AKVARYUMA YÜZEN BALIK

3.BÖLÜM "ÇELİŞEN DUYGULAR"

Keyifli okumalar🕊

3.BÖLÜM "ÇELİŞEN DUYGULAR"

Dünyanın sonu gibi geliyor, tedirgin ve korku içindeyim. Küçücük hissediyorum. Her zamankinden daha yalnız hissediyorum, gerektiğinden daha az tepki vermiştim ama zaten bu durumda elinde silahla duran bir adama karşı ne yapabilirsin? Hiçbir şey. Bana olan güvensiz bakışları altında eziliyordum. Bana yönelttiği sözlerin altında yatan anlamların ne olduğunu da bilmiyordum.

"Ne? Anlamıyorum." kaşlarımı çatarak ince bir sesle karmakarışık bir şekilde bana yönelttiği sözleri anlamaya çabaladım kendimi. "Gerçekten tesadüf eseri buraya geldim beni hiç kimse yollamadı."

"İnanmamı bekliyor musun?" Sigarası henüz bitmeden ayağa kalktı ve silahı beline yerleştirdi.

Gözlerim onunla birlikte hareket ederken yanımdan uzaklaştı. Hızla ayağa kalktım, "İnan ya da inanma olan bu. Ve seninle kalmayacağım, beni böyle silah zoruyla yanında tutamazsın!" Son sözlerim biraz sert çıkarken tam yanımdan geçmek üzereydi ki sözlerim onu deliye çevirmiş gibi sigarayı kavrayan parmakları çenemi buldu.

"İnanmıyorum." Dedi yüzündeki sertliğe rağmen ses tonu sabit ve duygusuzdu. Ardından şakağıma az önce beline yerleştirdiği silahı dayadı. Soğuk metalle nefesim kesilirken, "Ve seni silah zoruyla yanımda tutacağım." dudakları kıvrıldı. "Hadi itiraz et?" Silahı tenime bastırdı.

Dudaklarım titredi ellerimi ellerinin üzerine yerleştirdim korkuyla. "Tamam. Bırak beni!" dedim soğuk bir sesle.

Son kez yüzümü inceledikten sonra, kalktığım koltuğa beni sertçe itti ve yanımdan geçerek deponun bir köşesine yürüdü.

Beş yaşımdan beri hep savaştım diğer çocuklar gibi annesine ve babasına nazlanan, tutturan bir kız çocuğu olmadım belki annem ve babam olsaydı ben de öyle olacaktım. Ama ailemi hiçbir suçları olmadan gözlerimin önünde öldürdüler. Ne yapabilirdim ki hiçbir şey. Gücüm var mıydı? Yoktu, cesaretim var mıydı? Yoktu, korkum var mıydı? İliklerime kadar hissettiğim korkum vardı.

Ama o günden sonra gücüm de, cesaretim de var artık korkmuyordum. Hakkım olanı aldım, haksızlığa boyun eğmedim, on yedi yıldır hep tek başımaydım. Kendim acılarımla savaştım. O gün kendime bir söz verdim 'Hiç kimseden korkmamalısın' demiştim. Korkmadım, cesaretimi topladım, güçlü oldum ve hep dik durdum asla başımı eğmedim ama şimdi... Beni zorla buraya tutsak eden bu yabancı adama karşı çıkamıyordum. Elinde benim ters bir hareketimle beni öldürebilecek silah taşıyordu.

Korkuyordum. Gözlerim doldu, sağ elimi kaldırıp sıktığı çenemi okşadım yavaşça canımı yakmıştı. Kendi kafasında kurduğu bir neden yüzünden beni burada hapsetmek istiyordu. İtirazlarıma karşı gelerek beni öldürmekle tehdit ediyordu. Gözyaşlarım daha da artarken arka tarafımdan bir ses geldi hemen ardından adam görüş açıma girdi.

Siyah dar kot pantolon, beyaz tişört, üstüne siyah deri ceket giyinmişti. Adam siyahlara bürünmüştü. Sanırım duş almıştı çünkü hafif nemli saçları alnına düşmüştü. Karşımda olan orta sehpaya eğildi ve mekanik hızlı hareketlerle telefonunu, sigarasını, çakmağını, araba anahtarını aldı. Benimle göz temasına geçmeyerek arkasına bakmadan kararlı adımlarıyla depodan çıktı. Arkasından bakakaldım beni tehdit edip burada kalmaya zorladıktan sonra ben yokmuşçasına hazırlanıp depodan ayrılıyordu.

Çıktığı kapıya bakakalırken olduğum duruma sinirle güldüm. Gitmeme izin vermeyip kendisi hazırlanıp beni bu yabancısı olduğum depoda bırakıp gitmişti. Birbiriyle çelişen duygularımla birlikte göz yaşlarımı sildim. Bir ağlayıp bir gülüyordum olduğum durum beni çıldırtıyordu. Bu gece gördüklerim beni öfkelendiriyordu.