Abilerim [Gerçek Ailem Serisi 1]

10 Bölüm

Oy ve yorum yapmayı unutmayın✨️

Medya:Mert Kaya

İyi okumalar 🩷✨
___________________________________________
Ece'den

Ormandan çıkmış eve gidiyorduk.Hepsinin gözü bendeydi.Sadece araba kullanan Agah bana kaçamak bakışlar atıyordu.

Sinirle nefes verip
"Bana bakmayı kesermisiniz sinirleniyorum!"
diye sinirle konuştum.Bir anlık şaşırsalarda hemen bakışlarını üzerimden çekmiştiler.

Kafamı cama yaslayıp yolu izlemeye başladım.Bu gün olanları , 2 haftadır olanları düşünmeye başladım.

Mert'in bana yalandan yaklaşması , özür dilemesi.Digerlerinin ona ayak uydurmaları.Beni kırmaları.
Kabullenemiyorum neden bu kadar salak olup onlara inandım.

Acaba düşündüm Yamandamı bu oyuna alet olmuştu?Acaba odamı yalandan bana iyi abi rolü kesiyordu.Ama böyle bir şey varki bu iki haftada onunla çok az vakit geçirmiştim.

Bana tabikide iyi yaklaşıyor ve ilgileniyordu.Fakat işlerinin yoğunluğundan bu iki haftada onunla 2-3 defa birlikte zaman geçirmiştik.Eğer oda bu planın bir parçasıydısa çok kırılırdım.

Ben zaten bu evde her kese kırgındım.En çokta Azat bey ve Sevda hanıma karşı kırgındım.Şu iki haftada beni hiç umursamamış ve aramamıştılar.Sadece beni aramamıştılar.Oğullarını hep aramış ilgilenmiştiler.Böyle davranacaktılarsa neden benden şans istediler?

Kafamda soru , kalbim ve ruhumda da çok yorgunluk vardı.Tek isteğim eve gidip hemen yatmak.

Arabanın durmasıyla kafamı camdan ayırıp kapıyı açtım ve aşağı indim.Onları beklemeden ilerlemeye başladım.Kapıya varıp zili çaldım.Kapıyı Hatice teyze açmıştı.Ona kafamla selam verip içeri geçtim.Salonun önünden geçerken Sevda hanımın sesini duyup o tarafa döndüm.

Sevda hanım bana doğru hızlı adımlarla geldi.Arkasından Azat bey de geldi.Sevda hanım bana sarılacakken arkaya doğru addımladım.Sevda hanım bana şaşkınlıkla baktı.

Bense Azat bey ve Sevda hanıma boş bakışlarla baktım.İçimdeki küçük Ece çok kırılmıştı.Bir anlık aklıma gelenlerle gözlerim doldu.Azat bey ve Sevda hanım da buradaydı.Demek ki onlarda bu plandan haberdardı.

Benden bu kadar mı nefret ediyordular?
-Senden nefret etmeyen, seni seven biri varmı ki?
Evet beni seven yoktu.Bu gerçek ne kadar gücüme gitsede burda ağlayamazdım.Onları sevindiremezdim.Gözlerimi bir iki defa kırpıştırıp geriye doğru bir iki adım atıp durdum.Hepsinin gözüne tek tek baktım.Konuşmadım , konuşamadım.Ben böyle biriydim işte.Kırıldıkca , üzüldükce bağırıp çağırıp konuşamazdım.

Onlara son kez bakıp yukarı odama çıkmaya başladım.Odama girip yatağa geçip oturdum.Otumamla gözlerimden yaşlar akmaya başlamıştı bile.Düşünmeye başladım.Ben kimim , neyim , bu evde ne adıyla kalıyordum ki.Bana oyunlar oynayan abiler, kardeşler , anne ve baba.Bunlarla beni birleştiren sadece kan bağı vardı.Başka hiç bir yeş yoktu.Ne sevgi ne başka bir şey.Ama kan bağı bazen yetmez.

Gözlerimdeki yaşları silip odaya göz gezdirdim.Misafir odasıydı bura değilmi.Bu evdeki yerimi ve konumumu gösderiyordu.Bu eve ait olmadığımı , hiç bir zamanda olmayacağımı gösteriyordu.

Ayağa kalktım açılmamış bavuluma doğru ilerledim.İçinde bir kaç giysi eksikti onlarıda Hatice abla sabah yatağımın üzerine koymuştu.Temiz giysilerimide bavuluma koydum.Bir kaç eşyam vardı.Onlarıda Yamandan yada Engin abiden rica ederim getirir.Artık bu evde kalacak değildim.