Dostluğun Bir Fazlası

benimle olduğun için

Prem gözlerini açtığında revirde yatıyordu. Baş ucundaki kişiyi gördüğünde gülümsedi. Hayatının her anında yer alan kişi yine buradaydı. Doğrulup yatağa oturdu. Boun da gözlerini açmıştı. 

"İyi misin Prem? Neden hasta oldun birden?"

"İyiyim, biraz soğuk kaptım o kadar."

"Benim yüzümden değil mi? Sabah seni çok beklettim."

"Hayır Boun O yüzden değil."

Prem gülümsemesini gösterdiğinde Boun'un endişesi azalmıştı. Prem hastalandığında uzun sürerdi. Ciddi dereceye gelirdi durumu. Fakat Prem asla bundan yakınmazdı. Her zaman alışık olduğunu söyler, gülümserdi.

"Teyzeye haber verdim. Seni eve götürsün olmadı biraz dinlen."

"Neden anneme söyledin? Çok endişelenmiştir şimdi."

"Prem bayıldın sen. İyice dinlenmen gerek. "

"Boun endişelenme. Sen benimle olduğu için iyiyim."

Boun daha fazla irdelemedi. Prem'i bu konuda yenemezdi. İnatçılıkta kendisi kadar vardı. Ve bunu Boun çok iyi biliyordu.

Prem 5 yaşındayken 

Prem evden çıkıp Boun'un evinin zilini çaldı. Bugün büyük parka gitmek için anlaşmışlardı. Prem daha önce oraya gitmiş ve Boun'u da oraya götürmek istiyordu. Eğlenecekleri bir sürü oyuncak bulunuyordu. 

Boun kapıyı açtığında giymediği kıyafetleri elinde öylece Prem'in karşısında duruyordu. Prem içeri girip Boun'un kıyafetlerini aldı. 

"Boun daha hazırlanmamışsın. Hadi geç olmadan oraya gitmeliyiz."

Prem içeri girip Boun'un kıyafetlerini giymesine yardım etti. Prem heyecandan yerinde duramıyor sürekli hareket edip duruyordu. Boun onun bu hallerine daha alışmış değildi. Birkaç haftadır buradaydı ve tanıdığı tek arkadaşı Prem'di. 

Parka geldiklerinde Boun büyüklüğüne oldukça şaşırmıştı. daha önce bu kadar büyük bir oyun parkına gelmemişti. Prem ise saniye saniye onun ifadesinin değişimini izliyordu. Beraber bir sürü oyuncağa binip eğlendiklerinde gülüşmeleri oldukça güzel gözüküyordu. 

Gün sonunda Prem ayağı takılıp yere düştüğünde dizindeki sıyrıklardan hafiften kanlar firar etmişti. Fakat Prem umursamadı. Böyle mutlu günü ağlayarak harcamak istemiyordu. Boun ondan daha fazla endişe etmişti. Annesinin yanına götürmek ve yarasıyla ilgilenmesini istemişti. 

"Prem canın acıyor değil mi?"

Boun dudaklarını bükerek kendisine baktığında Prem başını salladı. Prem onun üzülmesini istemiyordu. O yüzden canı acımıyor gibi yapmıştı. Boun'un ağlamaklı ifadesi bile kendisini üzmeye yetiyordu.

"Boun endişelenme. Sen benimle olduğu için iyiyim."