KARANLIK YOLLAR

Melis

Melis tüm konuştuklarımızı duymuştu. Yapacağım bir şey yoktu. Beni salona çekti.

"Sen hani Alperen'den ayrılmıştın. Bize yalan mı söylüyorsun sen! Versene sen telefonunu"

"Ya neden ka-" sözümü kesti.

"BANA KANKA MANKA FALAN DEME ELİF!"

"Ama neden Melis? Neden bana bu kadar köyü davranıyorsunuz? Eskiden biz çok iyi anlaşırdık şimdi ne oldu bize Melis?"

Telefonumu elimden çekti ve Alperen'in üstüne tıkladı. Üzerinde 'kişiyi kaldır' yazıyordu ve ona bastı. Artık telefonumda hiç bir yerde onu göremeyecektim. Telefonumu kucağıma attı ve hemen odama sinirli adımlarla gitti. Bende peşinden. Alpereni o delikten çıkartı ve yakasından tuttu.

"Bir daha sakın buraya gelmiyorsun DUYDUN MU BENİ!"

Alperen korkusundan ve üzüntüsünden ne diyeceğini şaşırıyordu. Melis onu bileğinden çok sıkı tutup kapıya kadar götürdü ve kapı dışarı etti. Hemen salona geçip telefonunu aldı ve Aleyna'yı aradı. Heh sorun üstüne sorun yaşıyorum. Ben neden bu kadar geri kafalıyım ki? Alperen'in numarasını da ezbere bilmiyordum.

"Senin ailen hala gelmedi nerde bu annen ile baban?"

"Sen bana böyle davrandığın için söylemeyeceğim!"

"Söyle ki sen neden bu kadar telaşlısın onu öğrenelim."

Ne yaparsa yapsın söylemeyecektim. Zorlasa bile asla söylemem. Biz Melis'le bu şekilde tartışırken Aleyna geldi. Melis olan biteni anlattı. Aleyna bana çok kızgınmış gibi bakıyordu.

"Ne oldu ya size? 5 gün önce her şey çok güzeldi peki ya o Perşembe günü? Perşembe günü her şey değişti. Neden böyle oldu?" Dedim

"ÖNCE SEN SORUMA CEVAP VER ANNEN VE BABAN NERDE?!"

"BENİ TERK EDİP YURT DIŞINA GİTTİLER. RAHATLADINIZ MI!"

Aleyna ve Melis bana şaşkın şaşkın bakıyorlardı. Onlar bana bakarken bende gözyaşlarımı tutamadım. Tutamadığımı hissedince hemen odama kaçtım.

"Nereye gidiyorsun ka-"

"EVİMDEN GİDİN! SİZİ GÖRMEK İSTEMİYORUM!"

Artık onlarla konuşmayacaktım. Onlar evimden gidince kapımı kilitledim. Ne kimseyi görmek istiyordum ne de duymak istiyordum. Beni yalnız bırakmalarını istiyordum.