်။
"ကိုယ် ဒီမှာ ထိုင်မယ် ရလား....."
"အိုး ရတာပေါ့ ထိုင်လေ ......."
နမ်ဂျွန်လည်း ချာတိတ်ဆီက ခွင့်ပြုချက်ရပြီဆိုတာနဲ့ ချာတိတ်နဲ့ မျက်နှာခြင်းဆိုင် ခုံမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။
"တစ်ယောက်ထဲ လာတာလား အဖော်မပါဖူးလား......"
"ဟုတ် တစ်ယောက်တည်းပဲ အဲ့ဘက်က လူကြီးကောအဖော် မပါဖူးလား....."
"အွန်း ကိုယ်လဲ တစ်ယောက်တည်းပဲ ။ စကားမစပ် ကိုယ့်နာမည်က ကင်နမ်ဂျွန်ပါ....."
"ဟုတ် ကျွန်တော်နာမည်က ဂျောင်ဟိုဆော့ပါ...."
အပြုံးဖြင့် လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လာသော ချာတိတ်ကို နမ်ဂျွန်လည်း လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်လိုက်သည်။
"ဒီမှာ အမြဲ လာစားဖြစ်တာလား ချာတိတ်....."
"ဟုတ် ....."
"ကိုယ်လဲ ဒီမှာအမြဲတမ်း လာစားဖြစ်တယ်လေ....."
"ဪ ဟုတ်....."
ဟိုဆော့ မသိသလို ဟုတ်တစ်လုံးသာ ပြောလိုက်သည်။ ဒီဆိုင်မှာ စပြီး လာစားချိန်မှာပဲ သူဟာ လူကြီးကို စပြီးသဘောကျခဲ့တာလေ။ မြင်မြင်ခြင်း အချစ်ဆိုပါတော့ ။
နောက်တော့ ထိုလူကြီးအကြောင်း စုံစမ်းရင်းနဲ့ လူကြီးစားနေကြဆိုင်ဟာ ဒီဆိုင်ဆိုတာ သိလိုက်ရတော့ လူကြီးကိုတွေ့ဖို့အရေး ဒီဆိုင်မှာပင် စားဖြစ်လာသည်။အစားအသောက် ကောင်းသည်လည်း ပါတာပေါ့။
"ချာတိတ်ကော လာစားဖြစ်လား....."
"ဟုတ် အမြဲတမ်းပဲ...."
"ဘယ်အချိန်တွေ လာစားဖြစ်လဲ....."
"အွန်း နေ့ခင်းတော်တော်များများပေါ့......"
