Delibal / TaeKook

2; Günahını kabulleniyorum.

It's making you cry every time
You give your love to me this way
Saying you'd wait for me to stay
I know it hurts you

Sarf ettiği onlarca söz günlerdir zihnimde dönüp duruyordu.O küstah adamın ses tonu,bakışları,hatta konuşurken ki mimikleri de cabasıydı.

Çıkmıyordu zihnimden.

Düşündükçe sinirden köpürüyor,beni nasıl ona cevap veremeyecek hale getirdiğini tartıyordum kafamda.

Ah doğru ya,sözleri en karanlık arzularıma değdiği için korkmamış mıydım?
Kimseler görmesin diye rol yaptığım en yalın halimi görmemiş miydi bu küstah adam?

Tırnaklarım avuç içlerime batıyor,stresli olduğumun bir kaç belirtisinden sadece biri bu.

Ona dersini verememiş olmam içime dert olduğundan gözlerimi kapatıyorum sıkıca,ancak ben gözlerimi kapatır kapatmaz dakikalardır oturduğumuz konferans salonunun ışıkları yanıyor.

Homurdanarak gözlerimi açıyorum ve istemeye istemeye de olsa sahneye çıkan telaşlı rektörümüzü dinlemeye koyuluyorum.

"İlk olarak bizi sabırla beklediniz için teşekkür ediyorum,ikinci ise fark ettiğiniz üzere bu bir gönüllü konferans değil,katılımın üniversitemiz tarafından zorunlu kıldığı bir konuşmadır." bu yüzden şu an kafamı vurup uyumak yerine burda seni dinliyorum ya ahmak.

Düşüncelerim sinirlerimin daha da gerilmesini sağlıyor,rektör bir an önce konuşmasını bitirsin ve ne olacaksa olsun diye sabırsızlıkla bacağımın tekini sallıyorum.

"Burda toplanma sebebimiz,bir kaç ayda rakip şirketlerini geçerek büyük bir yükseliş yapmış olan Kim's Şirketinin CEO'su Kim Taehyung'un bizim büyük ısrarlarımız sonucu siz gençlerle yapmayı kabul ettiği konuşmadır."

Demek Kim Taehyung denen herif yüzünden saatlerdir burda bekliyorduk.Süslenmesini bir türlü bitirememişti herhalde.

Rektör dinlemediğim bir kaç gereksiz konuşma daha yaptıktan sonra sahneden indi ve bahsettikleri CEO hemen yanı başımda bulunan merdivenlerden sahneye çıkmaya başladı.

Ben dikkatle onu süzerken saçlarının yana doğru ayrılışının hatta ve hatta omuzlarının dahi çok tanıdık olduğunu düşünmeden edemedim.

Kim Taehyung sonunda sahnede ki yerini aldığında ve ben onun yüzünü net bir şekilde görebildiğimde günlerdir beni uyutmayan o sözler yeniden zihnimi turladı.

Arzuların arzularıma engel olamaz Jeon.

Gözleri bir kaç kez salonu turladı,olabilecek her yere göz gezdirdi lakin benim olduğum tarafa bir kez dahi bakmadı.

Dudağımın kenarı kıvrıldı,bana bakmasa dahi burda olduğumu bildiğinden adım gibi emindim.

Başlamadan yaptığı ufak bir kaç konuşmaya odaklanma gereği duymadım,ya da onu incelerken duymamıştım da diyebilirdik.

"Geçmiş 5-6 ay içinde bir ivme kazandığımız doğru.Hatta hatrı sayılır bir ivme de denebilir buna" salondan bir alkış yükseliyor.

Haberleri takip etmediğim için neyden bahsettiğini daha doğrusu şirketinde neler olduğundan bihaberim.

"Aklımı başıma getiren,bu ivmeyi kazanmam da bana yardımcı olan olayı hatta kişiyi paylaşmak istiyorum sizinle." işte o zaman sanki tesadüfmüş gibi gözleri gözlerimi buluyor.

İçimi tatsız bir korku kaplıyor,bir hafta önceki o Tanrı'nın unuttuğu sokakta gibi hissediyorum kendimi.Salonda yüzlerce kişi değilde sadece o ve ben var gibi hissediyorum.