CASSANDRA

Rüya

"Yoğun sis bulutu etrafımı kaplamıştı.Ben sislerin arasından nerede olduğumu saptamaya çalışırken bir uğultu duydum.Bu uğultu gittikçe yaklaşıyordu.Sadece sesini duyarak bile bunun sıradışı bir canavar olduğunu anlayabilmiştim.Canavarlardan korkmazdım.Neden bilmem ama yaşıtlarım canavar kelimesini duyduğunda irkilirken ben canavar resimleri çizer,canavar oyuncakları isterdim.Sonra bu uğultu yaklaştıkça bir kükremeye dönüştü ve omzumda bir soğukluk hissettim.Arkamı dönüp baktığımda karşımda;siyah bir sisten oluşan,yüzünde parlak kırmızı gözlerinden başka hiçbir şey bulunmayan bir yaratık duruyordu karşımda.Kaçmak istedim ama kaçamadım,sanki etrafımda kaçamamam için görünmez duvarlar vardı.Yaratığa döndüm ve bir süre gözlerinin içine baktım.Bana zarar vermek için hiçbir harekette bulunmuyordu.Birden gözlerinde bana benzeyen genç bir kız gördüm.Kızın elinde ilginç bir asa ve kafasında bir taç vardı.Kız önümde duran yaratıkla savaşmaya çalışıyordu ama sanki yaratık onun ruhunu emiyordu.Görüntü yavaş yavaş bulanıklaşmaya,kükreme derinleşmeye başladı ve sonra uyandım.Gerisini zaten biliyorsunuz.Buraya geldim ve-"
"Tamam,Cassandra."dedi psikiyatrım bay Jeff."Buraya geldin ve seni hayatından koparıp buraya mahkum ettik.Bak,böyle düşündüğünü biliyorum ama bu senin iyiliğin için.İnan bana." Gözlerimi devirdim.6 yaşında gördüğüm bu rüyayı bininci kez anlatışımdı muhtemelen.Zaten herşey o günden sonra başlamıştı.Artık her gece o rüyayı görüyordum.Bu yüzden günlerce uyuyamadığımda oluyordu tabii."Bittiyse gidebilir miyim?"dedim olabildiğince nefret dolu sesimle.Bay Jeff "Haberim olmadan bir işe kalkışma,öğleden sonraki tedavide görüşürüz."dedi.İnan bana,buradan çıkma iznim olsaydı haberin olmadan birçok şey yapardım,Jeff.
Jeff'in odasından çıkıp koridorun sonundaki kendi odama gittim.Tabii giderken diğer doktor zımbırtılarının o saçma moral verme sözcüklerine de maruz kalmıştım.Odama gittiğimde kapıyı kapatıp derin bir nefes aldım ve kendimi uykunun kollarına bıraktım...Kapının melodik bir şekilde tıklatılmasıyla irkildim."Yine ne var Jeff?"
Kapı aralandığında gelenin Marcus olduğunu gördüm.Hastanemizin saygıdeğer yakışıklı çocuğu.Aslında burada kalıcı değildi.Staj için buradaydı.Genelde staj için gelenler benim sorunumu bilmezler.Çünkü Jeff bunu gizli tutuyor,başkaları bundan faydalanmaya çalışıp bana zarar verir diye.Ama Marcus farklıydı.O benim için sıradan birinden ziyade,daha çok sırdaş gibiydi.Eliyle asker selamı verip yanıma geldi ve benim gibi kendini yatağa yüzüstü attı.Yüzüne dökülen dağınık saçlarını yukarı doğru attı ve "Cassandra," dedi masum köpek bakışını atarak.Gözlerimi devirdim."Yine ne istiyorsun?"
"Yine yapsana?"
"Neyi?"
"Dün yaptığını,Jeff'in taklidini."
