Heaven and Back

12

'Ik wil even alleen zijn' zei Matthyas na een lange stilte. Robbie hapte naar adem. Alleen? Nee, nee dat kon echt niet. Hij kon Matthyas niet alleen laten toch? 'Ik wil even... gewoon in mijn eentje naar buiten, ik blijf in de tuin, maar laat me even alleen alsjeblieft' zei hij. Hij keek Robbie recht in zijn ogen aan. Robbie slikte. Hij twijfelde maar knikte toch. Hij zou Matthyas dan maar vanachter het raam in de gaten moeten houden. Als het echt fout zou gaan zou hij het wel zien. Toch deed het hem pijn. Dat Matthyas alleen wilde zijn. Dat hij blijkbaar zich niet goed genoeg voelde met Robbie's gezeldschap. Terwijl Robbie dat zo graag voor hem wilde zijn.

Matthyas stond vastberaden op. Hij keek even door het raam waar de maan helder scheen. De lucht was opgeklaard na de korte regenbui, en de felle lichtstralen schoten haast door de glazen van het slaapkamer raam en belichten de deur waardoor hij over enkele seconden zou vertrekken naar beneden. Hij hoorde Robbie's voetstappen achter hem. Hij veegde langs zijn wangen, om de tranen die hij had gelaten weg te vegen. Nu even niet meer huilen. 'Ik blijf hier op je wachten goed?' Vroeg Robbie. Matthyas draaide zich om en keek recht in de bezorgde ogen van de kleine brabander. Hij zag hoe graag Robbie hem wilde helpen, hoe veel medelijden hij had. Maar ondanks dat wilde hij nu alleen zijn. Hij wilde naar buiten. Hij had het nodig. Hij moest dingen van zich af praten. Een kort knikje en een zwakke glimlach gaven aan dat het oké was. Robbie draaide zich om naar de bank, en Matthyas vervolgde zijn weg naar de tuin. Het grote verwilderde grasveld met de grote eikenboom lag er goed verlicht bij door de maan die zo fel scheen.

Matthyas slenterde naar ergens midden in het grasveld, ergens waar hij het gevoel had dat niemand hem kon horen. Hij ging zitten. Midden in het gras. Zijn gezicht richting de maan, alsof hij op een zonnige dag in Frankrijk aan het strand naast zijn zandkasteel ging zitten. Maar nu... nu zat hij in zijn eigen tuin, midden in de nacht, met duizenden vragen en geen antwoorden. Hij keek omhoog. Hopend dat hij iets zou zien, of zou horen. Hij schreeuwde even. Al zijn frustraties moesten er uit. Hij schreeuwde nog een keer, en nog eens. Tot hij uitgeput was. Zachtjes begon hij te snikken. 'Milo waar ben je nou?' Snikte hij. 'Ik heb je nodig hier, ik kan het niet alleen hier. Ik weet dat je hier ergens bent. Ik ben niet gek. Ik kon je zien, je aanraken. Ik mis je Milo, ik mis jou en alleen jou' het geratel bleef maar komen. En recht tegenover hem, zat Milo. Tranen liepen over zijn wangen. Want al die vragen die Matthyas aan hem stelde kon hij ook niet beantwoorden. Hij wist ook niet waarom hij niet bij Matthyas was, al was hij dat wel. Hij wist niet waarom het niet regende ondanks zijn verdriet. Hij wist dat hij niet gek was, en dat hij Matthyas zijn hand 10 minuten geleden nog vast had. Maar waarom hij er nu niet was, dat kon hij niet beantwoorden. Hij wilde wel. Hij zou er alles voor opgeven om nu zichzelf te kunnen laten zien. Maar zelfs al zat hij midden in het maanlicht, zelfs zijn schaduw was niet eens te zien.

Matthyas keek op naar de Maan, dwars door Milo heen. 'Milo ik weet dat je er bent, geef niet op alsjeblieft en kom me zoeken' snikte hij. Zijn buren zouden hem nu vast voor gek verklaren als ze hem hier zo zagen zitten midden in de nacht. Te praten tegen iemand die zij niet zagen. Maar Matthyas wist zeker dat Milo er was. Iedereen kon hem wel vertellen dat het niet zo was, maar hij wist het. Hij wist zeker dat Milo hem kon horen, en ook tegen hem praatte. En dat was zo. Want Milo antwoordde ook op alles. 'Matt, ik doe alles wat ik kan om bij jou te zijn, ik blijf ook door gaan zo lang het nodig is, je hele leven lang als het moet.'