Stiekem || Bankzitters

06.

Een traan rolt over mijn wang. We hebben het onszelf ook weer zo moeilijk gemaakt. Maar het geeft niet, ik heb alles voor hem over. Ik heb alles voor ons over, om ons te laten blijven bestaan.
Als ik hem aankijk zie ik dat er al meerdere tranen zijn ogen uit zijn gerold, en ook dat er nog veel meer komen.
Onze ogen zijn zo zwart als deze nacht van al het geschreeuw, en ondertussen is het enige licht wat we hebben de sterren geworden. Alleen het witte schuim van de zee dat aan onze voeten ligt, en het geklots van het water kunnen we nog zien en horen.

"En echt, ik hou te veel van je om dit wat wij hebben in risico gebied te zetten. Dat ga ik niet opgeven omdat we het niet meer geheim konden. Wat wij hebben is speciaal Milo! Wij zijn van fucking beste vrienden naar geliefden gegaan, zonder dat iemand het ook maar door heeft gehad. Onze band is dus blijkbaar zo sterk dat we alles hebben overleefd, dus dat ga ik niet zomaar opgeven!" Met heel veel snikken komt dit mijn mond uit, terwijl ik hem met betraande ogen aankijk. De harde wind zorgt ervoor dat we wel moeten schreeuwen, maar ook doen we het omdat het waarschijnlijk gewoon even goed voelt. "Ik wil het ook niet opgeven! Ik wil jou niet kwijt. Ik wil onze relatie, iets ding, niet kwijt. Je bent m'n alles, echt waar. Maar ik zou gewoon zo graag willen dat ik het van de daken af zou kunnen schreeuwen, dat ik het van ons dak af zou kunnen schreeuwen. Omdat we dan samen een huis hebben gekocht. Dat we samen een gelukkige relatie hebben en we het van niemand hoeven te verbergen. Dat ik op een dag op m'n fucking knieën kan gaan voor je, Matthyas. Dat is wat ik wil. Ik wil dat dat geheimzinnige gedoe eindigt, maar ik wil niet dat wat wij hebben stopt" Zijn vinger wisselt tussen mij en hem, maar het enige wat ik op dit moment kan doen is hem omhelzen. Met grote passen loop ik door het zand richting hem, en sla hard mijn armen om hem heen. Nog nooit heb ik hem zo stevig tegen me aan gedrukt als nu.

"Oh tering waarom houd ik nou weer zo veel van jou? Het had zo veel makkelijker geweest als je gewoon niet zo... zo... jezelf was geweest" Als hij namelijk niet zichzelf was geweest, was ik ook niet voor hem gevallen namelijk. Maar dat is hij wel. Hij is gewoon Milo. Mijn Milo waar ik als een blok voor viel. "Ik hou van jou Matthy. Ik hou zo vreselijk veel van jou" Snikt hij nu ook op mijn schouder. Mijn vingers klemmen zich in de stof van zijn jas, terwijl ik mijn lippen op elkaar druk om zo weinig mogelijk geluid te maken. Al werkt het niet, en zitten we hier allebei voluit te huilen.
"We komen hier samen uit, oke? Beloofd." Zegt hij. Zacht duwt hij me een beetje van zich af, en zie ik dat zijn ogen net als die van mij rood zijn van het huilen. Ik grinnik even en leg mijn hand op zijn wang, waarna ik een traan van zijn gezicht af veeg. "Beloofd" Zeg ik overtuigd.