Stiekem || Bankzitters

11.

"Hoi, heb je-" "Hij is daar" Iemand die op de club rondliep heb ik aangesproken, maar die weet blijkbaar al waar ik het over heb en wie ik zoek.
"Milo zoek je neem ik aan?" Vraagt die jongen. Ik knik voorzichtig. "Ja, die is daar" Zegt hij en geeft me een vriendelijke glimlach voordat hij wegloopt. Hoe weet hij nou weer dat ik Milo zoek?

Snel loop ik de kant op waar de jongen me heen wees, en zie al gauw dat het de kleedkamers zijn. Top, hij is dus nog niet aan het spelen.
"Hey, je bent er!" Zodra ik die deur open zie ik hem meteen staan. Ik check de ruime, maar zodra ik zie dat er niemand is ren ik naar hem toe en kus hem. "Ook goeiemorgen" Lacht hij. "Sorry, ik vind het gewoon zo lief van je" vreemd kijkt hij me aan. Ik grinnik en hou hem dicht bij me doordat ik mijn armen rond zijn middel heb geslagen. "Het briefje en het ontbijt..." Zeg ik om hem te helpen zijn geheugen op te frissen. "Oh. Ja dat" Zegt hij. Ik schudt mijn hoofd. Hij vind het niks dat ik het erover heb, dat weet ik. Maar toch wil ik hem bedanken, want het is en blijft gewoon heel lief. "Niet zo bescheiden nou. Dankjewel" Fluister ik, en geef hem nog een kus. "Geen probleem. Kijk je wel uit, er komt zo waarschijnlijk iemand binnen" fuck. Sneller dan het licht haal ik mijn handen van hem af en ga een beetje normaal staan. Ik hou mijn handen in mijn zakken en kijk een beetje om me heen om niet op te vallen.

"Grapje" Lacht Milo ineens. Mijn mond opent zich om wat te zeggen, terwijl ik zucht. "Godverdomme man, ik schrok me dood" Zeg ik en geef hem een duw. "Sorry Mattje" Zegt hij, en haalt zijn hand lief door mijn haar heen. "Sinds wanneer noem jij mij Mattje?" Vraag ik grinnikend. Hij haalt zijn schouders op. "Nu, ik vind het wel leuk" Ik glimlach. "Moet jij niet spelen?" Vraag ik. "Ja, jawel. Ik ga" Hij strikt nog snel zijn veter voordat hij me een kus op mijn hoofd geeft. "Kom" Hij pakt mijn hand vast, en loopt richting, ik gok, de plek waar zijn wedstrijd plaats gaat vinden. Wanneer we buiten het gebouw van de kleedkamers zijn, trek ik snel mijn hand uit de zijne. Nogsteeds is alles geheim, nogsteeds is alles stiekem.

Eenmaal bij het veld aangekomen ga ik zitten op een van de bankjes die er staan. Milo loopt door, geen idee wat hij nu eigenlijk allemaal nog moet doen. Voorbereidingen ofzo?
"Hey Matthy!" Ik draai mijn hoofd en zie dat Tobias naast me komt zitten. "Jo" Antwoord ik hem blij. "Wedstrijdje meekijken?" Vraagt hij me. Ik knik. Tobias is ook iemand die hier tennist, en ook een goede vriend van Milo dus vandaar dat ik hem ken. Hij is echt heel aardig en lijkt ook altijd heel blij te zijn als ik er weer ben. Waarom dat is, opnieuw geen idee. We hebben al vaak avonden met z'n drieën nog wat gedronken en gepraat. Hij is niet echt mijn type persoon waar ik zelf mee om zou gaan, maar het is oprecht altijd heel gezellig.

"En, nogsteeds beste vrienden?" Hij knikt richting het veld, waar ik dan ook heenkijk. Ik hoef het natuurlijk eigenlijk niet te zien; ik weet dat hij het over Milo heeft. Toch vind ik de vraag raar. 'Beste vrienden?' Of het komt omdat we wat te verbergen hebben, of hij zei het alsof hij iets weet. "Ja, ja nogsteeds beste vrienden" Zeg ik hem dan maar. "Oh, jammer" Meteen gaat mijn hartslag omhoog. "Jammer?" Vraag ik vrezend. "Ja, vindt jullie wel bij elkaar passen" Zegt hij. "Oh uh- ja..." Stamel ik. Hij heeft gelijk; we passen ook goed bij elkaar. Ik zou willen dat ik hem dat kon vertellen... "Jullie zijn ook allebei zeer aantrekkelijk, dus als jullie nou ook gay waren geweest..." Ohja, Tobias is trouwens ook gay, vandaar dat 'zeer aantrekkelijk'. Hij heeft van wat ik weet geen vriend, maar eigenlijk vind ik dat wel raar. Het is zeker geen lelijke jongen. Niet dat ik wat met hem zou willen, Milo is sowieso veel knapper dan hem.
"Ja, zou wel grappig zijn geweest" Lach ik.

Ik zucht opgelucht als hij van onderwerp veranderd en ik dus ook weer normaal adem kan halen. Ik kijk weer naar het tennisveld, waar ik Milo enthousiast over zie slaan met zijn tegenstander. Omdat ik al een aantal keer mee ben geweest en hem ook al vaak genoeg heb horen praten over tennis, weet ik er ondertussen iets vanaf. Niet veel, maar genoeg om hem te begrijpen als hij in het weekend weer eens praat over een gewonnen wedstrijd.
Tobias, die naast mij zit, schreeuwt ondertussen allemaal dingen richting hem met allemaal termen die ik nog nooit in mijn leven heb gehoord. Toch niet zó goed opgelet als hij iets vertelde dus...

"Ja! Letsgo!" Roept Tobias ineens naast me. Ik schrik ervan, ik zat helemaal niet met mijn hoofd bij waar mijn lichaam op dit moment is. "Hij heeft gewonnen" Grinnikt hij naar me. Meteen komt er een glimlach op mijn gezicht. Natuurlijk heeft hij gewonnen, dat doet hij altijd. En zo niet dan zit ik vaak opgescheept met een chagrijnige jongen die me negeert voor de rest van de dag. Maar nee hoor, hij vind zelf dat hij gewoon goed tegen zijn verlies kan. Ik moet er altijd om lachen, maar op dat moment hij niet zo. Gelukkig hoef ik daar nu geen rekening mee te houden, en kunnen we zelfs een klein feestje vieren. Op welke manier dat feestje is, moet ik nog even verzinnen.