Full Of Hate And Love (Z.M.) WORD HERSCHREVEN!

Hoofdstuk 23: Zayn?

POV Jaycee

Pijn. Dat is het enige wat ik voel. In mijn hoofd, buik, maar vooral mijn hart. Het bemoedigende gevoel van een paar uur geleden had nu plaats gemaakt voor een constante steek in mijn hart. Zayn. Dat is het enige dat door mijn hoofd gaat. Waar is thuis? Ik heb niemand meer. Mijn ouders haten me. Harry is dood. Liam heeft me verraden. Zayn is dood. Mijn leven is compleet zinloos. Het enige wat ik wil is een plek waar ik me thuis kan voelen. Is die er eigenlijk wel? De auto raast langs de talloze bomen en even denk ik er over na om er tegen één aan te rijden. Dan zie ik iets wat ik al zo lang had hopen te zien. Lichtjes van een stad schitteren in de verte. Een klein glimlachje verschijnt op mijn gezicht. Eindelijk. Dit is het moment waar ik zolang op heb gewacht. Misschien is er toch nog hoop. Misschien zoekt Zayn me. Ik drukt het gaspendaal harder in. Al snel rijd ik de donkere straten van de stad in. Ik parkeer de auto op een lege parkeerplaats. Wat zouden mensen wel niet denken als ze het levenloze lichaam van Harry op de achterbank zagen liggen. Als ik er zeker van ben dat de deur goed op slot zit, sjok ik door de donkere straten. Al snel kom ik bij een kroeg. Ik stap naar binnen en laat mijn ogen over de menigte glijden. De kroeg is gevuld met mannen die een biertje komen drinken, maar ook aan vrouwen komt het niet tekort. Hard gelach vult mijn oren. Achter de bar staat een wat oudere vrouw. Haar ogen gevuld met bezorgdheid. Ze wenkt me waarna ik richting de bar loop.

'Dag, mijn kind. Wil je een glaasje water. Je ziet er nog al vermoeid uit,' klinkt haar krakerige maar toch vriendelijke stem. Ik knik waarna ze een glas water voor me inschenkt en die over de bar naar me toe schuift.

'Bedankt,' zeg ik waarna ik zwakjes glimlach. Voorzichtig neem ik een slok waarna tranen zich in mijn ogen vormen. Ik kan me niet langer groot houden. De oude vrouw kijkt me bezorgd aan.

'Arm kind toch. Gaat het wel?' vraagt ze terwijl ze liefkozend over mijn arm wrijft. Ik schud mijn hoofd waarna tranen over mijn wangen rollen. Ik slik waarna ik alles eruit gooi. Ik vertel haar alles. Over mijn ouders, de overval, mijn gevangenisstraf, de kostschool, mijn vreselijke kamergenoten, Evan,het gevecht in het park, het schietgevecht, Liam die me veraden heeft, de ontvoering, de massamoord die ik gepleegd heb, Harry die dood is. En vervolgens ook over Zayn. Hoe erg ik zijn gespierde en warme armen om me heen mis. Hoeveel ik verlang naar zijn zachte lippen en hoe bang ik ben dat hij het niet heeft overleefd. De oude vrouw luistert met aandacht en knikt af en toe. Als ik eindelijk alles verteld heb zucht ik diep en neem de laatste slok water uit mijn glas.

'Ach, meisie toch! Ik weet zeker dat je vriendje nu naar je opzoek is! Hij klinkt als een jongen die je echt niet zomaar laat gaan. En als jij ze allemaal aan kon, kan hij dat zeker weten ook. Liefde overwint alles. Ik maak zo wat te eten voor je dan kun je aansterken en daarna help ik je terug te komen naar de campus. Je vriendje wacht daar vast in alle wanhoop,' zegt ze waarna ze me een warme glimlach geeft.

'U heeft geen idee hoeveel dit voor me betekent,' zeg ik waarna ik haar een dankbare blik geef.

