Terug in de tijd

X: De gifgroene kikker

"Noah, wat kom jij hier doen?" vraagt Jamie en trekt haar neus op. Het is duidelijk dat ik niet gewenst ben.

Louise kijkt me aan, maar verder zegt ze niets.

"Ik kom eens horen hoe het met Louise gaat", zeg ik snel. Ik besef net dat ik iets had moeten meenemen om haar op te vrolijken.

"Je had wel iets mogen meenemen, gentelman." Zegt Jamie dan ook.

"Het is oké, Jamie." Sust Louise haar en zelf gaat ze rechtop zitten. "Kom maar binnen, Noah"

Louise klopt op de vrije plek naast haar, een teken dat ik daar mag komen zitten. Ik loop naar haar toe. Aangezien de kamer zo reusachtig groot is, lijken het oneindig meters voor ik naast haar zit. Ik merk haar dunne gips op.

"Het is enkel maar verstuikt, hoor" zegt Louise als ze me bezorgde blik ziet.

Ik knik en word ongemakkelijk. Wat doe ik hier ook?

"Kom je morgen terug naar school?" vraag ik, na elke minuten stilte.

Ik zie in haar ogen hoe graag Louise 'ja' wil zeggen, maar ze schudt haar hoofd. "Van de dokter moest ik nog één dagje afwachten om te kijken hoe het morgen met mijn voet gaat. Het kan ineens verergeren."

Vervolgens vertelt ze me dat ze naar het ziekenhuis is geweest voor foto's te nemen. Omdat de dokter zeker wilde zijn dat haar enkel niet gebroken is. Althans, Louise probeert het te vertellen, maar haar verhaal wordt telkens opnieuw onderbroken door Jamie. Die het weer allemaal beter weet.

Terwijl Jamie Louises verhaal vertelt, zie ik Louise naar mijn armen staren.

Het gestaar maakt me onzeker. Is er dan toch iets mis met mijn outfit? Zit er een vlekje op mijn zwarte hoodie?

"Noah, wat heb jij op je trui zitten?' merkt Jamie plots op.

Ik sta op en loop naar de spiegel aan de andere kant van de kamer. Nogmaals voelt het alsof ik uren onderweg ben.

Ik zie in de spiegel dat er inderdaad door het trainen met Hanne in de bossen, de grasgroene en mosgroene kleur in mijn hoodie is blijven hangen. Daarom keek Louise dus naar mij. Ze zal me waarschijnlijk een wild Boskind vinden.

Ik zucht en wacht op de volgende zet die Jamie me verkoopt: "Die gifgroene kleur past perfect bij je."

"Natuurlijk, en nu match ik met jouw karakter" mompel ik zo stil dat niemand het kan horen.

In mijn spiegelbeeld voel ik me zo vreemd. Ik met mijn zwarte trui, omringd  met roze in een knalroze kamer. Ik heb me nog nooit ergens zo minderwaardig gevoeld dan op dit moment. Jamie en Louise waren prinsessen in het betoverde kasteel en ik voel me de lelijke kikker.

Het enige wat nu nog mist, is de prins.

Ondertussen dat ik het denk, komt er iemand de kamer binnen gehuppeld. Alsof hij het gehoord had. Alsof hij geroepen was.

'Nu kan het feest helemaal niet op' denk ik in mezelf sarcastisch. 

* Hey, omdat het voor de meeste onder jullie vakantie is, heb ik besloten om vandaag een extra deel online te gooien. Hopelijk vinden jullie dat leuk. Prettige vakantie en voor de mensen die nu school hebben (inclusief mezelf) succes! Groetjes *