Listy łzami pisane ✔

- ', 7 ꒱ ↷

Prawdę mówiąc, nie wiem, do kogo powinnam napisać ten list. Być może do Ciebie, mamo, bo to właśnie Ty nieświadomie (a może świadomie) sprawiłaś, że na moją pościel nie padały tylko krople tej cieczy zwaną łzami, tylko krople krwi też się pojawiły. Być może do Ciebie, wredny chłopaku z mej klasy (a może cała moja klasa była wredna?), bo to Ty sprawiłeś, że wielokrotnie podważyłam szczerość ludzi, którzy mnie jakoby lubili. A być może powinnam napisać do Ciebie, moja droga kuzynko, bo jedynie dzięki Tobie po policzkach spływały mi łzy radości i bólu, gdy sobie uświadomiłam, iż jako jedyna darzysz mnie miłością prawdziwą i nie wymagasz nic w zamian. Nie wiem, do kogo powinnam napisać, bo płakałam tak dużo, a jednocześnie tak mało, że nie jestem w stanie tego zliczyć. Być może powinnam Cię przeprosić, mamo, że nigdy nie byłam i nie będę idealna. Że byłam totalnym przeciwieństwem Ciebie i nie umiałam być tak mądra jak Ty, że zawsze robiłam na opak, że zawsze krytykowałaś moje decyzje, być może powinnam przeprosić, że nie płakałam, gdy z Twego gardła wydobywały się wrzaski, a Twe paznokcie wpajały mi się w ramię. Że nie płakałam, gdy mnie przezywałaś, gdy mówiłaś mi, że jestem bezużyteczna, że jestem suką, że nie dziwisz mi się, że nie mam koleżanek. Że nie płakałam, gdy mówiłaś mi, że nawet nie płaczę ani nie okazuję uczuć. Powinnam przeprosić. Ale zamiast tego Ci dziękuję, bo nauczyłaś mnie, że Ci bliscy mogą być tak naprawdę dalecy. Że dorosły nie zawsze znaczy dojrzały, nie zawsze znaczy mądry. Że nauczyłaś mnie wybaczania i nie oceniania pochopnie, tylko kopania głębiej, by się dowiedzieć, czemu ktoś tak postępuje. Nawet podziękuję Ci za te kreski na ciele, których nie widziałaś, bo byłaś zbyt ślepa. One nauczyły mnie, że wszystko ma swoje granice i każda psychika kiedyś runie. Mam nadzieję, że kiedyś się dogadamy i przejrzysz na oczy (a może lepiej nie?).

twoja (nie)idealna córka