Lütfen düz okumayın! Yorum yapın bol bol, oyda kullanın.
Uyarı; Bu kitapta ana karakterlerin yaşadığı çoğu şey ve sınıfta geçen bazı olayların tamamı gerçektir!
Bu kitabı çok sevdiğim üç kişiye ithaf ediyorum. İlk ithafımı ölümün iliklerime kadar gerçek olduğunu öğreten rahmetri biricik dedeme, ikinci ithafımı bir sene sonra dedemin ölüm yıldönümünde ölen çok sevgili amcam'a ediyorum.
Son ithafımıda, sevgili dostum, kardeşim, ailem, her şeyim olan Evlatlık kardeşime ithaf ediyorum.
Kitap tanıtımı yapmayın, başka karekterleride yazmayın, kırıcı yorumlar kesinlikle yapmayın çünkü ilk defa bu tarz kitap yazıyorum.
Ara yorumlarınızı bekliyorum. Ve her yoruma yeni bölüm filan yazmayın kitapla ilgili yorumlarda yapın. Bölümler üç haftada bir gelebilir ama gelmeden önce tiktokta spoi atıcam o bölümle ilgili,
Ve bugün 27 Ağustos benim doğum günüm, doğum günümde yayınlamamın sebebi belki doğum günümde şans gelirde kitabım tutulur. İnşallah şans getirir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Nehir Işık Soykan
Hayatta herkesin örnek alacağı ailesi oluyordu. Kızlar annelerine benzerken, erkekler babalarına benziyordu ama konu sevmeye gelince işler değişiyordu. Kızlar babalarını daha çok seviyordu erkeklerde annelerini daha çok seviyordu.
Benim örnek alınabileceğim bir ailem olmamıştı. Benim ailem bilene olmadı ki, annemin adına dahil bilmiyorum tek bildiğim beni doğar doğmaz babamın kapısına bırakmasıydı. Babamın eşi Nebahat hanım beni istemediği için babam beni para karşılığında başka bir aileye vermişti. Beni evlatlık alan ailenin çocukları benimle aynı yaştalardı ve yedinci yaş doğum günümde bana ilaçlı meyve suyu içirterek beni bayıltılar ve eve doktor çağırıp iki sağlam böbreğimden birini alıp kendi oğullarına takmışlardı. Sormadılar verir misin diye? Sorsalardı hiç düşünmeden verirdim. On dört yaşıma kadar cehannem dolu bir evde yaşadım. Cehannem kadar çok kötü bir yerdi. On dört yaşında oradan kaçtım ve evime babamın yanına gittim. Babamın eşi Nebahat hanım beni gördüğü an evden kovdu. Mahalledekilerin tüm kapılarını çalmaya başladım ama kimse beni evine almadı. Çünkü benim annem 'metresti ben de metres çocuğu' o cümleyi o zamanlar anlayamamıştım ama şimdi çok iyi anlıyordum. Nebahat hanım'ın iki tane çocukları vardı. Ege ve Duru ikisini çok kıskanıyordum. İkiside ailesiyle kalıyor ve onlardan sevgi görüyordu.
