Ineffable-Jeonglix

6

Evett yeni bölüümm. Sanırım yazdığım en uzun bölüm. Kendimi tebrik ediyorum. Şarkı da çok ama çok sevdiğim bir şarkı buraya eklemesem olmazdı. İyi okumalar diliyorum sizee ve yorumlarınızı da bekliyoruum.
____________________________

Sabah uyandığımda yanımda kimse yoktu ama evin curcunasını işitebiliyordum. Herkes kalkmıştı sanırım. Birden odamın kapısı açıldı.

"Jeong hadi kahvaltıya."

"Tamam Chang geliyorum."

Yatağımdan doğruldum ama hala biraz başım ağrıyordu. Kahvaltıdan sonra bir ağrı kesici içsem iyi olurdu. Üzerimi değişyirip banyoda elimi yüzümü yıkayıp aşağı indim. Herkes masa başında beni bekliyordu. Dün akşamki kalabalık yoktu ama. Teyzemler, dayım ve anneannem vardı. Yeterdi. Zaten en çok onları severdim. Son olanlardan sonra pek görüşememiş olsak da.

"Günaydın oğlum. Gel otur sende şöyle." annemin işaret ettiği yere oturup gülümseyerek "Günaydın." dedim.

Hep birlikte sohbet ederek kahvaltı ediyorduk. Gerçi Chang ve benim pek sohbet ettiğim söylenemezdi. Yemek de yiyor değildik. Annemler laf etmesin diye yemeye çalışıyorduk ama. Oklar bize dönmeden masadan kalkma kararı aldık.

Biz ayaklanınca annemler "Nereye oğlum iyice yeseydiniz." diyince doyduğumuzu belirtip bahçeye çıktık. Güzel bir yaz sabahıydı. Bizim burada yazlar da bahar gibi geçerdi. Çok aşırı sıcak olmazdı. Bu yüzden yazları genelde bizde veya anneannemlerde toplanırdık.

"Nasılsın?" Chang'in sorusu ile ona döndüğümde bana değil de daha çok ona sorulması gerek gibiydi bu sorunun.

"İyi değilim ama rahatladım biliyor musun? Sanırım hayattaki tek şansım sizsiniz. Siz olmasanız böyle bir durumda ne yapardım bilmiyorum. Bir de bir yıl boyunca sizden uzaklaştım resmen. Ne kadar aptalım." derin bir nefes alıp oturduğumuz büyük salıncak da kendimi arkaya doğru bıraktım.

"Bana bak. Aptal falan değilsin sen. Hani diyordum ya gelirdim, onu yapardım falan filan. Yapamazdım Jeongin. O kadar kötüydüm ki. Bende senin gibiydim. Sen benden beterdin tabi ama. Oğlum ben ilk defa birini doğru olduğunu düşünerek sevdim. Gerçekten sevildiğimi hissettim. Asıl aptal benim. İyi rolü yapıyordum. En azından sen kendini zorlamıyordun. Ben o kadar aptalım ki insanlar beni üzgün görmesin diye uğraştım. Bu yüzden sizinle konuşmadım. Belki siz anlarsınız diye. İşte o kadar aptalım." Gözleri doluyordu Chang'in onu ilk defa bu kadar savunmasız görüyordum. Karşımda erimiş bir Chang vardı ve ben buna alışık değildim.

"Kucaklama?" gülümsedim.

"Lütfen." gülümsedi.

Sımsıkı sarıldık birbirimize. Sanki bir daha sarılmazmışız gibi. İkimizinde çok ihtiyacı vardı sarılmaya. Sevgiye. Normal olmaya.

WhatssApp

Seung:
Jeongin

Efwndim

İyi misin?

Bilmiyorum
İyi miyim?

İyi olmalısın
Söz veriyorum geçecek hepsi
Bende bugün biraz kafa dağıtalım diyordum dünden sonra

Çok iyi fikir
Hepimizin ihtiyacı var sanırım buna

Ve sanırım size bir şey söylemem lazım

Ne gibi??

Buluşunca söylerim

Tamamdır birazdan geliriz