(Uni Vers....)
ရက်ကို လစား ၊လကို နှစ်စားနှင့် ဘာလိုလိုနဲ့ သားလေးတို့တောင် အလယ်တန်းရောက်လာလေပြီဖြစ်သည်။ အရင်တုန်းက ဂျွန်စံအိမ်ဟာ ခြောက်ကပ်နေသလောက် ခုတော့ဖြင့် အိမ်ဟာ သားလေးတို့၏ရယ်သံ၊ ဆူညံသံတို့နှင့်သာ ပြည့်နက်နေခဲ့သည်။
ခုလည်း သားဖသုံးယောက် ဘာတွေတွတ်ထိုးနေလဲမသိ။လူကိုကြည့်လိုက် တိုးတိုးလေးပြန်ပြောလိုက်နှင့် လုပ်နေသည့်အတွက် ကြာတော့ စိတ်မရှည်တော့သလို သိချင်စိတ်တွေကလည်း တစ်ဖွားဖွား ပေါ်လာခဲ့ရသည်။
"ဒီသားဖတွေ လူခြင်းခွဲမှာလား မခွဲဖူးလား ဒါပဲပြော....."
"ပါးပါးယောင်းတော့ အူတွေတိုနေပြီ ခ်ခ်....."
အငယ်ကောင် ဂျွန်ထယ်ဂုလေး၏ အပြောကြောင့် ထယ်ယောင်းမှာ မျက်နှာမဲ့ခနဲပင်။
"သိချင်လား ဘာတွေပြောလဲ ဆိုတာ ပါးပါးယောင်း....."
အကြီးကောင်ဂျွန်ထယ်ကူးလေး၏ အမေးကို ထယ်ယောင်းမှာ ခေါင်းအသာ ငြိမ့်ပြလိုက်လျှင် သူ့နားသို့ လုံးလုံးလေးပြေးလာလေရဲ့။ ထယ်ယောင်းလဲ သားကြီးဖြစ်သူ ထယ်ကူးလေးကို ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းလိုက်တော့ သဘောတကျ လေးထောင့်ပြုံးလေးနဲ့ရယ်လာလေရဲ့။
သားကြီးဖြစ်သူ ဂျွန်ထယ်ကူးသည် ထယ်ယောင်းနှင့်ပြုံးတာကစ အမူအရာအဆုံး တစ်ပုံစံတည်းတူပြီး သားငယ်ဂျွန်ထယ်ဂုမှာတော့ သခင်ကြီးနှင့်စိတ်ကအစ တစ်ပုံစံတည်း ချွတ်ဆွတ်ပင်။
"ဒယ်ဒီက ဒီတစ်သက် ပါပါးယောင်းက ရုပ်ဆိုးလာမှာ မဟုတ်တော့ဖူးတဲ့။ထယ်ဂုက ပြောတယ် ပါပါးက အဘိုးကြီးဖြစ်ရင်တော့ ရုပ်ဆိုးလာမှာပါတဲ့လေ...."
ထယ်ဂုကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ယုန်သွားပေါ်အောင် ပြုံးပြလာလေရဲ့။ထယ်ယောင်းလဲ စချင်လာတာနဲ့ မျက်စောင်းထိုးလိုက်တော့ မျက်ဝန်းထောင့်ကနေ မြင်လိုက်ရတာက ရှုံ့မဲ့မဲ့လေး ဖြစ်သွားသော အငယ်ကောင်မျက်နှာ။
"ကလေးကလား မျက်စောင်းလာထောင်နေတယ်....."
"ဂျွန်ထယ်ဂု မင်းဘာပြောတာလဲ ......"
