Terug in de tijd

XIII: Kip in zoetzure saus

Ik had met haar te doen. Ze was verdrietig en ik wist niet waarom. Man, ik zou die persoon iets aandoen die haar zo heeft teleurgesteld.

Eens Louise weg is, gaat mijn volledige focus weer naar Hanne. Mama heeft de verbanddoos gepakt en begint haar handen te verzorgen. "Zo meid, we zullen eens kijken naar je handen."

Ik kijk toe, hoe mama voorzichtig Hannes handen wast en ontsmet. Ik weet even niet wat zeggen: Haar precisie is bijna niet te evenaren. Hanne kan er zeker van zijn dat ze in de goede handen is gevallen.

"Eerst Louise, dan jij. De vallende ziekte houdt maar niet op." zegt Ma om een gesprek te starten.

"Noah leerde me de counter." Zegt Hanne en doet het met haar pijnlijke handen voor.

Ma en ik schieten in de lach. "Zozo Hanne, ook een bokser?" Hannes ogen schieten de lucht in.

"Misschien moet je maar eens naar de boksclub komen. We kunnen extra talent zeker gebruiken."

Hanne zwijgt en kijkt naar de grond. "Ja, misschien wel." Haar reactie speekt boekdelen. Ze wil het onderwerp liever vermijden. Ook Ma heeft de wanhoop in haar ogen ontdekt en vraagt niet verder door.

"MMM, wat ruikt het hier lekker" zegt Hanne en verbreekt daarmee de stilte.

Ma is ondertussen al druk in de kookpotten aan het roeren. "Kip in zoetzure saus."

Ma neemt een lepel en neemt wat saus erop en geeft deze vervolgens aan Hanne, die het brouwsel in een teug naar binnen slikt.

"Lekker" zegt Hanne oprecht.

"Wil je blijven mee-eten?" vraagt Ma dan ook logischerwijs.

"Alleen als het echt niet stoort"

"Je stoor alles behalve" beademt Ma.

"In dat geval graag dan"

Voordat Ma zelfs iets kan zeggen, heb ik het extra bordje al genomen en naar de eettafel gegaan.

De Vijf de Smidts eten samen met Hanne, die het eten we degelijk lekker vindt, aangezien ze drie keer heeft bijgeschept. Niemand vindt haar aanwezigheid storend. Hanne blijft vragen stellen over de boksenclub die Pa natuurlijk met plezier beantwoordt. Bo blijft tegen Ma praten over haar nieuwe boek dat ze aan het lezen is. En ik? Ik kijk plezierig toe naar het genot die ze hebben. Allemaal behalve Dante, hij is duidelijk niet blij met haar aanwezigheid. Hoewel hij het niet uitdrukkelijk zegt, laat hij het wel zo blijken.

Ondanks dat, is het een geslaagde avond. Ik en Hanne komen echt nog beter overeen dan ik had gedacht. We delen in alles dezelfde mening. Het moet niet eens boksen zijn. Nog steeds weet ik niet veel van haar. Toch voelt het alsof we elkaar al jaren kennen.

We gaan naar mijn kamer, waar we een spelletje 'Uno' spelen. Het woord boksen valt geen één keer. Na een tijdje wordt het donker. Pa besluit om haar met de auto naar huis te brengen. Eerst stribbelt ze tegen, maar als ze beseft dat tegen een 'de Smidt' niets te beginnen is, zegt ze toe.

We zitten met ons drietje in de auto en gaan los op de muziek. Totdat de omgeving haar te bekend wordt en Hanne plots angstig lijkt te worden.

Toch loodst ze Pa naar haar huis. Als we zijn gestopt moet ik even slikken wat ik vervolgens zie.