Stiekem || Bankzitters

07.

Milo pov:
[een week later]

Zachtjes tik ik met mijn voet mee op de muziek die ik op heb staan. Normaal luister ik geen muziek tijdens werk, aangezien ik me dan minder kan focussen. Nou was dat ook niet nodig, aangezien ik me vooral focuste op Matthy. Vandaag is dat anders. Nouja, deze hele week is het al anders. Ik besloot heel even afstand te nemen van hem. Gewoon voor heel eventjes zodat we allebei, vooral ik, konden nadenken over dit alles. Ik ga eerlijk toegeven dat ik onderschat heb wat zo'n 'geheime relatie' mentaal met je doet. Het is nogal wat, plus het is een erg groot geheim wat je met je meedraagt. Ook is het gewoon vervelend omdat je niet je liefde voor iemand met iemand kan delen.
Het kan niet, niemand kan het te weten komen. Dat snap ik. Maar toch zou ik het zo graag willen. Dat ik nu naar hem toe zou kunnen lopen, hem vragen of hij dit weekend wat te doen heeft waar iedereen bij is, dat ik zou kunnen zeggen dat die zuigzoenen van hem zijn en niet een of andere meid... Het is gewoon lastig, en ik zou willen dat het anders kon. Helaas kan dat niet, en zullen we het hiermee moeten doen. Dit is helaas ook mijn punt; ik weet niet of ik dat kan en wil.

Kan ik dit wel voor altijd volhouden? Wil ik hem wel geheim houden voor iedereen? En wat als iemand erachter komt? Dan is diegene waarschijnlijk niet eens boos om het feit dat we, en homo zijn, en wat met elkaar hebben, maar meer om het feit dat we het hebben achtergehouden voor die persoon. Mijn ouders zullen me vermoorden als ik ze vertel dat ik al een langere tijd iets met Matthy heb, en het ook serieus is terwijl ik niets tegen hun heb gezegd. Dit geldt neem ik aan ook voor het hele team dus dat iemand erachter komt is al helemaal geen goed idee. We doen er dan ook altijd alles op alles aan om dat niet te laten gebeuren.

Maar om even terug te komen waar ik het over had; ik heb even afstand genomen. Ik moet nadenken. En dat heb ik de afgelopen week wel gedaan, maar nog niet helemaal. Ik heb het altijd onzin gevonden dat mensen 'tijd nodig hadden' om na te denken. Ik bedoel je weet het of je weet het niet. Niet dus. Pas nu ik zelf tijd nodig heb om na te denken snap ik waarom. Vooral op dit onderwerp is het lastig om zomaar een keuze te maken. Ik weet zelf ook wel dat als ik nu de keuze maak om het niet meer te doen, niet meer verder met Matthy te gaan, het dan helemaal klaar is. Dan is het, zoals ik zelf al zei; 'Ik weet het zeker, dit is geen open eind. Je bent mij nu echt voor altijd kwijt'
Maar ik zit vol vragen. Vragen die over Matthy gaan. Hoe zal het zijn als we dan echt een relatie hebben? Dan misschien wel stiekem, maar dan zouden we wel een officiële relatie hebben. Ik ben gewoon benieuwd hoe hij dan is. Niet heel veel anders, dat snap ik ook wel. Alleen vanaf daar, zoals hij ook zei; "Als we iets officieels hebben, betekend dat dat je vanaf dan ook echt verder wil, kan en gaat. Dat mensen het dan dus ook te weten gaan komen. Iedereen in Nederland, om precies te zijn. Want zodra het bij iemand anders dan ons terecht komt loopt het als een vuurtje uit de hand"

"Ey Milo" Ik wordt uit mijn gedachtes gehaald door een schreeuwende Robbie, en doe dan ook snel mijn oortje uit. "Ga je mee uit?" Ik open mijn ogen even opnieuw. Dat was wel heel straight to the point. "Uhm-nu?" Vraag ik. Robbie knikt hevig. "Kom op, even lekker zuipen" Zegt hij overtuigend. Ik zucht. Ik ben helemaal niet in de stemming om uit te gaan met de situatie tussen mij en Matt. Maar het zou heel raar zijn als ik nu niet mee zou gaan, want normaal ga ik altijd mee. Ze zullen vragen gaan stellen als ik dit niet doe. "Ja is goed. Gaat Matt mee?" Vraag ik snel. Robbie schudt zijn hoofd. "Nee, die had geen zin" Legt hij me uit. Ik druk even mijn lippen op elkaar. Aan de ene kant jammer, aan de andere kant is het misschien maar beter zo.