be quiet and drive (far away), hyunin

gözyaşları ve öpücükler

"Günlerdir ortada yoksun, okul değiştiriyorsun haberimiz bile olmuyor ve şimdi de aniden o yemeğe gitmek istediğini mi söylüyorsun?" Taeyeon kollarını göğüsünde birleştirmiş ve sinirli gözlerle karşısında ki küçüğüne bakıyordu.

"Senden izin istemiyorum Taeyeon, gideceğimi söylüyorum sana." Küçük, ablasına gözlerini kenetlerken kendinden fazlasıyla emin konuşuyordu.

"Seni kapıdan içeri bile almayacaklarını bile bile mi yapacaksın bunu Hyunjin? Kimse orada ayyaşın tekini istemeyecek." Haklıydı ablası, Hyunjin ayyaşın, leşin tekiydi. Ailesinin yüz karası olduğu fazlasıyla ortadaydı, belki de bu yüzdendir hiç bir etkinliğe davet edilmezdi, ailesini küçük düşürebileceği her şeyden uzak tutulurdu.

"Sadece davetiyeni bana ver, başka bir şey istemiyorum senden."

"İstediğin kadar uğraş, babam seni gördüğü anda yaka paça atılacaksın o yemekten." Doğruyu söylüyordu, Hyunjin babasının radarına takıldığı anda oradan atılacaktı. Ancak bunlar ona engel değildi, asla da olmayacaktı. O yemeğe gideceğini koymuştu kafasına, biliyordu orada neler döndüğünü ve bunu kaçırmak gibi bir planı asla yoktu.

"Atarsalar atsınlar, başka hiçbir şey yapamaz." Dokunulmaz olduğunu sanıyordu sarışın. Kendinden öylesine emindi ki, babasının bile ona karşı gelemeyeceğini düşünüyordu. Babasını biraz blöfle tehtid edebileceğini ve bunda başarılı olacağını çok iyi biliyordu. Kimsenin ona karşı koymasına izin vermezdi, bu konuda o kadar ısrarcıydı ki, babası onun işine taş koymasın diye, babasının tüm pis işlerini ortaya koymaya hazırdı. Kafası hep rahattı, alkolden veya uyuşturucan başına gelebilecekleri az çok tahmin edebildiği için de babasına baş kaldırmaktan geri durmuyordu.

Ve yarın akşam o partiye belki de canından çok sevdiği bir şey gelecekti, biricik eroini. Hyunjin yaklaşık üç aydır hasret kaldığı şeye ulaşabilmek için elindem geleni asla ardına koymayacaktı. Gerekirse sevdiği herkesi o ipin ucuna geçirir yine de alırdı onu, ki buna şimdiye kadar her zaman arkasında olan ablası bile dahildi, yapabileceklerinin sınırı yoktu. Çoktan tüm ailesini karşısına almıştı bile, tüm arkadaşlarını arkasında bırakarak ticaretin daha iyi olduğunu bildiği bir okula bike transfer olmuştu. Kimse umrunda değildi, kalbi vardı elbet ancak o sadece tek bir şey için atıyordu.

"Ne bok yersen ye Hyun, yeter ki beni babamla kaş göz etme." Edecekti, biliyordu ama babası asla kızına bağıramazdı. Tamam, belki babasının canı çok sıkılacaktı ancak bu Hyunjin'nin asla umrunda değildi, o ilacını alır ve kalanı siklemezdi.  Ailesinin onu yıllardır gönderdiği hiçbir tedavi işe yaramamıştı, aslında hepsi fazlasıyla kurtarıcıydı ancak Hyunjin bu illetten asla vazgeçmemiş, ne olursa olsun kullanmaya devam etmişti.

Taeyeon odayı terk ettiğinde odada tek başına kalmıştı Hyunjin. Eski yatak odasına göz gezdirdi, annesi odaya asla dokunmamıştı. Gitmeden önce içtiği su abrdağı bile ordaydı, annesi her gün girip tozunu almış olmalıydı çünkü bulunduğu odada tek bir tane bile toz yoktu. Annesi belki oğlum bir gün döner diye her gün temizlemişti odayı, oranın toz tutmasına izin veremezdi. Canından çok sevdiği oğlunun toza alerjisi vardı, hemen hapçurmaya başlar gözleri dolardı. Oğlunun geleceğini biliyordu, temizlemesi lazımdı.

Annesinin ona değer vermesi istemeden de olsa onu rahatsız etmişti, o bu odaya asla geri dönmeyi düşünmüyordu. Eğer bu odaya geri dönecek olursa bir daha asla canından çok sevdiği o şeye asla ulaşamazdı, gerçi ulaşırdı ama daha çok uğraşması gerekirdi. Hyunjin bunun dayanılmaz olacağını düşündü, burada tekrar asla yaşamayacaktı. Geldiği camdan geri çıkacakken havanın karardığını fark etti, dışarıda araba da görmediğinde ailesinin hala gelmediğini anladı. Belki de biraz sigara içmek için vakti vardı, arka cebinden çıkardığı dalı ince parmakları arasına aldı ve camın kenarına oturdu. Paketi bitene kadar orada oturdu sarışın, paket bittiğinde ise oldukça savsak adımlarla ağaç yardımıyla aşağı indi ve dairesine doğru yol aldı.