Ruhlarımız Konuşsun

İlk ve son beddua

Sevgilim. Öncelikle seni çok özledim. Seni bir daha görememek beni çok korkutuyor. Ama elimden geldiğince üzülmemeye çalışıyorum. Çünkü insan sevdiğini Allaha emanet ederse onu bir kere daha görmeden ölmezmiş sevgilim. Evet canım yanıyor. Canımdan can gidiyor benim bir tanem. Çok zor böyle inan ki sensiz olmak. Çok koyuyor insana. Ama elinden bir şey gelmiyor işte. Ne kadar üzülsem de boşa hepsi sevdiğim. Ben sadece eskiye takıntılı bir ruh  hastasıyım. Yani arkadaşlarım bana öyle derler. Aslında ben eskiye değil, Sana takıntılıyım sevdiğim. Bir zamanlar bize bizi veren hayat şimdi bizim kavuşamamamız için önüne gelen her şeyi yapıyor bize sevdiğim. Ne garip değil mi? Aslında çok yoruldum ben sevgilim. Beni yılar önce bırakmıştın zaten ama yine bırakman ne biliyim bu sefer kesin olarak bırakıp gitmen çok koydu be sevdiğim. Keşke olmasaydı böyle. Gidişini anlıyorum. Anlamaya çalışıyorum. Ama zor yani. Olmuyor. Canım çıkıyor benim. Ama sen yine aynı yerde kalıyorsun. Ne garip şey. Zaman izimizi, ikimizi siler sözü geliyor aklıma. Öyle olmayız dimi sevdiğim. Silmesin bizi zaman. Unutmayalım kokumuzu, yüzümüzü, sesimizi. Unutmayalım bizi sevdiğim. Yalvarırım sana unutama beni, ilk ve son bedduam olsun bu sana. Unutmayı denedikçe karşına hep ben çıkayım. Beni başkalarında aradığın zaman hep aklına geleyim. Kötü bir şey geldiğinde başına ilk ben olayım yanında sevdiğim. Güldüğün zaman ise benim gülmeme gerek yok sevgilim. Sen gül ben izlerim...

20.01.23