Me & My Crush

1:აქ რას აკეთებ?!

როცა პატარა ვიყავი, მე არ მყავდა მეგობრები. ყოველთვის მარტივად ვტიროდი, ამიტომაც ხშირად მაბულინგებდნენ.

ერთხელ, მე უბრალოდ ვთქვი, რომ *გოგოები ძალიან საშინელები არიან* და არ მინდა მათთან ახლოს ყოფნა.

ეს იმიტომ ვთქვი, რომ ისინი ყოველთვის ჩემს საყვარელ სათამაშოს იღებდნენ, რაც მამაჩემისგან დამრჩა.

- შეგიძლია ჩემთან ითამაშო.-
ის იყო ჩემი პირველი მეგობარი.

პატარა, საყვარელი ღიმილით, უფრო ბაჭიას ღიმილი ქონდა. შავი ფერის თვალები და ამავე ფერის თმა.

ყოველთვის ჩემთან იყო, ყოველთვის მამშვიდებდა. - მე დედა არ მყავს, ერთად თუ ვიქნებით ყველაფერს გადავლახავთ.

ნამდვილად კეთილი იყო.

რაც უფრო დავახლოვდით, კიდევ უფრო გაუმაძღრობის გრძნობა დამეუფლა, მინდოდა რომ ყოველთვის ჩემზე ეზრუნა

- ნუ ტირი, შენ ყოველთვის იქნები ჩემი ძვირფასი პრინცესა.

- დამპირდი, რომ მუდამ ჩემს გვერდით იქნები.

- ჰო, გპირდები.

მეუბნებოდა ასე, მანამ სანამ ის მიმატოვებდა. - მას ჯონგუკი ერქვა.

ბევრს ველოდებოდი, იქ სადაც ყოველთვის ვხვდებოდით ერთმანეთს, პატარა პარკში.

მაგრამ ის არასდროს დაბრუნებულა.

7 წლის შემდეგ~

ბევრი წელი გავიდა, ახლა სკოლაში მივდივარ. საშინლად მეზიზღება სკოლა, 1 წელში ვამთავრებ და ჩემს სიხარულს საზღვარი არ აქვს.

ოღონდ ახლა ახალ სკოლაში მივდივარ. სკოლა სადაც მე ვსწავლობდი საშინლად მეზიზღებოდა. საზიზღარი კლასელები მყავდა.

დიდი იმედი მაქვს ახალ სკოლაში მაინც გამიმართლებს - გამართლებაში მარტო ყოფნას ვგულისხმობ.
--
კლასი ვიცოდი სადაც იყო, ამიტომაც მალევე შევედი.

კლასელების ყურადღება რომ მივიქციე, ცოტა ავღელდი, მაგრამ არ
შევიმჩნიე.