KUMPAS

Bu da neydi şimdi?

Defne:
-Denizin içinde boğulmak üzere olan, hayatta kalmak için çırpınan,10 yaşları civarında bir çocuktan bahsediyorsan, evet görüyorum. maalesef!

- Kızlar ne duruyoruz! Ona yardım etmemiz gerekiyor.
Her ne kadar sudan korksam da , 18 yıldır hiç denize girmemiş olsam bile,Gözlerimin önünde çırpınan, karanlıktan yüz ifadesini okuyamadığım bu erkek çocuğuna yardım etmem gerekiyordu.

Ama anlam veremiyordum.Bu çocuğun bu saatte, denizin içinde ne işi vardı?

Biz az önce onun bulunduğu yere çok yakınken ,onu nasıl farkedememiştik?Yoksa biz arakamızı dönmüş giderken,topu falan mı denize kaçmıştı? Olması mümkün olmayan tüm saçma senaryoları aklımdan geçirmeye başladım.fakat çok uzun sürmedi. Derin bir iç geçirdikten sonra,saçmalama efsun!Bu saatte başında ailesi olmayan bu küçük çocuk , buraya yalnız başına top oynamaya mı gelicek?

Biraz daha kendimle konuşmaya devam etseydim,çocuk ölecekti.Adını ve bizim gibi buraya nasıl geldiğini bilmediğim bu çocuğa adım attığım sırada, defne ve berrak benden önce davrandı.Berrak kolundaki çantasını yere atıp, çocuğa doğru koşmaya başladı.Defnede hemen ardından gitti.Bende koşar adımlarla onları takip ettim.

Denizin kenarına geldiğimde, büyük bir şaşkınlık geçirdim. Az önce yardım çığlıkları atan çocuk,çok sığ bir yerdeydi.Birkaç adım atsa ,kimsenin yardımı olmadan rahat bir şekilde denizden çıkabilirdi.

Şuan bu esmer tenli,çelimsiz çocuk hiçbir şey demiyor,vücudunun yarısına gelmiş suyun içinde,öylece duruyordu. Ben şaşkınlıkla onu izlerken,yüzünde alaycı bir gülümsemeyle başını bana çevirdiğinde,tüm kanımın çekildiğini hissettim.

"Bu da neydi şimdi"

Gözlerimi hemen çocuğun gözlerinden kaçırdım.Sahi çocuk diyordum ama bu hiç normal bir çocuk değildi.Az önce gördüğüm korkunç yüz ifadesinden sonra,hemen bakışlarımı defne ve berrak'a yünelttim.

Hayır olamaz!

Defne ve berrak paçalarını yukarı doğru çekmiş,çoktan denizin içine girmişlerdi bile.
Berrak en önde çocuğa doğru adımlar atıyordu suyun içinde. Defne de hemen ardından o soğuk suda ilerliyordu.

-Kızarrr! Durun gitmeyin sakın.Hey kime diyorum.
Ya beni duymuyorlardı ya da duymamış gibi yapıyorlardı.

-Hayır olamaz!
Defne ve berrak çocuğa doğru ilerledikçe çocuk uzaklaşıyordu.Az önce iki adımda çıkarılabilecek çocuk şimdi yirmi adımda bile ulaşılamıycak kadar uzaktı.Defne ve berrak derine doğru gidiyorlardı. Ama bunun farkında değillerdi.

Of ne yapıcam ben şimdi.Bu gözler neler görüyordu böyle? Sanki bir korku filmin içindeydim ve o korkuyu iliklerime kadar hissediyordum.Olduğum yerde sanki bacaklarım vücudumu taşıyamıyormuş gibi dizlerimin üzerine çöktüm.Artık kendimi kontrol edemiyordum. Ağlamaya başladım. Hıçkırıklar boğazımda düğümleniyordu.Bir tek onların değil,tüm şehrin duyabileceği bir çığlık attım.

-Durun artık!
Sanırım bu sefer beni duymuş olmalılar ki durdular.Ama berrak arkasını döndüğü an denizin içinde kayboldu.Hemen olduğum yerden kalkıp,suyun içine girdim.

Defne ne oldu?Cevap ver dedim. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülürken.
Defne:
-Efsun!
Ben denizin içine girmiş defneye doğru, korkuyla yürüyordum. O,bizi belanın içine sürükleyen çocuk ise yoktu.Berrak da artık yoktu...

-Defne bekle yanına geliyorum.
Defne:
-Efsun,berrak yok! Suyun içinde kayboldu.
Üşümekten tir tir titreyen vücuduyla beraber sesi de titriyordu.

- Defne sakın hareket etme geliyorum. Dedim. Ağlamaktan ve bağırmaktan kısılan sesimle.Aramızda az bir mesafe kalmıştı.
Defne, denizin derinliklerine gözünü dikmiş berrak için ağlıyordu.

- Defne bana dön yüzünü.
-Efsun!
- Defne ne oldu?
- Sanki biri beni ayağımdan denizin dibine çekiyor.
-Elini uzat bana. Haydi!
Defneye biraz daha yaklaşıp elini tuttum. Ama defnenin elini tutmamla , onunla aynı durumu yaşamam bir oldu.Sanki denizin içinde bataklık vardı.kurtulmak için çırpındıkça daha da batıyorduk. Tüm vüdumuzu içine hapsetmiş,deniz suyundan kurtulmamız imkansızdı. Defneye döndüm:

-Sanırım buraya kadar! Yolun sonu.İkimiz de gözlerimizi kapattık ve az önce üvey kardeşimizi bizden çalan o karanlık sulara teslim olduk...