One Of His Bedmates

CHAPTER 8

Hello, mermaids! Kamusta kayo? I'm really sorry for not updating, but I plead to myself that I'll be updating everyday starting today. Hahahaha sana lang mangyari yun! 

Anyway, I have two on-going stories dito sa wattpad. Una itong story ni Gage, "One of His Bedmates" and the second one is ang story ng anak ni Laurence which is entitled "Sangria's Kiss" 

I hope you guys can support my first ever second gen story. Thank you in advance! hehe <3 

♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠ ♠

KIAN GAGE C. JAVIER 

Kinuha ko ang itim na polo sa cabinet ko, sinuot ko iyun at dumeritso sa lagayan ng mga relos ko at shades. I pick up my Rolex watch and a shade bago lumabas sa walk in closet ko. I look at myself in the mirror at inayos ang kulot kong buhok. After that I get my car key, wallet, and phone at lumabas na ng pad ko. 

Ilang sandali lang ang lumipas ng marating ko ang parking lot ng condo. I walk towards my car and immediately started it. Bago ako nag drive ay isang malalim na hininga ang ginawa ko. 

I hope I can enter this time... 

Nag simula na akong mag maniho. Habang nasa daan ay may nakita akong nag titinda ng mga bulaklak. I was contemplating kung bibili ba ako o hindi na. I'm not even sure if I can give that to him. 

But in the end , I end up buying a one stem of Chrysanthemum. Bumalik na din agad ako sa pag da-drive. 

It took me 1 hour and 30 minutes bago ako makarating sa distinasyon ko. I park my car 2 blocks away from them. Nasa loob lang ako ng kotse ko at nakatingin lang sa kanila. 

Some are wearing black and some are wearing white. Kahit anung kulay naman ay pwede mong suotin sa ganitong pangyayari. 

I was just looking at them when I saw him. I immediately feel a stink in my heart when my eyes laid on that person. 

I thought I was healing. I thought I was moving on... but I was wrong. 

Kahit pala ilang beses mo ng sabihing okay kana. Ode kaya kahit ilang taon na ang lumipas. Di mo pa rin talaga maloloko ang sarili mo pag nasa harap mo na ang taong dahilan ng paghihirap at pagdudusa mo. 

I smiled bitterly. "Tangina, nag da-drama ka nanaman Kian." Sabi ko sa sarili ko. 

Kinuha ko na lang ang binili kong bulaklak at lumabas na sa sasakyan ko. Kahit alam ko na ang mangyayari, I still want to go there and see kung pwede ba akong maka pasok. 

I also don't want to stay in my car the whole afternoon. After all, this day should be for him... 

Nag lakad na ako papunta sa kanila. Nang makalapit ako ay agad kong nakita ang mga mapanghusga nilang tingin sakin. 

Well, what's new? 

I know some of them are business partners of my Dad, some are fake friends of his, and some are relatives. 

Relatives... Pamilya... Putangina, big words! Sana lahat merong ganun. 

Meron naman ako, sa papel nga lang. 

Dinaanan ko lang sila at dumeritso na papasok sa mausoleum. Hindi pa man din ako nakakatapak pa akyat, ay agad ng may sumalubong sakin. 

Hindi ko na kinailangan pang suriin ng mabuti kung sino ang nasa harapan ko, dahil alam ko na kung sino ang nakaharang sakin. 

"What the hell are you doing here?" Agad na tanong niya. 

Tinignan ko ito. "Mommy..." sabi ko.