What am I supposed to do, If there's no YOU (Declare #1)

Part 7

Halos isang linggo kung inisip ang naging usapan namin ni Rafael... Last week ay nag scan ulit sila sa utak ni Rafael and still... walang pag babago.

Hindi na niya ako pinapansin simula ng gabing iyon, gabi gabi kong naririnig na may kausap siya sa cellphone niya, I feel so helpless and stupid...

Hindi ko alam kung magiging maayos pa ba ang relasyon namin bilang mag asawa kung ibang babae ang mahal niya ngayon...

Hindi ako...

And he even doubts that if he really loves me...

Iniisip ko... Parehas kaming nahihirapan sa sitwasyon...

Nakatingin lang ako sa hardin at hinahayaang hanginin ang buhok ko...

Sabi rin ng mga kasambahay na nangangayayat na ako sa loob ng isang linggo, sino ba naman ang gaganahan na kumain kung pinag dadaanan nila ang pinag dadaanan ko.

Nahihirapan na siya dahil nakakulong siya sa kasal namin at hindi niya malapitan ang totoong babaeng gusto niya ngayon.

Masakit rin na makita na iba ang sinisigaw ng mata niya tuwing titingnan niya ako...

Tumayo ako at pumasok sa loob ng bahay, natagpuan ko ang sarili ko na na tinatahak ang kwarto ni Rafael.

Nilakasan ko ang loob ko at kumatok sa kwarto niya.

"Come in." narinig ko ang boses niya sa loob ng kwarto, pinihit ko ang doorknob at pag bukas ko ng kwarto ay nakita ko na nakaharap siya sa Laplap niya.

Nang mag tama ang mata namin ay lumamlam ulit ito, natuyo na ata ang luha ko dahil sa halos isang linggo na kakaiyak...

"Give this marriage, five months..." mahina kung sabi sa kanya, nakita ko na natigilan siya.

"five months?" tumayo ito pero hindi niya ako nilapitan.

Tumango ako.

"Y-Yes, five months and after that... You will get the annulment papers." sabi ko, I called Maggie four days ago to tell her everything, and she supports me...

He didn't want me anymore, so why am I going to fight for it?

But I want him to be with me still, dahil mahal ko siya... Mahal na mahal...

"Let's tell our parents when this marriage is annulled already..." sabi ko, nakatingin lang siya sa akin, iniisip niya siguro na masyadong matagal ang limang buwan.

"don't worry, you don't need to force yourself to like or love me, stay inlove with Celine, just...just let me...see and feel you for five months and then, let's end this..." sabi ko sa kanya, durog na durog ako habang sinasabi ko ang mga salitang iyon, pero kailangan...

Malungkot akung ngumiti ng kaunti sa kanya...

"let me have you for that short period of time, and then you can have Celine. I-I promise..." gusto kong mag lupasay at saktan ang sarili ko...

Pero gusto ko lang naman na isavor ang natitirang oras ko na nandito oa siya sa tabi ko at pag aari ko pa siya.

Tumalikod na ako para buksan ang pinto at umalis na sa kwarto niya.

Kada hakbang ko ay bumibigat ang kalooban ko, but I need to be strong...

Wala na rin naman akong magagawa, he seems to have made up his mind and nothing can change that... No one...