Terug in de tijd

XVI: Reuzegrote inkomhal

Als we binnenkomen, houdt Dante zich een beetje verscholen achter mijn rug. Terwijl Sam en zijn oma gewoon doen alsof dit de normaalste zaak van wereld is. Wij drieën, daarentegen, worden overvallen door de reuzegrote inkomhal.

De inkomhal bestaat uit een vloer met afwisselend zwarte en witte tegels in de vorm van een dambord, gevolgd door spierwitte deuren. De hal bestaat uit 2 marmeren trappen die boven op een nieuw platform opnieuw samenkomen. Modern zou je het huis niet noemen, wat het bevat meubels die lijken af te stemmen uit WOII. De trappen zijn bekleed met een bloemetjes-tapijt, dat ooit zou kunnen dienstdoen als loper. Onderaan de trappen bevinden zich twee deuren. Tussen die deuren staat een bijzet tafeltje, daarboven hangt een kader. Daarin hangt een foto waarin Sam amper te herkennen is.

"Sam was hier een jaar of zes", informeert Oma ons, "Zijn ouders kwamen net terug uit Tenerife, vandaar hun kleurtje". Ze wijst naar een jonge dame en man in maatpak op de foto. Ik ben verbaasd over het feit dat deze mensen Sams ouders zijn. Ze zijn keurig en net gekleed, zoals de stijl van Oma maar lang niet zo leuk. Want waar oma net schattig en elegant is, lijken zijn ouders snobistisch en hautain. Terwijl Sam nonchalant en vrijuit is.

"Sam kon niet mee, want die was schoolplichtig", voegt ze eraan toe.

"Gingen ze dan zomaar zonder zoon op vakantie?" vraagt Bo opmerkelijk.

"Niet voor vakantie" verbetert Sam vlug "Voor werk, mijn ouders zijn altijd in het buitenland voor hun werk."

Oma sluit haar ogen even en wrijft dan door Sam zijn haren: "Ja, jongen. Ja, jongen..."

Ergens voelt de kamer ongemakkelijk aan. Toch wordt dit gevoel snel onderbroken door Sam: "Oma, Noah is hier om te kijken hoe het met de familie Dubois gaat."

"Oh?", Oma zet haar brilletje iets verder op haar neus.

Ik besluit zelf het initiatief te nemen en ik probeer zo beleefd mogelijk te reageren: "Klopt mevrouw. Kent u deze toevallig? Want ze zouden hier in deze buurt moeten wonen en ik.."

"Nou, dat doen ze zeker!", ontbreek oma hem, "Ik heb ze de oude schuur gegeven, in ruil voor hun bewezen diensten. Sam kan je misschien de weg wijzen, ze zijn vast verrukt iemand te mogen ontvangen".

Vervolgens draait ze zich in de richting van mijn zus en broer en vraagt: "Of willen jullie liever hier op de thee komen? Ik heb koekjes"

Deze hint laat Dante niet aan zich voorbij gaan.

"Ja", zegt Dante die deze hint niet aan zich laat voorbijkomen.

"Nee" zeg ik tegelijktijdig. Koekjes of niet, ik ben nu zo dicht tegen de ontknoping. Alles in mijn kleine teen zegt me gewoon dat er iets niet klopt, ik moet Hanne ontcijferen. Dat moet gewoon.

Bo is de reddende engel van dienst en beantwoordt dan ook beleefd: "Nou, als u er echt op staat".

"Ik zou niet liever willen, jonge kinderen" zegt de dame en neemt voordat ik nog iets kan zeggen, Bo en Dante mee naar de keuken.

Dus nu is het ik en ... *zucht*... Sam. Ik hoop maar dat Hanne het waard is ...