My Cruel Alpha

Chapter 37

Napa-buntong hininga nalang ako dahil sa mga sinabi saakin ni Tita Chel. Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako nasasanay sa t'wing binabanggit niya na sana pinabayaan nya nalang ako noong bata pa ako. Kapag mag-uusap man kami ay palaging gano'n nalang.

Napansin siguro ng mga kasama ko ang problemado kong mukha, kaya't sabay pa silang na patingin saakin. Lumapit si Marggiar at umupo sa tabi ko.

"Lili, may problema ba?" Tanong kaagad niya.

"Oh. It's nothing, gi." I don't want her to worry about me kaya sinabi ko nalang na wala.

"You're lying. Your eyes said it all." Sabat naman ni Pau. Yes, he's here with us. Siya ang kasama ni Marggiar na pumunta dito.

"What's the matter? You can always tell us." I smiled. I guess He changed?

He never cared for me back then or is he comforting me because nandito si Marggiar? I dunno.

Marggiar tapped me on my shoulder. And mouthed "we're waiting. spill the tea"

I took a deep breathe before speaking. As I spit out the "tea" with them, I feel good. I feel light hearted. I finally spoke out the reasons why I flew to Korea.

And the real reason was just to escape my family in the Philippines.

I'm Elleri Claire Topaz Charlton. 22 years of age. I never saw my parents since I was born. Si auntie Chel ang kumupkop saakin. Nakakatandang kapatid siya ni Mama. At ang sabi nya saakin ay namayapa daw si Mama noong nakapanganak palang sakin. Minuto lang ang lumipas noong ilabas nya ako.

At sinasabi nilang British daw ang biological father ko. Nung bata rin ako ay pinahanap nila Lolo ang tatay ko sa Britanya pero wala silang nakita kahit anito nito.

Matanda na rin ang lolo't lola kaya si Tita Chel at ang pamilya nya ang nag-aruga saakin simula noong mag-elementary ako hanggang mag-high school. Pero bumukod na ako noong nag-collage ako dahil ayaw kong nang magkaroon ng utang na loob sa kanila. Ginagawa ko lahat ng gusto nina Tita Chel. Tumulong sa gawaing bahay, mamalengke, lahat. Lahat ginawa ko para mabuhay.

At kung tatanungin ako bakit hindi ako lumipat sa poder ng lolo't lola ko, gayundin namang sila naunang kumupkop sakin? Hindi na nila kaya pang alagaan ako kaya kinuha ako sakanila. Matatanda at mahihina na rin sina Lola. Hindi na nila kakayanin pang alagaan ako.

Kahit wala sa tabi ko ang mga magulang ko, hindi ako nagkulang sa pagmamahal, aruga, at disiplina. Pinalaki nila akong may takot sa Diyos.

Dati noong nasa Cavite pa kami nakatira, palagi akong may kalaro na batang lalaki roon. Sa t'wing lalabas ako ng bahay ay nakikita ko siyang nakikipag-laro sa mga batang katulad namin.

Nung isang beses ko siyang lapitan para makipag-laro ay kaagad siyang umayaw at hindi ako kinausap. Hanggang sa araw-araw ko siyang kinukulit para makipaglaro saakin. Simula doon ay naging matalik na magkaibigan na kami. Ngunit, Isang araw, bigla nalang kaming umalis doon. Hindi man nga lang ako nakapag-goodbye sakanya. Iniisip ko parati, nasaan na kaya si JP?

"Lili. Who's JP?" Tanong ni Marggiar

"He's my friend noong nakatira pa kami sa Cavite. The one I was telling you before? Remember? Sayang nga e, hindi ako nakapag-goodbye sakanya." I answered in disappointment

"Ah. Yes. I remember," she said then nod to herself

Marggiar turn her gaze to the man who was looking me with a confused look. It took me minutes before realizing what i've just said. Before I even say sorry, he finally spoke. Teary eyed.

"You? Is that you, Riri?"