Terug in de tijd

III: Het boek met kersjes

Ondanks dat we nooit kunnen winnen tegen de beste 'shooting forward' van de hele school, ben ik vastberaden om alles te geven tegen het team van mijn tweelingzus Bo.

Het beginnende fluitsignaal gaat en de gymleerkracht gooit meteen de bal omhoog. Bo en ik springen tegelijkertijd als een gek de lucht in. In mijn ooghoeken zie ik de mooiste antilope omhoog stuiteren. Haar haren volgen in slow-motition mee. Ze staat te ver en dat maakt het onmogelijk om de bal aan te kunnen raken. Toch probeert ze het en dat siert haar. Terwijl ik mijn aandacht opnieuw op de bal focus, zie ik dat Bo iets onvoorspelbaars doet. Ze trekt zich terug en laat mij de bal vangen.

Wat gek is, aangezien ze de meest competitieve persoon is die ik ken. Ik weet ook wel dat ze weet wat ze doet. Met als gevolg dat ik zonder vragen te stellen de bal pak en voorbij de tegenstanders begin te dribbelen. Het is opvallend dat ik weinig weerstand krijg en dat ik zelfs de kans heb om een hetrick te scoren. Deze kans wil ik nemen, want dan lopen we toch al 3 punten voor. Echter net als ik wil scoren, hoor ik een teder gehuil. Ik besef meteen dat dat de reden was dat Bo de bal liet gaan en daarom was het voor mij zo gemakkelijk om bijna te scoren.  

Ik gooi meteen de bal weg en terwijl die alle kanten op botst, snel ik me naar Louise, die kreunend van de pijn op de grond ligt. Wanneer ik kom aangehold, zie ik dat er zich al een menigte rond Louise heeft gevormd. Hoe kon ik haar nu niet hebben zien vallen? Ik zat zo geconcentreerd in het spel dat ik haar niet eens heb opgemerkt. Man, ik voel me zo schuldig. Ik wil naar haar toe gaan en haar in mijn armen nemen, maar ik word tegengehouden door de nieuwsgierige blikken in de mensenmassa. De leerkracht baant zich naar voren en probeert Louise te sussen. Wat enigszins lijkt te werken.

"Stil, maar kind. Je bent gewoon verkeerd terechtgekomen." Hij voelt aan Louises enkel. "Op het eerste gezicht niets gebroken. Waarschijnlijk gewoon verstuikt."

Als Louise is bekomen van de stress, tilt de leerkracht haar op. Louise leunt met haar hoofd tegen zijn gespierde borstkast aan. De meeste meisjes kijken haar na en zuchtten, hopende dat zij in haar plaats waren.

De leerkracht legt Louise aan de kant en gaat eventjes de gymzaal uit om hulp te halen.

Een kudde meisjes loopt op Louise af.

"Go, Girl!"

"En? Hoe was hij?"

"Hij is zó schattig als hij bezorgd is."

"Voelt zijn borstkast net zo aan, als hij eruit ziet?"

"Ruikt hij lekker?"

Ik rol met mijn ogen. Meisjes... ik begrijp er niets van. Louise heeft pijn en het enige waar ze kunnen aan denken, is dat ze mooi in de armen van die 'knappe' -wat ik dus niet zie- leerkracht lag.

Het gekste is nog, dat Louise blijkt te kikken op deze aandacht. Ze glundert als ze wordt omringt door die meisjes. Ik zoek haar blik, maar Louise doet niet eens de moeite om me aan te kijken. Ze heeft genoeg aan die roddeltantes en heeft mij alles behalve nodig.

Ik loop weg van die belachelijke omgeving en ga de kleedkamer in. Om mijn frustraties te onderdrukken boks ik daar tegen de eerste beste gymtas aan. Door mijn stevige boks valt er iets uit de tas. Een gekaft boek met kersjes valt open op de grond.

Ik zucht en raap het op. Mijn blik wendt snel over de pagina en dan sluit ik het weer. Althans dat was de bedoeling... Want het boek gaat over iets dat ik niet verwacht, toch niet als je naar de kaft kijkt.

Het gaat niet over girl-girl dingen

Het gaat zeker niet over de wet van Newton.

Het is ook geen spellingsboek.

En er staan zeker geen rare muzieknoten op.

Nee, er staat iets op wat ik wel begrijp.

'Mike Tyson' 'George Foreman' 'Joe Louis' ?

In tegenstelling tot die Archidingens en die andere gozer van de staartdeling kinken deze namen me wél als muziek in de oren.

De familie De Smidt zijn blijkbaar toch niet de enige boks-freaks.

De vraag is alleen: wie dan nog?