'Geen probleem, meisje. Ik ben ook jong geweest! Alleen was het in mijn tijd allemaal nog niet zo heftig,' zegt ze waarna ze richting de keuken loopt en een kwartiertje later terug komt met een bord eten en bestek. Ze zet het voor me neer een geeft me een warme glimlach. Waarna ze een kaart uit haar achterzak haalt.

'Hier is een kaart van de omgeving. Ik heb de route gemarkeerd. Als je die volgt ben je zo weer terug. Het is ongeveer een kwatiertje rijden. Eet smakelijk, liefje!' zegt ze waarna ze tussen de menigte verdwijnt om bestellingen op te nemen. Ik schrok mijn eten naar binnen. Ik heb al dagen niks meer gegeten en mijn maag snakt naar enige vorm van voedingsstoffen. Als mijn eten op is grijp ik een pen en een papiertje achter de bar weg.

Heel erg bedankt! U heeft geen idee hoe veel u mij geholpen heeft! Ik zal u en uw goede raad nooit vergeten en ik kom zeker weten nog eens terug!

,Jaycee.

Daarna leg ik het papiertje en de pen naast mijn bord en wring me tussen de menigte door. Ik loop terug naar de auto en leg de kaart open naar me op de bijrijdersstoel.

'We gaan naar huis, Harry,' fluister ik waarna ik de motor start.

We rijden door een bos wat ik al snel herken van de rit met mijn ouders en zus naar de kostschool. Bij die gedachte rolt een geërgerde zucht mijn lippen. Als snel komt de campus in zicht. Ik parkeer de auto een stukje verder op en loop het laatste stuk richting de campus. Een kreun verlaat mijn lippen als ik me bedenk dat ik nooit binnen kan komen via de poorten zonder opgemerkt te worden door de schoolleiding. Dan maar zoeken naar een gat in het hek. Ik loop langs het hek en sla een opgeluchte zucht als ik na een half uur zoeken eindelijk een opening heb gevonden. Ik kruip er door en kom uit op het sportveld van de campus. Ik sluip richting het hek en klim er zo stil mogelijk overheen. Daarna sluip ik richting het gebouw met de kamers en wacht ik bij de deur. Als ik door de ramen heen kijk zie ik in de hal een camera hangen. Ik trek mijn capuchon over mijn hoofd en loop richting de kamer van Zayn en Niall. Ik grits de sleutel die ik van Zayn gekregen heb uit mijn broekzak en open de deur. Als ik binnen kom, gaat er een naar gevoel door me heen. De lichten zijn uit en het is akelijk stil.

'Zayn?' fluister ik zachtjes waarna naar het bed sluip. Misschien was hij gewoon aan het slapen.

'Zayn?' Klinkt mijn stem nu op normaal volume. Maar nog steeds geen antwoord.

'Zayn!' Mijn stem snijd door de stilte. Paniek komt in me op.

'Niall!' Weer geen antwoord. Snel klik ik het licht aan. De kamer is leeg. Ik loop paniekerig naar de keuken, maar die is ook leeg. Ik paniek ren ik naar de badkamer.

'Zayn! Zayn! Alsjeblieft geef antwoord!' Maar ook de badkamer is leeg. Ik barst in tranen uit en val op mijn knieën.

'Zayn! Alsjeblieft!' schreeuw ik nu maar de angstaanjagende stilte duurt voort. Hij is er niet. Tranen stromen over mijn wangen terwijl ik me besef dat de hoop vals was. De gene waar ik voor leef is weg. Zayn is dood.

PAMPAMPAMPAAAM! I know ik ben laaaaaaaaaang weg geweest, maar ik ben terug. Ik zit weer vol met ideeën! Ik twijfel alleen nog of ik het hier zou laten eindigen of verder zou schrijven. Dus vote en comment voor het vervolg/ het volgende hoofdstuk!