(Unicode Vers....)
"ပြော မင်းတို့ကို ဘယ်သူခိုင်းတာလဲ......"
ဟက် သစ္စာရှိမှုကတော့ ဩချလောက်ပါပေတယ်။မေးတာကို တစ်စက်မှမဖြေ။ဂျွန်ဂျောင်ဂုဆိုတဲ့သူကလည်း အဲ့လိုမျိုးကိုမှ ပိုသဘောကျတာ။ဘယ်လောက်ထိများ ကြာကြာ တေမိလုပ်နိုင်မှာတဲ့လဲ။
"မင်းတို့ကိုပေးတာထက် ဆယ်ဆ ငါပြန်ပေးမယ် ဝမ် မဟုတ်ဖူး ဒေါ်လာနော်...."
ငွေဆိုတာနဲ့ မျက်အိမ်တွေလှုပ်လှုပ်ရှား ဖြစ်သွားလေရဲ့။ဘယ်လောက်ပဲတေမိလုပ်ချင်နေပါစေအုံးတော့ ငွေဆိုတဲ့အသံကြားတာနဲ့ အနည်းနဲ့အများ လှုပ်ရှားသွားကြတာပဲလေ။
"ဘယ်လိုလဲ ပြောမှာလား......"
တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ကြည့်နေကြသော ထိုလူတစ်စုကို ကြာလာတော့ ဂျောင်ဂု စိတ်မရှည်တော့။
"မပြောဖူးပေါ့ ရတယ်လေ ......"
သေနတ်ကို မောင်းတင်ကာ ခေါင်းတောင်ဖြစ်ဟန်တူသော လူဆီ ချိန်ရွယ်လိုက်လျှင်
"ဟို ကျွန်တော် ပြောပါ့မယ်......"
"ဟေ့ကောင်......"
"ဒိုင်း....."
စိတ်က မရှည်တော့သည်မို့ ထိုလူရဲ့နဖူးတည့်တည့်ကို ပြစ်ချလိုက်လျှင် ခေါင်းဆောင်မှာ ဇီဝိန်ချုပ်သွားလေရဲ့။
"မိန်းကလေးတစ်ဦးပဲ ခိုင်းတာ။ ဒူဘိုင်းကို ပို့မယ့်ပစ္စည်းတွေကို ကြားထဲက ဖြတ်လုပေးဖို့ ။တောင်းသလောက်ပေးမယ်ဆိုလို့ ကျွန်တော်တို့လည်း လုပ်တာပါ......"
"အဲ့မိန်းကလေးက ဘယ်သူလဲ သိလား..."
"မသိပါဖူး ကျွန်တော်တို့ ဖုန်းနဲ့ပဲ အဆက်သွယ်ရတာပါ ။လက်ခံလိုက်တာနဲ့ ချက်ခြင်း ငွေတန်းရောက်ခဲ့တာပါ ကျွန်တော့်တို့အကောင့်ထဲကို ။မယုံရင် ဒီမှာကြည့်ပါ...."
"လူးဝစ် စစ်ကြည့် ဘယ်နိုင်ငံကလည်းဆိုတာ...."
ဖုန်းထိုးပေးလာသည်မို့ ဂျောင်ဂုလည်း လူးဝစ်ကို စစ်ခိုင်းလိုက်သည်။ထိုမိန်းကလေးက တော်ရုံ သတ္တိတော့ မဟုတ်ဖူးဘဲ သူ့ပစ္စည်းကို ငွေပေးပြီး လုခိုင်းသည်ဆိုကတည်းက။
