KARANLIK YOLLAR

Yine şanslızlık

Sabah uyandım. Annem ve babam mutfaktaydı. -ben öğleniyim okula gidiyorum ve saat 10 da evdeyim- radyoda Alperen'le söylediğimiz şarkı vardı. İkiside şarkıcıdan nefret ederlerdi. Ama odama mırıldanarak gittiğim için sanırım böyle yaptılar.

"Yalvarıyorum gitme burdan,sen olmadan ben asla yaşayamam. Kesmiyor ne ilaç ne antidepresan. Çözemedim valla çok enteresan..."

Annemler şarkıyı söylerken bende aralarına daldım. Annemler yardım ediyordum.

"Kızım sen geç içeri birazdan yemek yiyeceğiz zaten."

"Anne, ben iki dakikalığına dışardayım."

"Nereye gidiyorsun Elif?"

"İşim var baba."

Amacım dışarıda Alperen'le bululmaktı. Öğlen saat 14:40 da okula gidiyordum ve saat 10:10 geçiyordu. Hemen dışarıya çıktım. Şok. Alperen kapımın önünde durmuş telefona bakıyordu.

"Ooo, Alperen bey. Sizi hangi rüzgar attı buraya?"

"Aşk atmış olabilir sevgilim. Dolaşalım mı?" Dedi. Zaten bende dolaşmaya inmiştim. Ama o kadar heyecanlandım ki, kalbim yerinden çıkacaktı.

"Olur sevgilim."dedim. Hemen elimden tuttu ve beni yanına aldı. Arabasıyla birlikte gelmişti. Arabaya bindik ve Alperen arabayı çalıştırdı. Eli kucağımdaydı.

"Sana bir soru soracağım alpü." Ona takma ad takmıştım. Bence çok hoşdu.

"Sor sevgilim."dedi. "Bana dünyayı sor."

"Senin ailen biraz tuhaf durmuyormu?"

"Eskisinden daha da tuhaf. Ne oldu ki."
Alperen hiç bir şey bilmiyordu. Hiç bir olayı bilmiyor.

"Senin ailen..."

"Evet, benim aileme ne olmuş?"

"Nefret kıskançlığı başlamış. Çok üzgünüm ama ailen çok tuhaf olucak ve buna alışmalısın se-"

"Bana sevgilim deme!" Neden birden böyle bağırmaya başladı?

"İnternetten araştırabilirsin, neden bana bağırdığını anlamadım?"

"Yalan söylüyorsun! Benin ailem sağlıklı ve sen bana yalan söylüyorsun!"

"Hayır gerçek. Bak burda yazıyor." Dedim telefonumdaki bilgiyi göstererek. Alperen çok sinirliyken birden hüzüne, endişeye döndü.