Heaven and Back

10

Robbie liep de donkere kamer in waar hij een hoopje onder de dekens zag liggen. Matthyas had zich niet bewogen sinds hij in slaap was gevallen. Zijn moeder was net vertrokken en Robbie stond nu de taak te wachten om te zorgen dat kosten wat kost Matthyas te beschermen van wat dan ook. Hij had misschien vermoedens, maar lang geen idee van dat hetgeen dat zo bedreigend was voor Matthyas, eigenlijk het gene was waar Matthyas naar verlangde. Matthyas sliep diep. Zo diep dat Milo onmogelijk zich aan hem kon laten zien. Matthyas moest immers wakker zijn daarvoor, maar nu was hij echt weg van de wereld. Matthyas was verder weg van Milo en Robbie dan ze allebei dachten. Hij was alleen, ergens in een witte omgeving, in een andere wereld, waarin alles nog was zoals voor het ongeluk. Dat was de enige plek waar Matthyas nog rust kon vinden, in die onmogelijke werkelijkheid.

Robbie aaide zacht over zijn haar. 'Wat is er toch met je Matthyas...' fluisterde hij. 'Ik maak me zorgen om je... ik wil je zo graag helpen'. Robbie leunde met zijn armen op bed en bleef zo een tijdje zitten. Vanuit de boom waar Milo ongeveer elke nacht had gezeten de afgelopen tijd, kijk hij toe. Een jaloers gevoel speelde op, en iedereen kon dat merken aan de wind die begon te waaien. Hij maakte zich altijd zorgen om Matthyas, en wilde hem helpen. Hij weet nog dat hij precies die woorden tegen Matthyas zei, toen hij nog leefde, en wat daaruit voort was gekomen. Robbie moest nou niet die rol gaan proberen over te nemen. Milo kwam dichterbij om beter te kijken wat Robbie allemaal met zijn Matthyas zou doen.

Gelukkig liet hij hem alleen en verliet hij de kamer. Hij liep de trap af en ging op de bank zitten. Robbie had geen flauw idee wat hij moest denken, of doen. Hij was bang dat hij in slaap zou vallen, door dat hij niets van geluid aan wilde zetten, door de angst dat hij dan Matthyas niet zou horen als er iets zou gebeuren. Uiteindelijk besloot hij toch maar de TV aan te zetten en voor zichzelf een sterke kop koffie te zetten. Dat moest hem hem toch wel wakker kunnen houden? Hij had vlak voor hij hier heen kwam een kleine powernap gedaan zodat hij de nacht door zou kunnen komen. Hij moest maar zijn best doen, voor Matthyas.

Boven was Milo op het bed gaan zitten, naast Matthyas. De wind was weer gaan liggen omdat zijn jaloezie weer was gezakt. Nu had hij de tijd om even bij Matthyas te zijn. In het ziekenhuis had hij niet gedurfd, bang dat zijn aanwezigheid iets met de apparatuur zou doen daar. Maar hier was er niemand afhankelijk van stroom, op Robbie's vermaak na dan, dus hier durfde hij het wel aan om even dichterbij te komen zitten. Hij ging naast de liefde van zijn leven, en dood, liggen en aaide over zijn hoofd. Hij zou er niks van voelen, maar voor Milo voelde het goed. Wat miste hij het om in bed te liggen en te knuffelen met hem, om wakker te worden met hem op zijn borstkas, om het gevoel van druk en warmte daar te voelen, veroorzaakt door de mooiste jongen op de hele wereld, en alles daaromheen.

En zo leek alles heel even kalm. Heel even was de rust en de vrede terug in huize het Lam. Heel even voelde het alsof er niets was gebeurd. Alsof er nooit een tragisch ongeval had plaats gevonden met een jongen en een auto. Alles voelde, voor Milo, normaal. Zoals het zou moeten zijn. Matthyas die sliep in zijn armen, en hij die hem zacht knuffelde. Het was hetgeen waar hij elke dag naar verlangde zodra hij uit school was gekomen. Onderweg naar het huis in de verlaten straten van Ameide. Onderweg naar degene die zijn hart had. Hier spendeerde hij elke middag, en elk weekend. Het was ook niet meer het huis van Matthyas, het was ook zijn huis. Hij was sinds zijn dood geen enkele keer naar het huis van zijn ouders gegaan. Tuurlijk had hij ze gezien op de begravenis. Hen en Jiska, maar zij hadden elkaar nog. Matthyas was alleen. Zo goed als. Hij had zoveel in zijn leven opgeofferd en Milo had hem gewoon alleen gelaten. Hij maakte zich zorgen om Matthyas en hij wilde hem terug. Kosten wat kost.