Heaven and Back

14

Drie dagen later, en Robbie had amper het huis aan de lange straat verlaten. Hij was constant bij de zijde van de gebroken jongen die er woonde geweest. Hij was moe, dood moe, zoals je zou zeggen. Maar hij had het allemaal over voor hem. En na 3 dagen begon hij eindelijk verbetering te zien. Matthyas was niet meer bewusteloos geraakt, en zijn hart bleef het doen. Hij sliep enigszins normaal, en was gestopt met huilen. Hij had zelfs niet meer gepraat over Milo die hem op was komen zoeken. Misschien was het gewoon een vorm van verwerking, dacht Robbie.

Niets was minder waar. Matthyas had de gedachte van dat hij Milo had gezien geen moment los gelaten. Maar praten deed hij er niet over. Hij wist wat iedereen stiekem dacht. Hij wist dat zelfs Robbie het stiekem dacht. Dat hij gek was geworden. Mentaal gestoord. Robbie durfde het dan misschien wel niet te zeggen, maar hij wist dat niemand hem serieus nam. Vooral omdat de dokteren al zijn woorden hadden ontkracht door te zeggen dat het wel eens vaker voorkwam bij een hartstilstand dat je dingen of mensen zag die er niet waren. Maar nee. Matthyas was vol bij zinnen geweest elke keer dat hij Milo had gezien. Hij wist gewoon zeker dat het zo was, maar hij kon Milo nergens meer vinden. Hij wilde niet opgeven, maar het was zo moeilijk als je niet wist waar en hoe je moest zoeken.

Ondanks alles was Matthyas toch blij geweest dat Robbie er was geweest voor hem. Dat hij er elke keer dat hij weer een uitbarsting had was, en geen moment verveeld was geraakt. Hij voelde zich iets minder eenzaam. En vandaag was dan ook de dag dat ze even weer ergens heen zouden gaan. Matthyas had wel genoeg uitgerust volgens Robbie, en nodig behoefte aan iets van vermaak en een beetje extra zuurstof. Daarom kwam hij nu met de jas van Matthyas aangelopen, en duwde die tegen zijn borstkas. 'Hier, we gaan even wat leuks doen' zegt hij met een kleine glimlach. Onzeker kijkt Matthyas hem aan. 'Ik weet het niet Robbie, ik ben bang' zegt hij. 'Het komt goed, ik blijf bij je, en als je je echt niet goed voelt dan gaan we weer oké?' Zegt hij. Een klein knikje geeft aan dat Matthyas het oké vind. Of misschien gewoon geen idee heeft hoe hij hier 'nee' tegen moet gaan zeggen. Hij doet in ieder geval zijn jas aan, en maakt aanstalten om zometeen weer zijn eerste stappen buiten de voordeur van zijn vertrouwde huis te zetten.

Milo was niet meer het huis in gegaan, sinds de nacht dat hij tegenover Matthyas in de tuin had gezeten. Hij had zich 3 dagen lang verplaatst tussen de boom, en de wolken die erboven dreven. Hij had geen idee hoe hij nu nog dicht in de buurt moest komen van de jongen die hij zo miste, nu Robbie constant in zijn buurt was. Hij was gebroken, en dat merkte je aan alles. Het had de afgelopen 3 dagen geregend, constant. Was Matthyas hem dan toch vergeten? Zou hij het toch hebben opgegeven? Die nacht in de tuin had Matthyas hem beloofd dat hij door zou blijven zoeken, en Milo had beloofd dat hij zou blijven proberen. Maar geen van beide leek hun afspraak na te komen.

Maar hoe kon Milo ook ooit proberen als Matthyas steeds werd omringt door iemand anders? Iemand die hem tegen zou houden. Iemand die hem weg zou houden bij elke mogelijkheid waarop Milo bij hem kon komen, en hem steeds weg zou praten van de gedachtes dat Milo hier in de buurt zou zijn. Robbie stond letterlijk tussen hen in. En Matthyas leek het allemaal prima te vinden. Natuulijk kon Milo ook niet weten wat Matthyas allemaal dacht, maar het leek er op dat hij hem nooit meer terug zou krijgen.