What am I supposed to do, If there's no YOU (Declare #1)

Part 2

Halos isang buwan rin siyang nakaratay sa hospital, ang ginawa ng magulang niya ay nilipat siya sa presidential suits ng ospital kung saan malawak at pwedeng may tulugan ako, dahil hindi ako umaalis at hindi ako napapagod na alagaan si Rafael.

I will tell him stories about us, dress him, check his temperature and listen to jubilee so he knows that I'm always by his side.

"The first time we saw each other, you protected me from harm, and kinabukasan pinahanap mo ako sa private investors mo para lang ayain akung makipag date sayo." napangiti ako ng maisip iyon... Such a beautiful disaster and beautiful encounter...

tiningnan ko si Rafael, he can now breath on his own kaya nawala ang tubo sa bibig niya at nasa ilong na lang niya ang oxygen, naka swero siya ng mag kabilaan dahil vitamins ang isa at ang isa naman ay para hindinsiya madehydrate.

I brushed his hair through my fingers...

"Wake up, Babe... I need you..." bulong ko bago ako makatulog sa pag kakaupo ko at ang ulo ko ay nasa kama niya.

Maya maya ay naalimpungatan ako kaya nag angat ang ulo ko.

Natigilan ako kaagad ng makita ko na gumagalaw ang ulo niya, napasinghap ako at napatayo para mag press ng button na nasa may kama niya para sa code blue...

The next thing I know ay pinalabas ako ng sa kwarto para tingnan nila si Rafael.

"Claudia! What happened?!" napalingon ako at nakita ko na magulang ito ni Rafael, hindi makauwi ang magulang ko dahil sa trabaho pero araw araw nilang kinakausap ang doktor at hinaharass na ayusin ang oag gamot kay Rafael.

"H-His head... Moved... I t-think... He is going to w-wake up now... Oh my god..."nasa bi at niyakap nila akong dalawa.

Pinapanood namin sa labas ng kwarto ang doktor at nakita ko na nakaupo si Rafael sa kama at halos tumakbo ako para yakapin siya kung maari lang...

He seems to know him...

Nakita kong nag lakad ang doktor patungo sa amin kaya napangiti ako at nag tatatalon ng kaunti sa sobrang saya.

Nang buksan ng doktor ang pinto ay lumapit siya sa amin.

"Pwede na kayong pumasok..." sabi ng doktor kaya naman inayos ko ang sarili ko bago sana pumasok, tumingin sa akin ang doktor na parsng nanlulumo kaya nag taka ako.

"E-Except you, Ms. Claudia, you need to go with me I need to speak to you." sabi niya, nawala ang ngiti ko, habang nag lalakad kami ng doktor ay nilingon ko ang magulang niya na nakangiting pumasok sa kwarto.

"Let's go, Mrs. Chen." sabi niya, tumango ako at tinahak namin ang opisina niya.

Umupo ako sa harap niya at medyo parang gulat rin siya dahil natulala siya ng saglit.

"Doc. What is it? I need to be there for my husband." sabi ko, tiningnan niya ako at mag buntong hininga.

"are you familiar with what amnesia is, Mrs. Chen?" napakunot ang noo ko, hindi ko alam kung bakit tinatanong niya ako ng ganito. Pero iniisip ko na baka part ito ng Interview ng doktor sa oahat ng pasyente niya, all I can think is my husband is awake.

"Amnesia? Like... People who don't remember everything? I don't know Doc. I only see that in movies." sabi ko sa kanya.

May kinuha siyang isang plastic skull na may mga part ng utak, parang ginagamit siguro sa mga school ang ganito..

"There are three common types of Amnesia, Mrs. Chen. The Retrograde, Anterograde and post-traumatic Amnesia." sabi niya.

"Okay, so?" tanong ko sa kanya.