Terug in de tijd

XV: Boe!

Ik fiets achter Bo en Dante aan. Ik zie de huizen steeds groter en luxueuzer worden en weet dat we de villawijk naderen.

Aan een groot wit herenhuis houden Bo en Dante halt. Ik heb geen idee waar ze me naartoe brengen, maar volg hun voorbeeld als ze hun fiets tegen de hegje van het herenhuis plaatsen.

"Dat is wel van andere mensen. Mag dat wel?", vraag ik, duldend op het feit dat ze hun fietsen op privédomein zetten.

Dante zegt niets en loopt verder. Bo draait zich even om en kijkt met haar grote ogen naar mij. Haar diepzeeblauwe ogen zeggen zoveel als: "Vertrouw me" en dat biedt me rust aan.

Ik volg hun op de voet.

"Boe!", kruist een jongen uit het niets ons pad.

Ik en Dante deinzen een stukje terug: 'Ah!'.

Het blijkt Sam te zijn die verstopt zat in de stuiken met als doel ons te doen schrikken. Wat duidelijk gelukt is.

"Jezus Sam", zeg Dante, "Ik schrik me dood".

Bo kan enkel Sam met een glimlach aankijken.

"Sam, wat doe jij hier, man?", vraag ik me af.

Sam haalt zijn schouders op en zegt: "Ik woon hier".

Mijn mond valt open van verbazing.

Bo en Dante blijken hier niet zo van geschrokken te zijn.

"Jullie wisten dit?", merk ik op.

Beide knikken ze.

"En niemand van jullie besloot me iets te zeggen?"

Bo kijkt schuldig, Dante niet.

"Hey, we weten het ook pas en daarbij we vertellen het je toch nu", zegt hij dan ook als excuus.

Koppig doe ik mijn armen over elkaar. "En hoelang weten jullie dat al?"

Bo zucht: "Sinds je ruzie met Hanne. Louise zei dat...".

"Louise?" Nu begin ik wel echt in paniek te raken. "Je hebt Louise verteld over mijn ruzie met Hanne."

Ik word bang, bang dat Louise denkt dat ik een loser ben omdat ik er niet eens in slaag echte vrienden te maken. Eigenlijk is dat haar volste recht dat ze dat denkt. In feite ben ik ook gewoon een eenzame gast met geen vrienden, als je Bo en Dante niet meerekent. Maar toch, herpak ik mezelf, Louise mag geen medelijden met me hebben.

"Louise zei dat Hanne niet in die buurt woont, maar ik", schiet Sam Bo te hulp, waarbij ze hem een dankbare glimlach schenkt.

"Jij woont hier?", herhaal ik hem argwanend.

Sam knikt instemmend: "Ja, samen met mijn oma".

Op dat moment komt er een oudere vrouw naar buiten. Ze is heel stijlvol gekleed. Ze draagt een beige broek en pikzwarte schoenen. Haar t-shirt dat ze bovenop draagt, bevat alle kleuren van de regenboog, wat me onbewust een beetje aan een papagaai doet denken. Echter maken haar verfijnd kapsel en parelwitte halssnoer deze gedachten goed.

"Sam? Wie zijn dat?", vraagt de dame met een krakend en toch levendige stem.

Sam stelt ons één voor één aan zijn oma voor. De lieve vrouw verwelkomt haar en laat ons binnen in het overdreven grote huis.

Sam slentert achter ons aan. Ik word een beetje onwennig als ik de grote deur zie. Echter Sam en zijn oma doen alsof we koning te rijk zijn en openen de loodzware deur, alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

*Jullie hebben wel weer een nieuw deel verdiend. ;) Bij Loah kom ik later nog wel terug. Nu gaan we ons focussen om Hanne's geheim te ontrafelen. We zijn zo dichtbij! (Maar iets in me zegt dat jullie extra Hanne-content niet erg vinden) Groetjes en veel leesplezier! *