Heaven and Back

16

Na een lange tijd rijden, waarin Matthyas nog altijd geen idee had waarheen, begon hij toch dingen te herkennen van de omgeving. Hij was hier vaker in de buurt geweest. Haarlem. Dat was de plek waar ze nu waren. En als Haarlem bekend stond om 1 ding, dan was het wel: Koen. Koen zijn oude huis was hier, dit was zijn geboortestad, en zijn ouders woonden hier nog altijd. Matthyas draaide zijn hoofd naar Robbie. 'Wil je me alsjeblieft vertellen waar we heen gaan?' Vraagt hij zacht en hopeloos. Hij had zijn vermoedens, maar hij kon niet begrijpen waarom ze precies vandaag hier waren. Robbie grinnikt zacht. 'Misschien heb je het niet meegekregen vorige week, maar Koen heeft vanavond een feestje ter ere van zijn nieuwe online bedrijf. Hij geeft het in het strandhuisje van zijn ouders' zegt Robbie. Matthyas wist wat dat betekende. Het strandhuisje, ook wel een enorm huis met een zwembad aan de kust vlakbij Zandvoort. Waarom ze het een 'huisje' noemden begreep hij nogsteeds niet.

Matthyas knikte zacht. 'Ah' zegt hij terwijl hij voor zich uit blijft kijken. Robbie's glimlach vervaagde bij dat ene woordje. Hij had gehoopt dat Matthyas misschien zin zou hebben om weer eens zijn vrienden te zien. Om wat afleiding te krijgen en om even weg te zijn van het huis dat hem zo deed denken aan degene die hij miste, maar ergens diep van binnen wist hij ook dat hij had kunnen verwachten dat Matthyas er juist tegenop zag en er geen zin in had. Echter had hij nu geen keuze meer. Ze draaien de weg richting het strand al op en binnen enkele minuten staan ze geparkeerd op de grote parkeerplaats, waar je overdag moest betalen, maar waar het s'avonds gelukkig allemaal open en gratis was.

Robbie zucht terwijl hij de auto af zet en kijkt dan Matthyas aan. Matthyas draaide zijn hoofd voorzichtig naar Robbie toe en keek hem een beetje angstig aan. Zo beleven ze even naar elkaar kijken, afwachtend op wat de ander zou misschien doen. 'Als je het niet trekt, gaan we naar huis, beloofd' zegt Robbie uiteindelijk na een lange stilte. Matthyas zucht opgelucht uit en knikt dan. 'Gaan?' Vraagt Robbie dan. Een knikje vertelde dat ze zouden gaan. In de richting van het huis waar Robbie hopelijk een kans zou wagen, en Matthyas de moest gaan zorgen dat niemand door zou hebben hoe slecht het met hem ging.

Matthyas voelde letterlijk en figuurlijk een benauwde walm over zich heen vallen zodra ze binnen stapten. De ruimte was goed gevuld met mensen die netjes gekleed waren, overal stonden tafeltjes met glazen champagne en er klonk luidt gepraat en gelach boven de muziek uit. De weinige ruimte die ze hadden, alle ogen die makkelijk zouden kunnen zien dat hij op breken stond. Daarnaast liep hij er bij als een zwerver, terwijl iedereen gewoon mooie kleren aan had. Had Robbie hem niet kunnen zeggen dat ze hier heen zouden gaan? Dan had hij zich nog om kunnen kleden. Waarschijnlijk was hij dan trouwens helemaal niet gegaan. Hij voelt ineens een hand op zijn schouder en hij wordt terug getrokken. In een schrikreactie houdt hij zijn adem even in, maar dan kijkt hij in de ogen van de jongen die hem hier ook heen bracht. 'Matt' hoort hij links van hem. Hij kijkt op en ziet Koen en Raoul daar staan. De jongens hadden hem niet meer gezien sinds de begrafenis en ze hadden ook bar weinig meer van hem gehoord. Matthyas voelt een aantal armen om hem heen, en blijft enigszins ongemakkelijk staan, wachtend tot ze hem los zouden laten. 'Hoe is het met je man' zegt Raoul hartelijk. Zijn lieve ogen straalden niets meer dan vertrouwen uit, maar toch wilde Matthyas niks kwijt. Hij wilde niks zeggen over hoe het met hem ging. Hoe wilde hij ooit uit gaan leggen dat hij in het ziekenhuis lag, dankzij een 'hartstilstand'? Dat hij Milo had gezien, en met hem had gepraat, en dat hij zich ziek voelt van verdriet. Wat moesten zij daar mee? En waren ze er intussen niet een keer zat van? Zouden ze hem wel geloven? Zouden ze nog wel een verhaal over Milo aan kunnen horen? Matthyas voelde zich alleen midden in de kamer vol mensen. Omdat niemand begreep wat hij voelde, en ook niemand ooit zou gaan begrijpen hoe erg je iemand kon missen.