Heaven and Back

4

Start de muziek hierboven bij 🎶

Matthyas was na de werkdag die toch langer duurde dan hij in eerst instantie had verwacht weer naar huis gereden. Hij was moe, moe van het denken, moe van de emoties, moe van de weinige uren slaap die hij elke nacht pakte en moe van het werk, wat door al zijn andere tegenslagen ook al niet moeiteloos verliep. Hij kon niet meer zoals voorheen zich een hele dag in zijn werk gooien. Voor Milo's dood kon Matthyas met gemak 8 uur lang gefocust door werken, en dat was ook een van de redenen dat Milo langskwam tussen de middag. Hij deed wel alsof het altijd toevallig was, maar Matthyas wist stiekem dat hij het deed omdat Milo wist dat hij anders de hele dag niets zou eten en geen pauze zou nemen. Maar nu lag Matthyas zijn focus op iets heel anders dan werk. Zijn gedachten bleven constant hangen op de jongen die hij ongeveer twee weken geleden verloor.

Matthyas grinnikt door zijn tranen heen als hij zich realiseert dat Milo hiervoor met moeite hem uit zijn focus op werk kon halen, en dat nu zonder dat Milo nog moeite doet, het hem makkelijk lukt. Hij parkeerde zijn auto voor het huis en stapte uit. Even keek hij naar het verlaten gebouw. De wolken waren opnieuw samengetrokken boven het huis. Matthyas kreeg een rilling over zich heen. Het huis was kill en donker en de gedachte dat hij daar weer de hele avond alleen was maakte hem verdrietig.

🎶
Hij opende de deur en stapte binnen. Gek genoeg voelde hij zodra hij de deur sloot een bries over zijn armen, alsof er een ventilator aan stond. Misschien stond er ergens raam open perongeluk. Hij liep verder en wilde de lamp in de keuken aan knippen, maar de lamp bleef uit. Matthyas zuchtte vermoeid uit. Dit ook nog eens. Hij probeerde een ander licht, maar geen enkel licht deed het. Was er een stroom storing? Matthyas zag het even niet meer zitten. Al deze ellende, en dan kon hij ook nog eens geen elke lamp aan doen, of tv kijken. Hij liep naar boven om te controleren of de lampen het daar wel deden. Misschien was de stop beneden wel gesprongen en viel het mee.

Hij stapte de slaapkamer binnen en keek om zich heen. Hij probeerde de lamp bij het bed, maar ook die ging niet aan. Toen hij terug wilde lopen om de meterkast te gaan controleren, sloeg de deur met een klap dicht. De ramen waaiden met een klap open en een enorm harde windvlaag vulde de kamer, die gepaard ging met een ijzige kou. Matthyas schrok van de klapperende ramen. De lamp bij het bed begon te flikkering. Angstig keek Matthyas om zich heen. Papier vloog door de kamer, om Matthyas heen. Hij zag flitsen. De spiegel aan de wand bewoog. Matthyas hield zich aan het bed vast en kneep zijn ogen dicht.

De wind suiste om zijn oren, maar door de wind heen hoorde hij iets anders. Een stem. Een stem die hij kende. 'Matthyas' hoorde hij, het was een zachte toon. 'Matthyas open je ogen en kijk in de spiegel' hoorde hij de stem. Hij opende zijn ogen. Er stond een gedaante aan de andere kant van de spiegel, die hij door de storm in de kamer maar net kon zien. Een gedaante die hij kende. Hij liep zonder nadenken naar de spiegel en ontmoete zijn ogen. De ogen die hij had gemist. De ogen die hem een gevoel van veiligheid gaven. Van liefde. Het was hem. Het was Milo. Zijn Milo. Milo stak zijn hand naar Matthyas uit. 'Matthyas kom alsjeblieft' zei hij. De wind en kou hing nogsteeds om zijn lichaam, maar het kon Matthyas niet schelen wat dat was. Hij wilde naar Milo. Matthyas pakte Milo's hand vast en op precies dat moment ging de wind liggen. De kou trok weg terwijl Milo Matthyas door de spiegel heen leidde. Matthyas glimlachte naar Milo, die hem liefde vol aankeek.

Toen Matthyas door de spiegel heen was gelopen, begon Milo te zweven. Vol ongeloof keek Matthyas hem aan. 'Wow' bracht hij als enige uit. Milo grinnikte en ging weer op de grond staan. 'Ja het heeft zijn voordelen om dood te zijn' zegt hij met een glimlach. 'Kan ik dat ook leren?' Vraagt Matthyas. 'Ik wil je wel helpen' zei Milo lief. Milo trok Matthyas mee omhoog, Matthyas zweefde mee door het raam van de slaapkamer. In de lucht draaide ze een rondje om elkaar heen, zonder elkaar los te laten. Milo stopte met tillen, en liet Matthyas zelf zweven. Matthyas keek Milo enthousiast aan. 'Kijk Miel ik kan het' zegt hij blij. Milo kijkt glimlachend naar zijn vriendje en pakt hem weer vast voor hij hem verder omhoog trekt. De wolken zijn weg getrokken, en de lucht is helder. De sterren glanzen boven hen als Milo Matthyas ver boven de landschappen door de lucht trekt. Matthyas kijkt zijn ogen uit, terwijl Milo zijn armen om hem heen slaat. 'Mooi hè' zegt Milo. 'Ik heb sinds ik jou verloor elke seconde gehoopt dat ik je dit eens zou kunnen laten zien'. Matthyas kijkt Milo aan en glimlacht. Zijn wangen hebben roze blosjes. 'Ik hem je gemist' fluistert Milo. 'Ik heb jou meer gemist Miel' fluistert Matthyas terwijl hij even tevreden uitzucht.

Hij pakte Matthyas bij zijn heupen vast. Matthyas kon zijn ogen niet van Milo's gezicht afhouden. Hij had nooit gedacht dat hij hem ooit weer zou zien. Zijn glimlach is breed, en weerspiegelt die van Milo. Milo legt zijn voorhoofd tegen die van Matthyas als hij naar zijn lippen kijkt. Die sluit zijn ogen en laat het gebeuren. Niet veel later voelt hij Milo's lippen op die van hem. Hij voelt zich geweldig. De afgelopen weken was dit het enige en laatste dat hij wenste, om Milo weer te zien. Om nog eens zijn stem te horen, om nog eens zijn handen op zijn heupen te hebben en zijn lippen op de zijne te voelen. En hier stond hij dan, met het mooiste uitzicht dat hij maar kon wensen, met degene die hem het aller gelukkigste maakte.