Kafası tatil edilmesi gerekecek kadar karışmış bir adam ve kafasını test kitaplarından kaldıramayacak kadar çok çalışan bir kızın hikayesi.
Dal gitsin, çok düşünme.
Başlangıç: 31.12.2022
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tamamen ona yönelip dikkat kesildim. "Nasıl yani?" Tuhaf bakışlarım yüzünde bir yerlerde gezinirken sandalyesini sürüyerek tam önüme kadar geldi. Dirseklerini dizine yapıştırıp yüzüme doğru eğildi. Şaşkınlığım iki kat daha arttı böylece, tabii kalp atışlarım da öyle. "Bak bu bir sır ve ben bu sırrı sana verecek kadar güvendim." Hala bön bön bakıyordum. Kafa salladım.
"Elimde olmayarak zihin okuyorum, bu doğru ama aynı zamanda rahatsızlık verici. Anlıyor musun?" dedi, telaşla anlatıyordu. Sanki bu konuyu bana açmada tereddüt etmişti. "Aslında bundan söz etmeyecektim ama sen zeki bir kızsın. Hemen anladın." dedi ve yine aynı gülümsemeyi kondurdu suratına. Eşzamanlı olarak ablam ısrarla beni çaldırdı. Oysa ben biraz daha kalmak ve bu hikayeyi sonuna kadar dinlemek istemiştim.
"Alo! Haydi yavru ceylanım, kapıdayım." Şaşkınlığım devam ederken ablama tamam deyip demediğimi bile hatırlamaksızın telefonu kapattım. "Bana bunu nasıl yaptığını anlatacaksın Buğra!" dedim hiddetle, gülümsedi kafa sallarken. "Ablan buraya uğramaz mı bir daha?" diye sordu kapıdan çıkacakken. "Bundan sonra yalnız geleceğim." dedim ben de. O an neden böyle bir şey yaptığımı sormayın ama aklımdan ablama karşı neden ilgi duyduğunu anlamaya çalıştığımı belirttim.
"Ablan güzel bir kadın." dedi gülerken. Bu durumun bende yarattığı enkazın, ablamın yanında güneşin yanında ay nasılsa öyle bir halde olduğumu düşündüğümün farkındaydı. Kollarını iki yana açtı. "Vedalaşmayacak mıyız?" diye sordu. Beni sinir etmek hoşuna gitmişti.
Ona doğru yürüdüm ve ellerimi belinde birleştirdim. Yan yana geldiğimizde boyu benden epeyce uzundu. Kulağıma değen nefesi gıdıklanmama sebep oldu. Sessizce fısıldadı. "Ben ayı güneşe tercih ederim." dedi. İlk başta anlamadım ama sonradan ne anlama geldiğini fark ettim. Ondan ayrılıp montumun cebinden çıkardığım mor beremi kafama geçirdim ve çıkarken el sallamayı ihmal etmedim.
Arkamdan arabaya binene kadar baktı ve "Yine gel!" diye bağırdı. Bu, bu çok tuhaf bir histi. Sonunda bir arkadaş edinmeyi başarmıştım. Kendimle gurur duyduğum halde arkama yaslandım ve camdan dışarıyı izlemeye koyuldum.
Hikaye hakkındaki fikirlerinizi duymadan şuradan şuraya gitmem. Oyumuzu da attık mı tamam. Görüşmek üzere. 🌼
