Terug in de tijd

VII: Groot knuffelbeertje

Terwijl we gezellig avondeten eten, stel ik wel even team de Smidt voor.

Mijn tweelingzus Bo, hier rechts van mij kennen jullie al. Zoals gewoonlijk, zit ze weer met haar neus tussen de boeken.

"Bo, we zijn aan het eten."

Dit is Pa, het hoofd van het gezin. Hoewel zijn echte naam 'Ward Jacobus De Smidt' is, kent iedereen hem als Ward De Smidt, de beste boksers van zijn tijd. Hij is niet alleen tweevoudig wereldkampioen. Hij is ook nog eens de sterkste, stoerste en coolste Pa die ik ken. Hij staat altijd klaar om mij, Bo en Dante te helpen met al onze problemen. Pa is soms een beetje streng en strikt. Toch heeft hij ons opgevoed met vertrouwen en rechtvaardigheid. Wij respecteren onze ouders en hun gezag. Hierdoor doet Bo meteen haar boek weg als dat gevraagd wordt.

"Mama, heb jij mijn bokshandschoenen gezien?"

Deze laatkomer kennen jullie ook al. Dante De Smidt, onze Benjamin van de familie. Hij komt altijd te laat. Hij is het broertje dat ik lang wilde. Als Bo weer eens alleen op haar kamer wiskunde- oefeningetjes aan het maken was, had ik altijd mijn kleine broertje nog om mee te spelen.

"Kijk eens op je stoel, Danteke." Zegt Ma.

Ma is niet zomaar onze moeder. Ze is de motor van ons gezin. Hoe vaak Pa dat wel niet zegt. "Oh Mieke, wat moet ik beginnen zonder jou?" Want als Pa weer eens vergeten is wanneer hij naar de tandarts moet, is Ma er met de agenda. Als Bo van haar step viel, was zij verpleegster van dienst. Pa weet niet eens hoe hij zijn sokken moet matchen, laat staan een das knoppen. Zonder Ma zouden we alle vier verloren zijn, dat weten we best.

Dante komt naast zijn moeder zitten en geeft haar een knuffel. Dante is Ma's jongste kind en deze twee zijn twee handen op een buik. Niemand in dit huis krijgt zoveel garantie dan Dante. Niemand in dit huis krijgt meer aandacht dan hij. Dante is met niemand close, behalve dan met Ma. Ik zou jaloers moeten zijn, mocht het niet zo aandoenlijk zijn om hen te zien.

Terwijl Dante aan tafel komt zitten, kijkt Ma naar de antieke slingerklok die tegen de muur hangt.

"Oh, is het al zo laat. Ik moet echt gaan, anders kom ik te laat bij de repetitie."

Ze neemt haar papieren van het bureau en gaat de tafel rond. Eerst geeft ze haar echtgenoot een kus, vervolgens loopt ze naar Bo. Daarna geeft ze Dante een stevige plakkerd en tot slot komt ze naar mij, waarbij ze me stevig omhelst.

"Braaf zijn, beertje." Zegt ze in mijn oor. 'Beertje', zo noemt ze me al vanaf kind af aan. Omdat ik als enige kind van aanrakingen hou. Ik vind het niet erg om Ma of Pa te knuffelen. Ik kwam vroeger veel bij Ma in bed liggen. Ik vond het heerlijk om met haar te kroelen. Vandaar dat ik haar grote jongen en klein knuffel-beertje ben.

Ma gaat de deur uit en laat de rest van het gezin achter. Ach ja, voor een avond kan Pa ook wel zijn plan trekken én daarbij is Ma niet zover weg. Eén huis ver, om precies te zijn. Ma is naar de buren, daar is namelijk het theater 'Campus 12'. Deze wordt onder andere verhuurd voor theaterstukken en presentaties. Daarnaast is er -dankzij de verbluffende akoestiek- de repetitieruimte van 'de Twaalf', het koor. Je hoort het goed: Mieke De Smidt zit in een koor.