Gece Kelebeği

3

İçinde yaşadığım daire bir evden daha çok bir mağra gibi.

Depresif ve karamsar bir hava hakim içeriye. Yastıklara sinmiş umutsuzluğun ve boş vermişliğin kokusu, perdelerin arasına saklanmış. Zaman zaman saklambaç oynayan gözyaşları bile görürsünüz çıplak duvarlarda.

Yerlerde halı falan yok veya o niyetle kullanılan bir pez parçası. Halılardan veya çoraplardan nefret ediyorum. Ayaklarımın yere doğrudan temas etmesini istiyorum. Parkelerin soğukluğunu, yalın bir şekilde algılamak istiyorum.

Daire üç oda bir salondan oluşuyor. Mutfak niyetinde küçücük bir odacığı var. Birde kiler niyetine yapılmış karınca oyuğu. Orası çok küçük olduğundan öyle diyorum oraya.

Buradan nefret ediyorum. Oda niyetine kullandığım yere attığım çarşafı kaymış şilteden ve süngeri çıkmış koltuğunda kadar içinde barındırdığı herşeye karşı büyük bir kin duyuyorum.

Ama buradan ayrılmayada gönlüm el vermiyor işte.

Sanırım insan oğlunun en büyük zayıflığı bu değil mi? Acı vermesine rağmen onu içimizden söküp atamıyoruz. Nefret ediyoruz ama dokunmaya kıyamıyoruz. Aptal bir şekilde bağlıyız ona. Aptal, aptal, aptal.

Adem oğulları ve Havva kızları olarak çok aptalız. Bize zarar veren şeyi yok edemiyoruz o bizi param parça etmeden önce. Sadece oturup bitmesini bekliyoruz, yesin ruhumuzu ve gitsin. Kurtulmak için bir çaba? Hiç görmedim.

Ama ben yok edeceğim. Sefil ruhunu yiyecek ve içimde sindiriceğim. Kanını kötü kanıma katacağım ve bir parçam haline getireceğim. O beni sindirmeden önce ben işini bitireceğim.

Bomboş, rengi solmuş duvarlarından nefret ediyorum.

Belki bir gün boyarım.

Ama bugün değil. Bugün orada duran, bazası dahi olmayan, şilteye uzanacak ve su lekelerinin oluşturduğu küfleri izleyeceğim. Alt katlardan gelen boğuk sesli şarkıcı kadının sesini ve tartışan çiftin gürültüsünü dinleyeceğim.

Ve birazcık ağlayacağım.

Evet, ağla, ağla seni küçük sefil yaratık. Hala insan formunu koruyabilirken ağla çünkü bir gün ruhunda yarattığın o boşluk seni ve cılız bedenini yutacak.

O zamana kadar ağla, ağla küçük kız.