Neighbourhood | tk

|Evim burası| 8

Herkese merhaba arkadaşlarr🙋‍♂️🙋‍♂️ umarım hepiniz iyisinizdir, değilseniz de gelin dertleşelim🙏🥰

neredeyse 4k okunma olmak üzere ve ben bu ficin bu kadar hızlı bir şekilde okunacağını asssslaaa tahmin etmemiştim hepinize çok teşekkür ederiim

i purple youu 💜

Ve Taehyung'a karşı sakın nefret beslemeyin, hatta kızmayın da olur muuuuu🙏🥺

neyse bu bölüme yorum sınırı koymuyorum ama biliyorum ki benim güzel okurlarım yine bol bol yorum yaparak bana destek olurlarr( olursunuz değil miii👉🏻👈🏻)

Hadi başlayalım o zaman, bölüm biraz üzebilir ama keyifli okumalaaaar<3

*

Jeongguk'a takıntılıydım. Bu gözle görülebilen bir gerçekti ama bu takıntılığın biraz fazla ileri gittiğinin farkındaydım. Açıkçası yan daireyi kiralarken aklımda kamera yerleştirmek gibi düşüncelerim yoktu ama bir anda aklıma bunu yapmak gelmişti ve yapmıştım.

İlk başta amacım görüştüğü, evine aldığı birinin olup olmadığını görmekti ama sonrasında kendimi çok fazla kaptırmıştım ve bu yüzden üç gündür bilgisayarı açamıyordum bile.

Jeongguk'u seviyorum, hatta ona aşığım. Onu spiderman şapkasıyla gördüğüm ilk günden beri seviyorum hatta, sadece geç farkına varmıştım ama keşke hiç farkına varmasaydım.

En azından arkadaşlığımız devam ederdi.

Jeongguk'a sarılıp dertleşmeyi, birlikte gülüp, birlikte ağlamayı özledim. İlk kutlayan olmak için doğum günümüzden dakikalar öncesinde kapımızın önünde beklemeyi özledim. Evet, her doğum günümüzde oda kapısı önünde elimizde pastayla pusuya yatardık. İlk zamanlarda şaşırıyorduk tabii ama sonrasında artık rutin haline gelse de şaşırmış gibi yapmaya devam ediyorduk.

Ama şimdi o küçük yarışlarımız yoktu. İlk kutlayan olma çabamız yerini artık hiç kutlamamaya dönmüştü ve bu fazlasıyla kırıcıydı.

Üç gündür aklımda sadece Jeongguk'la geçirdiğimiz anlar vardı, düşünüp durdum eski mutlu günlerimizi ve fark ettim ki ben uzun zamandır gerçekten gülmemiştim çünkü beni güldüren kişi hep Jeongguk olmuştu.

Belki de Jeongguk'la en başından yakın arkadaş olarak değil de sadece arkadaş olarak tanışsaydık her şey daha güzel olurdu.

En azından onu sevdiğim için pişmanlık hissetmezdim.

Öyleydi işte, yıllardır günlerim Jeongguk'un sevgisini özleyerek geçiyordu ve ben onun sadece nefretine sahiptim.

En kötüsü de bana karşı nefret beslemesinde haklı olmasıydı. Aşık olmak suç değildi, hiçbir zaman da olmayacaktı ama yanlış kişiye aşık olmak suçtu. Üstelik o kişinin size karşı sevgisi arkadaşlıktan öte değilse.

Evet Jeongguk benden nefret etmekte haklı. Ben nasıl ki onu sevdiysem o da başkasını sevmişti ve ben bunu öğrendiğimde yaşadığım kalp kırıklığıyla kötü şeyler yapmıştım.

O geceden sonra yanıma gelmişti Jeongguk. Annesi onu sorduğumu söylemiş. Bana ne olduğunu sorduğunda yüzüne karşı ettiğim hakaretler affedilmeyecek kadar ağırdı.

Ve ben ona arkadaşlığımızın hiçbir zaman umrunda olmadığını söyledim. Arkadaşlığımızı kurtarmak için çaba göstermediğini ve bu yüzden artık ondan nefret ettiğimi söyledim. Ben bunları söylerken hiçbir şey söylemeden yalnızca yüzüme baktı ve ben o anlarda gözlerinde gördüğüm kırgınlığı bugün dahi hatırlıyorum.