Bu hikâye, karakterlerin motivasyonlarında ciddi değişiklikler yapacaktır. Bazı olayları kronolojik olarak takip etmeyecektir. En önemli uyarı da, Jigsaw'u ciddi boklayacaktır... uyarmak isterim şimdiden, ben Jigsaw'u da, John Kramer'ı da seviyorum. Hem de çok. Ama bu hikâyede, kötü, pis, leş herifin teki olmalı, çünkü bu hikâyenin bir "big bad"e ihtiyacı var...Spoiler istemiyorsanız okumayın. Dün "canımın içi, ciğerimin köşesi, gözümün bebeğiiii, Dalin kokulu kuzularım" falan diye kastettiğim ikili bunlardı. Lawrence, Allah senin belanı versin o ayrı, ama ne de olsa Adam için yazılması gerekiyordu bu fic'in, yazıldı.
One-Shot'ı Okurken Müzik Önerisi (yani ben yazarken dinledim, bence siz de hikâyeyi bu müzikle hissedebilirsiniz) en baştadır...
Özet: Fotoğrafçı Adam'la o bok kokulu tuvalette uyanmaları üzerinden sekiz yıl geçti. Doktor Gordon değişti, taraf da değiştirdi. Halen hissediyor kesik bacağındaki ayak parmaklarını... halen özlüyor, iki ayağını birden yere basmayı... peki Doktor Gordon'ın, özlediği sadece bu olmayabilir mi?
