Preferencje - Boku no Hero Academia

Jak rozwijała się wasza relacja

Katsuki Bakugou:

Podczas nauki w szkole starałaś się na wszelkie sposoby nie wchodzić mu w drogę. Zdecydowanie wolałaś się z nim nie kłócić. On i tak przy każdej możliwej okazji Ci dokuczał i się na Ciebie wydzierał. Postanowiłaś jednak być silna. Starałaś się nie zwracać na to uwagi i bardzo się pilnowałaś by nie pokazać mu, że Cię rani.

Pewnego dnia, na lekcji treningowej nauczyciel przydzielił was do jednej waliki, przeciwko sobie. Na początku myślałaś, że mu wlejesz za tak idiotyczny pomysł. Nastolatek nie zamierzał być w stosunku do Ciebie ani trochę delikatny. Ty również postanowiłaś dać z siebie wszystko. Ostatecznie to on z Tobą wygrał jednak walka była naprawdę zacięta. Nie wiedziałaś o tym, ale Bakugou uznał Cię za całkiem silnego przeciwnika, jednym słowem zrobiłaś na nim wrażenie. Od tamtej pory zauważyłaś, że nastolatek zrobił się nieco łagodniejszy w stosunku do Ciebie. Czasem nawet zdarzyło się wam o czymś normalnie porozmawiać. Jednego dnia prawie dostałaś zawału kiedy zobaczyłaś, że chłopak się do Ciebie uśmiechnął? Stwierdziłaś, że dłużej tego nie wytrzymasz. Podeszłaś do niego na jednej z przerw i zapytałaś:

– Co się stało?

Mina Katsuki'ego wskazywała na to, że kompletnie nie wie o co Ci chodzi. Westchnęłaś i postanowiłaś wszystko jaśniej wytłumaczyć:

– Już od jakiegoś czasu zachowujesz się inaczej w stosunku do mnie. Nie krzyczysz tyle, nie wypominasz mi każdego mojego błędu. Nie żeby mi to nie pasowało, ale zastanawiam się co Cię tak zmieniło?

Blondyn odwrócił głowę żeby na Ciebie nie patrzeć.

– Jesteś inna niż myślałem – zaczął o dziwo całkiem spokojnie – ja przepraszam za to jaki dla ciebie byłem – drugą część zdania wymamrotał tak cicho, że ledwo go usłyszałaś.

Otworzyłaś usta ze zdziwienia. Nie spodziewałaś się tego po tym agresywnym i wybuchowym chłopaku.

– Ty tak na serio? – zapytałaś dalej nie wierząc w jego słowa.

– Och, nie jasno się wyraziłem?! Przepraszam! Czego chcesz jeszcze?! – krzyknął lekko zażenowany chłopak odwracając się w Twoją stronę.

– Nie, tyle wystarczy – odpowiedziałaś z delikatnym uśmiechem na twarzy – przyjmuję przeprosiny – rzekłaś odwracając się i wracając do swojej ławki.

Zaczęliście spędzać razem więcej czasu i znacznie częściej rozmawiać. Naprawdę Ci się to podobało.

Izuku Midoriya:

Wasza relacja naprawiła się naprawdę szybko. Jeszcze tego samego dnia przekonałaś się, że temu chłopakowi nigdy nie mogło by przestać na Tobie zależeć. Po lekcjach udaliście się razem do parku i rozmawialiście przez parę godzin, głośno się śmiejąc. Deku chyba z milion razy przeprosił Cię, że w wakacje nie mógł się z Tobą spotkać. I tak już dawno przestałaś się na niego złościć. Jak się potem dowiedziałaś, cały ten czas poświęcił na ćwiczenia by dostać się do akademii U.A. Byłaś nieźle zaskoczona kiedy dowiedziałaś się, że Twój przyjaciel zyskał indywidualność, ale cieszyłaś się z tego ogromnie. Ty również wiele mu opowiadałaś. Przy nim uśmiech nie schodził Ci z twarzy. Znowu było jak za dawnych lat.

Shoto Todoroki:

Zauważyłaś, że na przerwach chłopak raczej siedział z boku i nie wdawał się zbytnio w dyskusje z innymi uczniami. Postanowiłaś go bliżej poznać, w końcu chodziliście razem do klasy. Zawsze rozmawiało Ci się z nim niezwykle dobrze. Shoto chyba również pasowała Twoja obecność na każdej przerwie. Często też wychodziliście gdzieś razem po szkole. Wcześniej zawsze ktoś Ci dokuczał z powodu Twojego wzrostu. Denerwowało Cię to, że jesteś taka niska i często nie możesz sobie z czymś poradzić. Z tego powodu nie miałaś zbyt wielu znajomych. Z Todorokim było zupełnie inaczej. Nigdy negatywnie nie skomentował Twojego wzrostu. Wręcz przeciwnie, uważał że jest to urocze. Zawsze Ci w czymś pomagał, ale tylko wtedy, kiedy na pewno nie dałabyś sobie rady. Dobrze wiedział, że zbyt częstą pomoc odbierałaś jako coś na kształt litowania się nad Twoją osobą. Mieliście wiele wspólnych tematów, a w swoim towarzystwie nigdy się nie nudziliście.