Dudaklarımın arasından histerik bir gülümseme çıktı."Hayır."dedim.Fakat yavru köpek bakışları üzerimde gezinirken onu reddetmem mümkün olmadığından ayağa kalktım ve Jeff'in eski kırık gözlüğünü takıp çenemi onun gibi öne çıkardım ve "Haberim olmadan bir işe kalkışma,Cassandra.Senin iyiliğin için."dedim onun sesini ve yürüyüşünü taklit ederek.Marcus kahkahalar eşliğinde bana katıldı ve o da taklitler yapmaya başladı.Sonunda gözlüğü bir kenara fırlattım ve koltuğa yığıldım.Marcus beni kenara kaydırıp yanıma geldi ve "Uyu biraz,soytarı.Öğleden sonra tedavin var."dedi.Somurttum."Hatırlatman çok hoş oldu gerçekten,tam da unutmuştum."dedim.Kafamı kendine çekip göğüs kafesine yasladı ve elleriyle gözlerimi kapattı...
Uyandığımda Jeff'in ofisindeydim.Her tarafıma kablolar bağlanmış,bilgisayar yoluyla beynimin hücrelerini falan inceliyorlardı yine.Bir bakıma iyi olmuştu.Jeff'in saçma ebeveynimsi konuşmalarını dinlemek zorunda kalmadan tedavi başlamıştı.Birkaç dakika sonra Jeff yanıma geldiğinde ona soran gözlerle baktım."Malesef."dedi.Yine bir şey yoktu.Her zamanki gibi.Buraya geldiğimden beri neden bunu yaptıklarını sormadım.Anlatsalarda anlamazdım zaten.Bu teknolojik zımbırtılarla aram pek iyi değildi,yani şuan beynimi bu şeylerle parçacıklara ayırsalar anlamazdım.Jeff'e neden güvendiğimi bilmiyordum ama güveniyordum işte.Belkide güvenmek zorunda hissettiğimden.Ben bu derin düşüncelere dalmışken bir kadın aniden odaya daldı ve Jeff'i çağırdı.Doktorların bilmemne için bilmemne toplantısı varmış ve Jeff'in dosyaları gerekiyormuş.Jeff aceleyle evraklarını toplayıp yanağıma bir öpücük kondurdu ve gitti.İğrenç,kendini ebeveynim zanneden,duygusuz,psikiyatr tanesi.Ben onun arkasından nefret dolu hayaller kurarken -beyninin parçacıklara ayrılıp etrafa saçılması gibi- Thomas geldi ve üzerimdeki kabloları çıkarttı."Bi an beni burada unutacağınızı düşündüm."dedim saçlarımı düzeltirken.Gülümsedi "Hey!Bizi sevmiyor olabilirsin küçük bayan fakat bu bizim seni sevmediğimiz anlamına gelmez.Seni unutmayız."
"Böyle deme,"dedim.
"Ne o,küçük bayan bizi sevmeye mi başladı yoksa?"
"SİZİ sevmiyorum.sadece sen."
Sırıttı."Ve yakışıklı öğrencimiz Marcus,eminim onu oldukça çok seviyordundur."dedi birşey ima etmeye çalışırcasına.Kaşlarımı çattım."Saçmalama,o benim arkadaşım Thomas."
"Sadece arkadaş?"
"Sadece arkadaş."dedim kelimelerin üstüne basa basa.Yılmış bir şekilde somurttu ve elime birtakım ilaçlar tutuşturdu."Bunu yatmadan önce içeceksin,ve bunu da uyuyamadığında.İyi gelir."Uyuyamadığımda içmem gerektiğini söylediği ilaca bakıp kaşlarımı kaldırdım."Tanrı aşkına Thomas,bana uyku ilacı mı veriyorsun?Bu devirde sana bile güven kalmadı sanırım."sırıttım."Değil mi,nereden bilebilirsin belkide odana Jeff'in izin vermediği için aldığı gitarını gizlice yerine koymuşumdur." Garip bir sevinme dansından sonra ona sarılıp "Teşekkür ederim,bitanesin sen."diye fısıldadım."Uyku hapıyla kendine zarar vermeye çalışırsan seni kendi ellerimle Jeff'e teslim ederim küçük bayan,zaten yüksek dozda olanından vermedim.Ama sen yine de dikkat et."Başımla onayladıktan sonra oradan çıktım ve odama gittim.Odamda gitarımı gördüğümde yaptığım küçük bir zafer dansından sonra gitarı alıp çalmaya başladım.Müzik iyi geliyordu.Notalar etrafta süzülürken bir süreliğinede olsa bu kargaşadan uzaklaşıyordum...